ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ
Μεγάλη η δίψα, μεγάλη η αγωνία, μεγάλη και η αδημονία. Όλοι περιμένουν πώς και πώς να ξαναστηθεί η μπάλα στη σέντρα. Σε κάθε ευκαιρία όλοι σπεύδουν να κουτσομπολέψουν, να κριτικάρουν, να βγάλουν συμπεράσματα, να προτρέξουν των γεγονότων. Αυτή είναι η φύση του απανταχού της γης ποδοσφαιρόφιλου. Ή μήπως όχι; Αν και οι ομάδες άλλες τώρα μπαίνουν στο βασικό στάδιο της προετοιμασίας τους, άλλες τώρα δίνουν τα πρώτα τους φιλικά και άλλες τους πρώτους ευρωπαϊκούς αγώνες «ατού αυτοί» (και εμείς τα ΜΜΕ, για να μη λέτε πως βγάζουμε την… ουρά μας έξω) να «ξεκοκκαλίσουμε» το κάθε τι.
Λογικά, τους προπονητές, αλλά και τους ποδοσφαιριστές «καρφάκι δεν τους καίγεται» από το τι λέει ο κόσμος (εντάξει, με ορισμένες… μικροεξαιρέσεις). Είναι δικαίωμα του καθενός να λέει και να γράφει ό,τι θέλει, στο μέτρο πάντα της κοσμιότητας και της «αθλητοπρέπειας»… Η ιστορία αρχίζει από τους πρώτους ευρωπαϊκούς αγώνες και φτάνει μέχρι και τον ερχόμενο Μάιο! Μικρή σημασία έχει τι θα γίνει μέχρι τότε ή το πώς θα παρουσιαστούν οι ομάδες στις ευρωπαϊκές τους υποχρεώσεις. Θέλουν όλοι να προλάβουν τα γεγονότα και τις εξελίξεις. Μα δεν γίνεται, δεν μπορούν, απλά στην τύχη και ό,τι κάτσει. Από την άλλη, βέβαια, κάποιες ενδείξεις, κάποια μηνύματα βγαίνουν μέσα από την εικόνα που δείχνουν οι ομάδες ή από τις κινήσεις των προπονητών.
Η μεγάλη καλοκαιρινή ποδοσφαιρική τρέλα το καλοκαιρινό χόμπι των ποδοσφαιρόφιλων. Μέχρι ν’ αρχίσουν τα πρωταθλήματα, να μπούμε σε άλλη φάση -κι αφού καταλαγιάσει ο ορυμαγδός της Ευρώπης-, αρχίζει άλλος αμανές. Όσο κι αν όλοι μας κάποια στιγμή αντιλαμβανόμαστε και κατανοούμε πως όλο αυτό μπορεί να φτάνει και τα όρια του παραλογισμού, της υπερβολής, εντούτοις μας αρέσει, μας ιντριγκάρει να το κάνουμε και να το παρατραβάμε. Κάποιοι όμως -ονόματα δεν λέμε- το επιδιώκουν, το τραβά ο οργανισμός τους, με τα όσα κάνουν ή δεν κάνουν.
Για αυτό το παιγνίδι θα παραμένει το ίδιο κάθε χρόνο, με τους ίδιους «νόμους» και κανόνες, με ελαφρές μόνο παραλλαγές κι όποιος αντέξει. Στο κάτω-κάτω όλα αυτά που λέγονται και γράφονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή πολύ λίγοι τα θυμούνται μέχρι το φθινόπωρο. Και όσοι τα θυμούνται, θα είναι κι αυτά άλλη μια καλοκαιρινή ανάμνηση σαν τις τόσες άλλες.
