Eίναι μία χώρα που ζει από τα ποδοσφαιρικά δράματα της. Τρέφεται και αναπαράγεται από αυτά. Είναι η καθημερινότητα της, ο αυτοσαρκασμός της, η ταυτότητα της. Η Εθνική Αγγλίας έχει αποτύχει με χίλιους και έναν διαφορετικούς τρόπους, ο εθισμός της στην απροσδόκητη ήττα έχει γίνει τραγούδι, ταινία, θρύλος ολάκερος.
Το νησί μπορεί να αντέξει τα πάντα. Τόσα έχει σκληραγωγηθεί από ανείπωτες ποδοσφαιρικές τραγωδίες, από καταστροφές, από σενάρια τρόμου που επαληθεύτηκαν σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Το μόνο για το οποίο δεν ήταν έτοιμοι στην Αγγλία ήταν μία επιτυχία. Και τώρα; Τώρα πως μπορείς να διαχειριστείς μία Εθνική που ξεκίνησε με μηδενικές προσδοκίες και μέρα με την ημέρα δημιουργεί την σιγουριά, την βεβαιότητα, ότι… it’s coming home?
WTF που λένε και οι Εγγλέζοι; Τι τρέχει εδώ; Πως γίνεται μία ολόκληρη γενιά με Λάμπαρντ, με Τζέραρντ, με Μπέκαμ, με Ρίο Φέρντιναντ, με Όουεν, με όλους αυτούς στα ντουζένια τους να μην άφησε τίποτα πίσω της και τα πιτσιρίκια του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ να είναι έτοιμα να βαδίσουν στα χνάρια του ηρωικού ’66;
Πίσω από όλη αυτή την τρέλα υπάρχουν και μερικές ποδοσφαιρικές ερμηνείες. Λίγες, γιατί η Εθνική Αγγλίας είναι η μόνη ομάδα σε όλα τα ομαδικά σπορ που δεν ερμηνεύεται με βάση την λογική, ανήκει στα μεταφυσικά φαινόμενα, που απλώς τα βλέπεις και τα δέχεσαι όπως είναι.
Σάουθγκεϊτ, ο πρώτος αριθμός του λαχείου!
Είναι η πιο συναρπαστική και συνάμα δύσκολη προπονητική καρέκλα στον κόσμο. Είναι η θέση που ενέπνευσε την απίθανα αλληγορική ταινία Mike Bassett: England Manager, όπου περιγράφονται όλες οι παθογένειες και η παραφροσύνη του αγγλικού ποδοσφαίρου. Είναι το Χόλιγουντ και το Μπόλιγουντ μαζί σε ένα. Είναι η θέση του προπονητή της Εθνικής Αγγλίας.
Μετά το σοκ παγκοσμιοποίησης με τους Σβεν-Γκόραν Έρικσον και Φάμπιο Καπέλο, οι Άγγλοι πήγαν ξανά στις γνωστές αρτηριοσκληρωτικές λύσεις με Ρόι Χότζον και Σαμ Αλαρντάις. Όταν ο τελευταίος εξωθήθηκε αιφνιδιαστικά σε παραίτηση μετά το σκάνδαλο με τις μεταγραφικές μίζες που αποκάλυψε η Daily Telegraph, η ομοσπονδία έκανε την πιο άκυρη, την πιο κουφή, μα και την κορυφαία επιλογή όλων των εποχών.
Ο Γκάρεθ Σάουθηκεϊτ μετρούσε μόλις τρία χρόνια σε πάγκο ομάδας (Μίντλεσμπρο), την οποία υποβίβασε κιόλας από την Premier League και άλλα τρία στον πάγκο της Εθνικής Ελπίδων, με την οποία δεν έκανε ούτε νίκη στην τελική φάση του Euro 2015!
Κι όμως αυτός πήρε την καυτή πατάτα. Ως λύση ανάγκης, ως υπηρεσιακός, ως εύκολο εξιλαστήριο θύμα, βάλτε ότι θέλετε.
Κι όμως ο 47χρονος τεχνικός άφησε σφραγίδα. Αποτύπωμα. Εγκατέλειψε το πατροπαράδοτο 4-4-fucking-two, προβληματίστηκε από την εξέλιξη του σύγχρονου ποδοσφαίρου, επηρεάστηκε από την προπονητική φιλοσοφία των κορυφαίων διανοητών της Premier League, μίλησε στις ψυχές των παικτών, έχτισε το γκρουπ με το νεαρότερο μέσο όρο του Μουντιάλ και να ‘τος εδώ, ο πρώτος Άγγλος μετά τον Μπόμπι Ρόμπσον που φέρνει τα λιοντάρια σε ένα Μουντιάλ.
