ΤOY ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ
Γράφω αρκετές ώρες πριν τη διεξαγωγή του χθεσινού αγώνα ανάμεσα στην Εθνική μας ομάδα και τη Σλοβενία. «Καλά ρε, δεν θα περιμένεις να δεις το ματς και μετά να γράψεις;», με ρώτησε ένας συνάδελφος. Δεν χρειάζεται… Απλούστατα διότι, αυτό το πονεμένο κεφάλαιο που ονομάζεται «Εθνική Κύπρου» και η προοπτική της, σήμερα, δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με ένα νικηφόρο αποτέλεσμα ή μια ισοπαλία με τη Σλοβενία και την κάθε Σλοβενία (χωρίς ίχνος υποτίμησης). Άλλωστε, στο παρελθόν έχουμε νικήσει κι έχουμε ηττηθεί από Σλοβενίες, αλλά δεν είδαμε ούτε φως στην άκρη του τούνελ.
Όσο πικρό κι αν είναι, με τα σημερινά δεδομένα, το μέλλον του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος δεν έχει να κάνει με τις νίκες και τις ήττες. Και προχωρώντας ένα βήμα παρακάτω, μάλλον έχω πεισθεί ότι πολύ μικρή σημασία έχει ποιος είναι προπονητής ή αν θα παίξει ο Πάρντο ή ο Γιωργαλλίδης. Παρένθεση: Ακόμη δεν έχω καταλάβει από πού ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί οι όψιμοι αυστηροί κριτές της Εθνικής και του Ραν Μπεν Σιμόν; Από πού ως πού, δηλαδή έχουμε στόχο και θέλουμε να νικούμε τη Νορβηγία μέσα στη Νορβηγία;
Το φοβερό της ιστορίας είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς που άσκησαν εντονότατη κριτική (με δηλώσεις και αναρτήσεις) είναι οι φανατικότεροι υποστηρικτές της παρουσίας 15 ξένων σε κάθε ομάδα κι άλλων 3-4 ξένων πιτσιρικάδων του καταλόγου Β’. Κι αν τους «μελετήσεις» λίγο παραπάνω, θα διαπιστώσεις ότι δεν τους καίγεται καρφάκι αν οι ομάδες στο πρωτάθλημά μας αυξηθούν σε 16 ή 18…
Κι επειδή «τίποτα δεν γίνεται στην τύχη», η διαδρομή προς την… ελπίδα είναι μονόδρομος. Τον έχουν διαβεί πολλοί, όταν τα περιθώρια είχαν στενέψει αγρίως. Τα «μοντέλα» είναι εκεί. Μεγαλεπήβολα, πανάκριβα, κουραστικά και με πολλές «θυσίες», αλλά αν θέλουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί και διεκδικητικοί, κάτι πρέπει να γίνει. Αυτό που απομένει είναι να αποφασίσουμε ποιο μοντέλο θα ακολουθήσουμε και πώς θα το προσαρμόσουμε στα δικά μας δεδομένα. Με πραγματική έγνοια προς την Εθνική μας ομάδα και όχι περιχαρακωμένοι στα στενά σωματειακά συμφέροντα. Με όραμα, με σχεδιασμό, με επένδυση και με σκληρή δουλειά.
Η πιο πρόσφατη ωραία ιστορία που θυμίζει παραμύθι αφορά στους Βέλγους που λίγο έλειψε να σηκώσουν την κούπα του Μουντιάλ! Χοντρά – χοντρά, αφού χαρτογράφησαν το τοπίο σε όλα τα επίπεδα, αφού είχαν τη βοήθεια των κορυφαίων πανεπιστημίων και την απλοχεριά της κυβέρνησης, αφού παρακολούθησαν δεκάδες χιλιάδες ώρες με βίντεο από προπονήσεις και αγώνες των αναπτυξιακών πρωταθλημάτων, έφτασαν στο σημείο οι πιστιρικάδες να παίζουν ένας εναντίον ενός (για να αναπτυχθούν νέες δεξιότητες και μια διαφορετική κουλτούρα) κι όλες οι ομάδες έπαιζαν με το ίδιο σύστημα. Κάπως έτσι ξεπήδησαν οι Λουκάκου, Αζάρ, Kομπανί, Φαλεϊνί, Ντε Μπρούινε, Κουρτουά και λοιποί που θαυμάζει όλη η υφήλιος.