ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΣΚΟΥΝΤΗ (ΣΧΟΛΙΟ)
Σαν τον βρικόλακα που επιστρέφει κάθε τρεις και λίγο. Κάθε τρεις και λίγο έγραψα; Λάθος! Κάθε τέσσερις και λίγο σκάει μύτη το «κόκκινο βαμπίρ», όσο για τον βρικόλακα που λέγεται Σπανούλης, ελόγου του εμφανίστηκε προχθές για πέμπτη φορά μπροστά στα γουρλωμένα και τρομαγμένα μάτια των Ρώσων!
Πώς το έκανε προχθές ο Ολυμπιακός; Οπως πάντα ή όπως ποτέ άλλοτε, διότι κάθε φορά (Κωνσταντινούπολη/2012, Λονδίνο/2013, Μαδρίτη/2015 και χθες πάλι στο «Sinen Erdem Dome») αλλάζει το σενάριο: είναι αυτό το σενάριο που καθ’ έξιν και κατ’ εξακολούθησιν σκίζει με μανία αυτός με το Νο 7 στην πλάτη.
Αυτός που είναι όνομα και μη χωριό της Λάρισας!
Αυτός που περιμένει στο καβούκι του σαν την ύαινα και ορμάει μόλις μυριστεί το αίμα!
Αυτός που, οτιδήποτε κι αν έχει συμβεί στον αγώνα, αλλάζει ξαφνικά το τσιπάκι του και επιβεβαιώνει τον στίχο του Ρίτσου στη «Ρωμιοσύνη»: «να τος πετιέται από ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου!».
Του ήλιου λέει ο ποιητής, αλλά κι εδώ ο Σπανούλης έχει τη δική του βερσιόν: συγγνώμη για την ιεροσυλία στην οποία προβαίνω, αλλά ελόγου του καμακώνει τη ρώσικη αρκούδα με το καμάκι του Γκάλη!
Ενα τέτοιο, ακραιφνώς… Γκαλοειδές καλάθι έβαλε ο αρχηγός του Ολυμπιακού τέσσερα λεπτά και είκοσι ένα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του ημιτελικού, όταν εισέβαλε ως διαρρήκτης στην άμυνα της ΤΣΣΚΑ, άλλαξε χέρι στον αέρα και άφησε την μπάλα στο καλάθι για να ισοφαρίσει σε 69-69.
Αυτό το καλάθι ολοκλήρωσε τη μεγάλη (μα τόσο συνηθισμένη σε αυτό το ζευγάρι, ώστε να εμπίπτει στην κατηγορία των προβλέψιμων και αναμενόμενων deja vu) ανατροπή των «ερυθρόλευκων» από το -13 του πρώτου ημιχρόνου και το -11 του δευτέρου. Και αυτό το καλάθι επίσης αποτέλεσε το έναυσμα της μεγάλης αντεπίθεσης που κατέληξε στο 82-78.
Το ερώτημα βεβαίως παραμένει: πώς στα κομμάτια το κάνει αυτό με τέτοια συχνότητα και τόση επιτυχία ο Ολυμπιακός; Πώς ανατρέπει τους κανόνες της λογικής; Πώς, εκεί που είναι πεσμένος στο καναβάτσο, ξαφνικά ανασηκώνεται και κτυπά σαν την κόμπρα;
Απαντήσεις ασφαλώς υπάρχουν, έστω και αν κάποιες από αυτές παραπέμπουν στη μεταφυσική! Ή έστω κι αν στο πλαίσιο της επαγωγής του αιτίου με το αιτιατόν παίρνουν την κουβέντα από τα σχέδια των προπονητών, από τα στατιστικά και από τα αγωνιστικά γνωρίσματα των παικτών, και τη μεταφέρουν σε… ζωτικά όργανα του ανθρωπίνου σώματος…
Στην αυταπάρνηση, στον χαρακτήρα, στο μέταλλο, στην καρδιά, στα κότσια, στα… φρύδια και δεν συμμαζεύεται!
