ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΛΟΥΚΑ
Θα υλοποιήσει την εξαγγελία του για αποχώρηση, σημείωσε για ακόμα μια φορά ο Χρήστος Πουλλαΐδης. Εάν το πράξει, θα φύγει αποτυχημένος. Όχι τόσο για τους προφανείς αγωνιστικούς λόγους όσο γιατί ύψωσε τα χέρια λέγοντας ότι αδυνατεί να υλοποιήσει το πλάνο, το μοντέλο διοίκησης και τις πρακτικές που ο ίδιος εφάρμοσε στην Ανόρθωση εδώ και 2,5 χρόνια.
Ήθελε ρόλο one man show, τον πήρε. Απαίτησε τη σύσταση ποδοσφαιρικής εταιρείας, την έλαβε. Διαβεβαίωσε για τη βιωσιμότητα του οράματος και την απεξάρτηση του συλλόγου από τις εισφορές, έγινε πιστευτός. Ζήτησε στήριξη από τον κόσμο για μια μεταβατική πορεία δυσανάλογη του τεράστιου εκτοπίσματος του συλλόγου, την είχε.
Και τι αποφάσισε; Ότι φεύγει επειδή δεν τον στήριξαν οικονομικά όσα μέλη του συλλόγου θα περίμενε, αλλά και γιατί απογοητεύτηκε από την προσέλευση των καλεσμένων του στη συνάντηση της περασμένης Πέμπτης. Αδικαιολόγητοι πέραν πάσης αμφιβολίας όσοι του είχαν υποσχεθεί χρήματα και αποδείχθηκαν ανακόλουθοι, όμως αυτή την αρρώστια του «άμα δεν διοικώ, δεν πληρώνω» τη γνώριζε ο πρόεδρος από τον καιρό που ανέλαβε. Το έζησαν και αρκετοί προκάτοχοί του.
Από την άλλη βέβαια, όταν ένας μεγαλομέτοχος λέει στη δεύτερή του χρονιά πως στέγνωσε οικονομικά, θέτοντας το δίλημμα εισφορές ή εκλογές, αποθεώνει τη θεωρία της αντίφασης. Η διαχείριση πέρασε στα χέρια εταιρείας, όμως η μετέπειτα επιβίωση της Ανόρθωσης εξακολουθεί να εξαρτάται από την καλή διάθεση και το βιβλιάριο επιταγών πρώην παραγόντων ή επώνυμων επιχειρηματιών. Όχι από τις χορηγίες, τους μετόχους, την εμπορική αξιοποίηση και αρκετές άλλες ηχηρές υποσχέσεις της διοίκησης Πουλλαΐδη (όπως και των προκατόχων).
Από τη στιγμή λοιπόν που η «Κυρία» παρέμεινε εκτός Ευρώπης, παρά τη δυναμική που είχε ώς ένα σημείο της σεζόν που έληξε, πληρώνοντας λανθασμένες αποφάσεις-παρεμβάσεις του προέδρου και του στενού συνεργάτη του, ήταν επόμενο να πέσει όλο το βάρος της ρευστότητας στους ώμους του πρώτου. Ο οποίος αντέδρασε ως εξής: Εκφράζοντας πρόθεση αποχώρησης, την οποία βάζει και βγάζει από το ψυγείο, ενώ προσέλαβε τεχνικό διευθυντή και προπονητή, ψάχνοντας για εκτελεστικό πρόεδρο (χωρίς αποτέλεσμα, προφανώς διότι δεν παραχωρεί το εν λευκώ), την ίδια ώρα που βλέπει το ρόστερ να στελεχώνεται με ρυθμό χελώνας.
Καπάκι στα προαναφερόμενα η χθεσινή δήλωση του Χρήστου Πουλλαΐδη ότι θα πληρώσει τις εκκρεμότητες του 2015-16 και θα αφήσει το καράβι ακυβέρνητο, δύο εβδομάδες πριν από την έναρξη της προετοιμασίας. Η Ανόρθωση όμως δεν είναι τα δέκα, είκοσι, πενήντα… κοστούμια υποσχέσεων για εισφορές. Δεν είναι αυτοί οι οποίοι «τιμωρούνται».
Η Ανόρθωση είναι ο ενθουσιασμός του νεαρού στην κερκίδα, ο φίλαθλος που έχει για δεύτερο σπίτι το «Αντώνης Παπαδόπουλος», τα παιδιά που δεν γνώρισαν την Αμμόχωστο και ψάχνουν πρότυπα νικητών. Είναι ο κόσμος που περιμένει υπομονετικά την αναγέννηση του φοίνικα, που θέλει να βλέπει Λαΐφηδες να καταθέτουν ψυχή και να διεκδικούν τίτλους.
Ο σύλλογος της Αμμοχώστου δεν έχει την πολυτέλεια να «διώχνει» κανέναν παράγοντα, επί των ημερών του οποίου εξαγγέλθηκε μια μεγάλη μείωση του χρέους και η επίτευξη του στόχου της επιβίωσης. Όταν όμως ο ίδιος ανοίγει πρόθυμα την πόρτα της εξόδου, στα δύσκολα, πάει να πει πως καταργεί τη διοικητική σταθερότητα για την οποία αφιέρωσε κόπο, χρόνο και χρήμα.