Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να καταλάβει ότι θα πάει μακριά η βαλίτσα του ενδιαφέροντος της τρέχουσας ποδοσφαιρικής περιόδου. Από μόνο του το γεγονός ότι σε τέσσερις αγωνιστικές δεν υπάρχει ομάδα με το απόλυτο, είναι ενδεικτικό του σκληρού ανταγωνισμού.
Έξι – επτά ομάδες δεν στοχεύουν απλά σε πρωταγωνιστική πορεία, αλλά ονειρεύονται την ημέρα της γιορτής, όταν θα σηκώσουν την κούπα. Ο κόσμος, πάντως, έχει ζεσταθεί σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Πλέον, βλέπεις (μισο)γεμάτα γήπεδα και όχι (μισο)άδεια. Στην πρωτοπόρο Πάφο μαζεύτηκαν σχεδόν 5.000 άτομα για να δουν την ομάδα τους να σκαρφαλώνει στην κορυφή.
Οι θεωρητικά «μικρές» ομάδες που στην περσινή περίοδο εξασφάλισαν την είσοδό τους στην πρώτη εξάδα, η Πάφος FC και ο Άρης έχουν «μεγαλώσει». Οι διοικήσεις τους, με ξένους επενδυτές, έχουν ξοδέψει πολλά – πολλά εκατομμύρια ευρώ για να φτιάξουν ικανότατα σύνολα.
Ομάδες με ποιοτικούς παίκτες που ξεχειλίζουν από ταλέντο. «Μπορούν να καταφέρουν αυτές οι ομάδες να κόψουν πρώτες το νήμα;», ρώτησα χθες έναν από τους πλέον μπαρουτοκαπνισμένους ανθρώπους στο ποδόσφαιρο μας. Απ’ αυτούς που το ‘χουν φάει με το κουταλάκι, με το πηρουνάκι, αλλά και με τα… χέρια.
«Χλομό, πολύ δύσκολο, έως αδύνατο», ήταν η απάντησή του που με ξάφνιασε. Ίσως επειδή μ’ αρέσουν τα παραμύθια με τις… σταχτοπούτες και στον αθλητισμό. «Πρέπει να ξέρεις ότι όταν είσαι πρωτάρης, στα ματς που καθορίζουν τίτλους και μεγάλες διακρίσεις, δεν μπορείς να κοιμηθείς τα βράδια», εξήγησε ο πολύπειρος ποδοσφαιράνθρωπος και προχώρησε ένα βήμα παραπάνω:
«Αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να καταλάβεις… Η μπάλα γίνεται εκατό κιλά, θέλεις να δώσεις μια πάσα πέντε μέτρα κι η μπάλα πάει στ’ ανάθεμα. Εκείνη την ώρα ο προπονητής δεν ξέρει ποιον να βγάλει, ποιον να βάλει και τα πράγματα γίνονται χειρότερα».
Πρόκειται σίγουρα για ορθολογική προσέγγιση βασισμένη σε γνώση, εμπειρία και λογική. Πολλές φορές, όμως, το (κυπριακό) ποδόσφαιρο προσπερνάει τη λογική…