Μία θεωρητικά επιλογή απελπισίας, έγινε αίφνης ο πρώτος αριθμός του λαχείου!
Κοίτα που οι Άγγλοι πονηρεύτηκαν!
Στο αγγλικό ποδοσφαιρικό DNA διαχρονικά δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκτός από το «επόμενο παιχνίδι». Δεν υπήρχαν σενάρια, δολοπλοκίες, δεύτερες και τρίτες σκέψεις. «Πάμε για να κερδίσουμε το επόμενο παιχνίδι, τέλος». Ομάδα στο νησί να διανοηθεί να δώσει έστω το 99% σε κάποιο παιχνίδι; Αδιανόητο. Ύβρις προς το ποδόσφαιρο. Ποιος θα τολμούσε να κάνει κάτι τέτοιο, δίχως να γλιτώσει από την… πριονοκορδέλα;
Στο παιχνίδι της τρίτης αγωνιστικής των ομίλων απέναντι στο Βέλγιο ήρθε η απόλυτη μετάλλαξη, δίχως να εκτεθεί κιόλας κανένας. Ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτκ και όλοι οι παίκτες του διοχέτευαν εντέχνως ότι η Αγγλία θα έπαιζε μόνο για την νίκη, που θα της έδινε την πρωτιά και ένα δυσκολότερο μονοπάτι για την συνέχεια του Μουντιάλ. Οι Βέλγοι έφαγαν την μπλόφα και τα λιοντάρια πονηρεύτηκαν για πρώτη φορά.
Κατέβασαν κι αυτοί (όπως και οι Βέλγοι) εναλλακτική ενδεκάδα με 9 αλλαγές, δεν σκοτώθηκαν για να κερδίσουν, κι ότι ευκαιρία τους παρουσιάστηκε είτε να κερδίσουν είτε να πάρουν την ισοπαλία, την πέταξαν διακριτικά στα σκουπίδια δίχως να καρφωθούν!
Η ήττα με 1-0, ήταν ότι πιο έξυπνο μπορούσαν να κάνουν, ένα δείγμα ότι κι αυτοί εκμοντερνίστηκαν. Για την ακρίβεια, ξύπνησαν. Έκαναν για πρώτη φορά ότι όλοι οι υπόλοιποι εδώ και δεκαετίες…
Ένα μονοπάτι σκέτο σκάνδαλο
Την ώρα που όλοι φιναλίστ της τετράδας χρειάστηκε να παλέψουν με θηρία και τέρατα, το μονοπάτι της Αγγλίας ήταν στρωμένο με ροδοπέταλα από την πρώτη στιγμή. Βλέποντας ξανά τους ομίλους, διαπιστώνει κανείς ότι αυτός με Τυνησία και Παναμά ήταν σκέτο σκάνδαλο. Ακόμα και η σειρά των αγώνων ήταν ότι έπρεπε για μία ευχάριστη διαδρομή με ξεκούραση και ανάσες μέχρι τα νοκ-άουτ. Τα δύο «εύκολα» ματς στο ξεκίνημα και το αδιάφορο (όπως εξελίχθηκε) παιχνίδι με το Βέλγιο.
Εν συνεχεία η Κολομβία, δίχως τον απόλυτο ηγέτη της Χάμες Ροντρίγκες και στον προημιτελικό η Σουηδία (όχι δα και το μεγαλύτερο μεγαθήριο) που έπαθε βέρτιγκο, όταν συνειδητοποίησε τα ύψη στα οποία πετάει.
Ακόμα και τώρα που στον δρόμο της Αγγλίας έρχεται η ισχυρή Κροατία, υπάρχει ένα ακόμα σημάδι εύνοιας. Η ομάδα του Ζλάτκο Ντάλιτς προέρχεται από δύο κοπιαστικές προκρίσεις στα πέναλτι και μοιάζει η πιο επιβαρυμένη ομάδα της τετράδας από ξόδεμα δυνάμεων.
