ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Ζουν και αναπνέουν για τον τελικό Κυπέλλου στην ΑΕΛ. Οι έξι χαμένοι τελικοί που προηγήθηκαν ταρακούνησαν σε μεγάλο βαθμό την ΑΕΛ, πλήγωσαν τους οπαδούς της, όμως υπάρχει μπροστά τους ένα παιχνίδι στο οποίο μπορεί να δώσει τέλος στην ξηρασία και την κατάρα των χαμένων τελικών.
Μετά την πενταετία 1985 – 1989, στην οποία η ΑΕΛ κατέκτησε τρία κύπελλα, έχοντας στις τάξεις της πολύ μεγάλους ποδοσφαιριστές (Κωνσταντίνου, Ονησιφόρου, Χριστοφόρου, Σωκράτους, Ορφανίδης, Π. Σάββα, Κολιανδρή, Πελενδρίτη, Αναστασίου, Ιωάννου κ.α.) κατάφερε να επιστρέψει σε τελικό κυπέλλου το 2003. Με προπονητή τον Μαντζουράκη, η ΑΕΛ έχασε στα πέναλτι με 5-3 από την Ανόρθωση. Την επόμενη περίοδο (2004) ξαναπήγε στον τελικό με προπονητή τον Χάουαρντ, αλλά και πάλι δεν τα κατάφερε, χάνοντας 2-1 από την ΑΕΚ. Ακολούθησε η περίοδος με πρόεδρο τον Ανδρέα Σοφοκλέους και η ΑΕΛ βρέθηκε στον τελικό Κυπέλλου με την Πέγεια το 2009. Με προπονητή τον Στοϊκίτσα και με 14.000 κόσμο στο πλευρό τους, οι γαλαζοκίτρινοι έχασαν με 2-0.
Ακολούθησε η κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2012, ενώ την ίδια χρονιά κατάφερε να φτάσει και στον τελικό του κυπέλλου (με προπονητή τον Χριστοδούλου) χάνοντας από την Ομόνοια με 1-0 στο ΓΣΠ, στο ίδιο γήπεδο που έχασε και στους προηγούμενους τελικούς. Την επόμενη χρονιά έχασε με 2-1 στην παράταση από τον Απόλλωνα. Μεσολάβησε το χαμένο πρωτάθλημα του 2014, για να βρεθεί για τελευταία φορά σε τελικό το 2015, χάνοντας με 4-2 από τον ΑΠΟΕΛ στο ΓΣΖ.
Για όλους τους τελικούς, υπάρχουν «ωραίες» αλλά και δυσάρεστες ιστορίες. Είμαστε στο 2019 και δεν χωρεί αμφιβολία πως, οι ποδοσφαιριστές θα έχουν τη δίψα για να σηκώσουν την κούπα. Κάθε παιχνίδι είναι διαφορετικό, αλλά τα στοιχεία θα είναι τα ίδια. Πάθος, ουσία και συγκέντρωση. Με τους φίλους της ΑΕΛ να εύχονται αυτή τη φορά να έχουν την ευκαιρία να πανηγυρίσουν.