ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΟΥ
Και αισίως στον ΑΠΟΕΛ έφτασαν στον τρίτο προπονητή κατά την τρέχουσα σεζόν! Ο Μάριο Μπέιν κρίθηκε ανεπαρκής για να διατηρήσει στα χέρια του τα ηνία της ομάδας και φυσικά, ο Γιώργος Δώνης θεωρήθηκε προφανώς… λίγος για να οδηγήσει τον ΑΠΟΕΛ στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Παράλογο; Μάλλον. Ο Ελλαδίτης ίσως και είναι ο πιο αδικημένος κόουτς προσμετρώντας την προσφορά του και στις δύο θητείες.
Το πρόβλημα για τους γαλαζοκίτρινους δεν είναι ότι εμπιστεύτηκαν τις τύχες της ομάδας στον Μπρούνο Μπαλταζάρ, αλλά πώς οδηγήθηκαν σε αυτήν την απόφαση. Είναι πραγματικά άξιον απορίας πώς ο σύλλογος που ονομάζεται «ΑΠΟΕΛ» υποτιμά τόσο πολύ τη συνεισφορά ενός προπονητή που βάσει των επιτυχιών (και αποτελεσμάτων) συγκαταλέγεται στους κορυφαίους. Προπονητής που τη σεζόν 2013-14 βρέθηκε έξι βαθμούς πίσω από την κορυφή και ανέτρεψε την κατάσταση. Προπονητής που φέτος δέχθηκε «τεσσάρα» από τον Απόλλωνα και αμέσως μετά τον κέρδισε, δείγμα ότι ξέρει να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις. Άλλο παράδειγμα αποτελεί ο αποκλεισμός της Βιτορούλ.
Διαβάστε επίσης: «Αισθάνομαι ικανός να οδηγήσω τον ΑΠΟΕΛ στον τίτλο»
Το σίγουρο είναι ένα: Είτε εμπιστεύεσαι τον προπονητή ή το αντίθετο. Μέση λύση δεν υπάρχει. Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι άλλον προπονητή για να σε οδηγήσει στο Τσάμπιονς Λιγκ, άλλον να χτίσει σύνολο που θα προσφέρει θέαμα και άλλον για να πάρει το πρωτάθλημα. Τα τελευταία χρόνια (και όχι μόνο) ο ΑΠΟΕΛ έχει λύσει τη συνεργασία με πολλούς προπονητές για ένα σωρό διαφορετικούς λόγους. Όπως είναι οι Μαρίνος Ουζουνίδης, Πάουλο Σέρζιο, Τόρστεν Φινκ, Ντονίνγκος Πασιένσια, Τιμούρ Κετσπάγια, Τόμας Κρίστιανσεν και πάει λέγοντας.
Διαβάστε επίσης: Η… μπάλα παίρνει και τους παίκτες στον ΑΠΟΕΛ!
Δεν αντιλέγουμε ότι η καρέκλα του κόουτς είναι από τις πλέον… ηλεκτροφόρες στον ΑΠΟΕΛ, αλλά είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς ποιος προπονητής θεωρείται ιδανικός για τους μόνιμους πρωταθλητές των τελευταίων πέντε ετών. Η κάθε ομάδα πρέπει να διαθέτει ένα συγκεκριμένο πλάνο και πάνω σε αυτό να συνεργάζεται με προπονητές που μπορούν και αποδέχονται να το υπηρετήσουν. Ποιο είναι τα τελευταία χρόνια, άραγε, το σχέδιο του ΑΠΟΕΛ; Να κερδίζει το πρωτάθλημα; Να μπαίνει στους ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης; Αυτοί είναι στόχοι, δεν είναι πλάνο… Στην ομάδα της Λευκωσίας αξιολογούν τους προπονητές λες και είναι μαθητές. Ανά τρίμηνο, δηλαδή, οπότε όλα κρίνονται βραχυπρόθεσμα. Πού είναι η προοπτική, ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός που θα δώσουν το δικαίωμα στον ΑΠΟΕΛ να συνεχίσει με ποδοσφαιρικές αρχές, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων;
Διαβάστε επίσης: Mάθετε για τον Ρόναλντ Γκόμες
Ασφαλώς, το πρόβλημα δεν είναι ότι έφυγε ο Δώνης και ήλθε ο Μπαλταζάρ. Το θέμα είναι ότι και πάλι ήλθε ένας προπονητής ως προσωρινή λύση για να κατακτήσει η ομάδα το πρωτάθλημα. Το πρόβλημα είναι ότι μπερδεύει ο σύλλογος τους στόχους με το πλάνο που κάποια στιγμή επιβάλλεται να υπάρξει στον «οργανισμό» του.