ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΛΟΥΚΑ
Τον Οκτώβριο του 2008, ένας νεοφερμένος στα κυπριακά γήπεδα, ο Διονύσης Χιώτης, ετοιμαζόταν να ζήσει για πρώτη φορά την ατμόσφαιρα του ντέρμπι των αιωνίων. Ο Ελλαδίτης άσος είχε πάρει την εντολή από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, να υπερασπιστεί την εστία του ΑΠΟΕΛ απέναντι στην Ομόνοια.
Στον δρόμο για το ΓΣΠ, εκείνη τη μέρα, βλέποντας οπαδούς των δύο ομάδων να προχωρούν μαζί, χωρίς να συμβαίνει το παραμικρό, λέει έκπληκτος στον συμπαίκτη του Χρήστο Κόντη: «Ρε, τι γίνεται εδώ!». Μερικές ώρες αργότερα, μπαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο του σταδίου αντικρίζει ντυμένες στα πορτοκαλί τις μισές κερκίδες και τις άλλες μισές στα πράσινα. Που να γινόταν κάτι παρόμοιο σε ελλαδικό ντέρμπι χωρίς να γκρεμιστεί το γήπεδο. Κι όμως, στο κλασικό παιχνίδι της Κύπρου, ο Χιώτης βίωσε την αντιπαλότητα και την καυτή ατμόσφαιρα, χωρίς να συμβεί κάποιο σοβαρό πρόβλημα.
«Αυτό ήταν που μου άρεσε στην Κύπρο μόλις πρωτοπήγα και δεν θα το ξεχάσω», δήλωσε ο 40χρονος σήμερα Χιώτης στον ΣΠΟΡ FM Ελλάδας, σε μια εκπομπή αφιερωμένη στην απόφασή του να τερματίσει την καριέρα του. Εννιά χρόνια μετά, φίλε Διονύση, η ευχάριστη ανάμνησή σου, αποτελεί δυστυχώς μονάχα μια υπενθύμιση για το τι είχαμε και χάσαμε. Τώρα πια, όχι Ομόνοια-ΑΠΟΕΛ αλλά οποιοσδήποτε αγώνας μεταξύ ομάδων με κόσμο, χρειάζεται τον απόλυτο διαχωρισμό οπαδών για να περιοριστούν οι πιθανότητες επεισοδίων. Η βία είναι στο τοπ 3 των λόγων της αισθητά μειωμένης προσέλευσης φιλάθλων στα γήπεδα, μαζί με την καχυποψία και τη διαιτησία.
Ο Χιώτης, φορώντας τα γαλαζοκίτρινα για μια επταετία, έζησε αυτή τη μετάλλαξη της νοοτροπίας μας και τις συνέπειές της, όμως στην εκπομπή που φιλοξενήθηκε δεν είπε ούτε έναν κακό λόγο για τον τόπο μας. Τον οποίο τίμησε όσο λίγοι, ως αθλητής και ως άνθρωπος. Μίλησε με περηφάνια για την 8άδα του Τσάμπιονς Λιγκ, τις αποκρούσεις των πέναλτι με τη Λιόν και ανέφερε ότι η πρόκριση της Ανόρθωσης στους ομίλους του 2008 έδωσε την ώθηση σε όλους να πιστέψουν το ακατόρθωτο. Παραδέχθηκε ότι του δίνει ξεχωριστή χαρά η φιλία και με Ομονοιάτες ή οπαδούς άλλων ομάδων, εξήγησε το γιατί οι Κύπριοι αναφέρονται σε «Ελλαδίτες», ενώ μίλησε με συγκίνηση για τον ήχο της σειρήνας κάθε 15 και 20 Ιουλίου.
Όλα αυτά από έναν άνθρωπο που πανηγύρισε τίτλους, ευρωπαϊκές διακρίσεις και έγραψε ιστορία, αλλά δεν καβάλησε το καλάμι. Ένα πρότυπο δουλειάς, πειθαρχίας και υπομονής, που δεν τα έβαλε κάτω βλέποντας το όνειρό του για καθιέρωση στην ΑΕΚ να μην υλοποιείται. Πήρε τη δεύτερη ευκαιρία με τον ΑΠΟΕΛ και μαζί ανέβηκαν στα αστέρια.
Διότι δεν ήταν μόνο ένας άριστος επαγγελματίας. Αρκεί να θυμηθούμε μιαν από τις πιο ξεχωριστές «αποκρούσεις» στην καριέρα του. Όταν είχε αξιοποιήσει τη δική του δημοτικότητα, όπως και τη δύναμη του ποδοσφαίρου. Τότε που ο Χιώτης έπιασε από το χέρι ένα 9χρονο κοριτσάκι που έδινε τη μάχη για τη ζωή, ξεκινώντας μια τεράστια φιλανθρωπική εκστρατεία με στόχο το μισό εκατομμύριο ευρώ. Μια πολύχρονη μάχη που έφερε το ποθητό αποτέλεσμα, αναδεικνύοντας το μεγαλείο της ανθρωπιάς. Σ’ ευχαριστούμε για όλα ρε Διονύση!