Την ίδια ώρα όλοι οι μεγάλοι και ισχυροί του Παγκοσμίου Κυπέλλου είτε είδαν την διοργάνωση από τον καναπέ (Ιταλία, Ολλανδία), είτε έμειναν στου δρόμου τα μισά (Γερμανία, Ισπανία, Βραζιλία. Αργεντινή). Σκέτο σκάνδαλο.
Παίζει σαν… σύλλογος
Αυτή η Αγγλία έχει ταυτότητα. Δεν παίζει σαν Εθνική ομάδα, δεν εκπροσωπεί πια την αγγλική παράδοση, ξέφυγε από αυτό. Έφυγε από το υποχρεωτικό μοτίβο της αυτοθυσίας, του ξύλου, της καμινάδας και του δράματος. Είναι μία άλλη ομάδα που θυμίζει αυτό που παίζουν η Λίβερπουλ και η Μάντσεστερ Σίτι.
Έχει βαθιές επιρροές από το δικό τους στιλ, είναι μία μεταλλαγμένη εθνική Αγγλίας, που τα κάνει όλα σαν ομάδα, δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τα κέφια του εκάστοτε σταρ, όπως συνέβαινε στο παρελθόν.
Μία στατιστική ανάλυση των 16 ομάδων που πέρασαν στα προημιτελικά έδειξε ότι η Αγγλία είναι αυτή που εφαρμόζει καλύτερα το Gegenpressing, το δομικό συστατικό της ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας του Κλοπ, αλλά και του Πεπ.
Με το που χάνουμε την μπάλα, άμεση πίεση, ώστε να την ανακτήσουμε, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Φιλοσοφία που απαιτεί συγχρονισμό, πνευμόνια και διάθεση. Η Αγγλία ανέκτησε 8,4% των χαμένων μπαλιών της στο τρίτο κομμάτι του γηπέδου, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για άμεση επίθεση / καθαρή ευκαιρία.
Καμία άλλη ομάδα στο Μουντιάλ δεν πιέζει τόσο ψηλά, με τόση αποτελεσματικότητα. Ένα στοιχείο που μαρτυρά ταυτότητα συλλόγου, όχι εθνικής ομάδας.
Ο άνθρωπος των στημένων
Το μπόι το είχαν πάντα. Αυτό που τους έλειπε ήταν οι κομπίνες. Ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ αποφάσισε να μιμηθεί το trend όλων των μεγάλων συλλόγων που… κλέβουν κομπίνες σε αμυντικά και επιθετικά στημένα από άλλα ομαδικά αθλήματα. Εξάλλου, όλα τα ομαδικά σπορ είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Ο Άγγλος τεχνικός μαζί με τον βοηθό του Άλαν Ράσελ παρακολούθησε από κοντά τα δύο τελευταία Super Bowl του NFL και ομολόγησε ότι δανείστηκε μερικές κομπίνες των Seattle Seahawks.
Κάπως έτσι η Αγγλία έχει πάρει 8 από τα 11 γκολ της από φάσεις που προήλθαν από στημένα, με προχωρημένες κομπίνες που αποτελούν ξαφνικά το δυνατό της όπλο!
Η θετική αύρα
Η θετική αύρα, η θετική ενέργεια, η θετική σκέψη, μπορεί να κάνει τον κόσμο να γυρίσει ανάποδα. Το ζήσαμε κι εμείς στο Euro του 2004. Από την πρώτη ημέρα της διοργάνωσης το σλόγκαν It’ s coming home παίζει παντού. Κι όταν λέμε παντού εννοούμε ΠΑΝΤΟΥ. Δεν είναι μία φράση κενή περιεχομένου, οι Άγγλοι (ακόμα και μες την αφέλεια τους μερικές φορές) πάντα πιστεύουν ότι θα κατακτήσουν όποια διοργάνωση κι αν συμμετέχουν. Μόνο που αυτή τη φορά έκαναν ολόκληρο τον πλανήτη να το πιστέψει, να ταυτιστεί μαζί τους, να τους δει με συμπάθεια. Ε, τόσα έχουμε δει στο ποδόσφαιρο. Ας το δούμε κι αυτό…
Η επόμενη παγκόσμια υπερδύναμη!
Δεν είναι απλώς μία ευλογημένη γενιά που βρέθηκε να παίζει όλη μαζί στην σημερινή Εθνική Αγγλίας. Είναι το αποτέλεσμα μίας ποδοσφαιρικής έκρηξης. Μιας άνθησης που δεν έχει προηγούμενο!