Νιώθω ωστόσο πως όσο βάζω στην υπόθεση τη μεταφυσική και τα συναφή, τόσο αδικώ το πλάνο του Ολυμπιακού και τις ιδέες που είχε και τους έδωσε σάρκα και οστά ο Σφαιρόπουλος: μάλιστα κάποιες από δαύτες υπήρξαν εκ διαμέτρου αντίθετες, προς δόξαν του χαμαιλεοντισμού της ομάδας του: νωρίς νωρίς, με το σκορ στο 7-9, ψήλωσε το σχήμα με τον Παπανικολάου στο «2», ενώ με το σκορ στο 64-69 το γύρισε στο… καλαματιανό, παίζοντας με τρεις γκαρντ και προκαλώντας σύγχυση στους Μοσχοβίτες.
Ο Σπανούλης υπήρξε ο συνήθης ήρωας στον επίλογο, όταν ένιωσε πως είχαν σφίξει τα γάλατα και έπρεπε να τα αρμέξει. Ο Πρίντεζης κρατούσε για ώρα τις Θερμοπύλες. Ο Παπανικολάου άλλαξε τον ρουν της Ιστορίας, σε ένα remake του τελικού του 2012. Ο Γκριν άργησε να πάρει μπροστά, αλλά έβαλε δυο τεράστια καλάθια. Ο Μπιρτς έπαιξε μια λυσσασμένη άμυνα πάνω στον Ντε Κολό, προβοκάροντας μάλιστα να πάει πάνω του! Ο Μάντζαρης άρχισε με 0/3 τρίποντα, αλλά στη συνέχεια ήταν πού σε πονεί και πού σε σφάζει!
Αφησα επίτηδες τελευταίο τον αφανέστερο των πολλών ηρώων του Ολυμπιακού: τον Δημήτρη Αγραβάνη για το δίκην προσευχής buzzer beater στη λήξη του ημιχρόνου, για τα απανωτά σκαμπίλια που έδινε στην μπάλα εξασφαλίζοντας κατοχές, για την μπουνιά που έφαγε στο στόμα από τον Ογκουστιν και για όσα έκανε στα δέκα πέντε λεπτά όπου έμεινε στο παρκέ…
Εκανε όντως πολλά με προθυμία, με αυταπάρνηση και με αυτοθυσία. Θαρρώ πως κάποια στιγμή τον είδα να παίρνει κιόλας μια πλαστική σακούλα και να μαζεύει τα κακά των σκύλων από τον περιβάλλοντα χώρο!
Στα ουράνια λοιπόν και πάλι ο Ολυμπιακός, τέζα η ΤΣΣΚΑ. Το εάν ο εξ Ελλάδος «κόκκινος στρατός» θα κυριεύσει την Πόλη και θα αναγορευθεί Σουλτάνος, όπως και πριν από πέντε χρόνια, θα το μάθουμε αύριο το βράδυ. Σε κάθε περίπτωση πάντως αυτή η ομάδα είναι αξιοθαύμαστη για τη συνέχεια, τη συνέπεια, τη σταθερότητα και το μοντέλο επί τη βάσει του οποίου οικοδομήθηκε, στελεχώθηκε και πορεύεται. Αποτελεί ένα case study, όπως λένε και οι Αμερικανοί: μια περιπτωσιολογία που δεν εμφανίστηκε σαν πυροτέχνημα, ξεφεύγει από τα συνηθισμένα μέτρα και όπως έλεγε μέσα στα αποδυτήρια ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος: «δίνουμε στον καθέναν το δικαίωμα να βαδίσει στα χνάρια μας και να μας αντιγράψει»!
Υ.Γ.: Απλώς μπορεί οι αντιγραφείς να πρέπει να πληρώσουν πνευματικά δικαιώματα!