ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΒΑΛΑΝΙΔΗ
«Τυχαίο; Δεν νομίζω», έλεγε μια πολύ δημοφιλής διαφήμιση πριν από καμιά δεκαριά χρόνια. Ε, η Ομόνοια πέτυχε απόψε δεύτερη νίκη με ανατροπή εις βάρος της ΑΕΛ και τρίτη απέναντι σε βασικό ανταγωνιστή της στη μάχη του τίτλου, βάζοντας στην εξίσωση και εκείνη απέναντι στον Απόλλωνα στο ΓΣΠ. Και τις τρεις φορές με το ίδιο σκορ (2-1).
Κάτι που δεν μπορεί αν θεωρηθεί τυχαίο και που αναδεικνύει τη νοοτροπία που υπάρχει στην ομάδα της Λευκωσίας, η οποία δεν παρατά τα παιχνίδια και πολλές φορές δικαιώνεται. Ακόμα και όταν τα ματς φαίνονται χαμένα ή ακόμα και όταν είναι η ομάδα που βολεύεται με ισοπαλία.
Από εκεί και πέρα, γράψαμε πριν από το παιχνίδι ότι η Ομόνοια θα χρειαζόταν πάθος και κρύο αίμα για να καταβάλει την ΑΕΛ, ώστε να αντισταθμίσει το φυσιολογικό άγχος τρεις αγωνιστικές πριν από το τέλος. Και πράγματι! Είχε και τα δύο, πετυχαίνοντας τεράστια νίκη απέναντι στους γαλαζοκίτρινους, οι οποίοι εφτά βαθμούς μακριά τέθηκαν οριστικά νοκ άουτ από τη μάχη του τίτλου.
Έχοντας βρεθεί πίσω στο σκορ από το 9’ (Μαέ), γίνεται αντιληπτό πως η πίεση στο πράσινο στρατόπεδο αυξήθηκε κατακόρυφα. Και όμως, δίχως να πιάσει ψηλά στάνταρ απόδοσης, η ομάδα του τριφυλλιού είχε τα ψυχικά αποθέματα να φέρει τα πάνω κάτω.
Οι ποδοσφαιριστές της, δε, παρουσιάστηκαν όσο ψύχραιμοι χρειαζόταν, μετατρέποντας σε γκολ τις δύο από τις τρεις μεγάλες ευκαιρίες που δημιούργησαν. Με σκόρερ τους Μποτεάκ (49’) και Τζιωνή (90’+1), ενώ είχαν άλλη μία καλή στιγμή στο 17’ με τον Παπουλή.
Πλέον, κρατά την τύχη της στα πόδια της ενόψει του προδιαγραφόμενου τελικού πρωταθλήματος με τον Απόλλωνα, την τελευταία αγωνιστική. Αν νικήσει την ΑΕΚ στην Αρένα ή αν δεν χάσει και παραλλήλώς νικήσουν οι κυανόλευκοι τον Ολυμπιακό, στο τελευταίο μεταξύ τους ματς η Ομόνοια θα δικαιούται και ισοπαλία για να στεφθεί πρωταθλήτρια.