Στις Ιουλίου του 2017 έσπασε μια κατάρα. Η Εθνική Νέων (U-19) της Αγγλίας κέρδισε με 2-1 στον τελικό την Πορτογαλία και ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης. Ένα τρόπαιο με συμβολική σημασία, αφού ανέβασε ξανά τα λιοντάρια στην κορυφή σε εθνικό επίπεδο για πρώτη φορά μετά το 1966!
Μερικούς μήνες μετά στις 28 Οκτωβρίου, η Εθνική Παίδων (U-17) της Αγγλίας διέλυσε στον τελικό με 5-2 την Ισπανία και κατέκτησε το Παγκόσμιο που έγινε στην Ινδία!
Η Εθνική Ελπίδων (U-21) μετά από χρόνια με απανωτές σφαλιάρες έφτασε ως στην τρίτη θέση στο Euro 2017, χάνοντας το εισιτήριο στον τελικό (ως συνήθως) στα πέναλτι από την Γερμανία.
Όλα αυτά μαρτυρούν κάτι. Τον ερχομό της επόμενης παγκόσμιας υπερδύναμης. Αυτό που γίνεται στην Ρωσία, είναι απλώς η αρχή…
Τα παιδιά του Πεπ, του Κλοπ και του Ποκετίνο
Η Premier League ήταν το τελευταίο οχυρό που δεν είχε πέσει. Το ποδόσφαιρο του Πεπ, του Κλοπ, του Ποκετίνο είχε επιβληθεί εδώ και χρόνια στην Ισπανία και την Γερμανία, επιβλήθηκε (μέσω του Σάρι) και στην Ιταλία, αλλά δεν είχε επικρατήσει στο νησί, όπου ο κλεφτοπόλεμος του Μουρίνιο και πέρυσι του Κόντε έφερνε τρόπαια, διακρίσεις, νίκες.
Η παράλληλη παρουσία τους σε πάγκους αγγλικών ομάδων είναι μία ευλογία. Αυτοί επέβαλλαν το build-up από πίσω, την άμυνα με τρεις, το gegenpressing, αυτοί εξέλιξαν την τεχνική και την τακτική παιδεία των νεαρών Άγγλων διεθνών, αυτοί διαμορφώνουν, χτίζουν, παράγουν μοντέρνους ποδοσφαιριστές που δεν έχουν να ζηλέψουν πια σε τίποτα την τάση της εποχής.
Από τους 11 που ξεκίνησαν απέναντι στην Σουηδία, οι 7 (και οι 9 στους 14) παίζουν σε Μάντσεστερ Σίτι, Λίβερπουλ, Τότεναμ, ομάδες με ίδια φιλοσοφία παιχνιδιού. Αν προσθέσει κανείς τους Λίνγκαρντ, Ράσφορντ που έχουν ανάλογη ποδοσφαιρική λογική και τους Ρόουζ, Αλεξάντερ-Άρνολντ που δεν αγωνίστηκαν, καταλαβαίνει κανείς ότι έχουμε μία ομάδα που μιλάει την ίδια ποδοσφαιρική γλώσσα, με τις ίδιες προπονητικές επιρροές.
Μία γ@μ@τη παρέα
Όσο κι αν το ψειρίζεις, όσο κι αν το αναλύσεις, στο τέλος της ημέρας καταλήγεις στο πιο απλό συμπέρασμα. Πως οι παρέες γράφουν ιστορία. Πως μία ομάδα πάει μπροστά, μόνο αν όλοι μιλάνε την ίδια γλώσσα, μόνο αν το κλίμα έχει και λίγο χαβαλέ εκεί που χρειάζεται. Αν ψάξει κανείς τις αναρτήσεις των Άγγλων στα social media από το ξεκίνημα της διοργάνωσης, θα δει μία παρέα γεμάτη πειράγματα, γέλια, χαρά. Ένα γκρουπ από παιδιά που χαίρονται τη στιγμή, που διασκεδάζουν, που περνάνε καλά μαζί, που είναι πάνω από όλα παιδιά. Μία γ@μ@τη παρέα, με παιδιά γεμάτα χιούμορ, που παίζουν μέχρι στιγμής χωρίς το παραμικρό βάρος στις πλάτες τους. Γι’ αυτό είναι άλλωστε εδώ…