ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΗ
Τραγική, απαράδεκτη, αποκαρδιωτική. Χαρακτηρισμοί για την εικόνα που παρουσίασε η Ομόνοια στο ντέρμπι με την ΑΕΚ. Η ομάδα της Λευκωσίας έχασε με κατεβασμένα τα χέρια, σ’ ένα παιχνίδι που ήταν σημαντικότατο στην προσπάθειά της για να εξασφαλίσει ευρωπαϊκό εισιτήριο.
Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε η Ομόνοια, αλλά και η απάθεια των ποδοσφαιριστών της, την οδήγησαν στη συντριβή, σκορπίζοντας για άλλη μια φορά στην τρέχουσα σεζόν τον προβληματισμό και την απογοήτευση στις τάξεις των οπαδών της.
Ξυπόλητη στ’ αγκάθια παρουσιάστηκε η Ομόνοια προχθές, αφού απέναντι σ’ έναν ποιοτικό και απαιτητικό αντίπαλο όπως είναι η ΑΕΚ, ο Κάρβερ θέλησε να παρουσιάσει την ομάδα του (και πάλι) σε σχηματισμό 4-4-2 σε ρόμβο. Τα «πυρά» στρέφονται κατά του Άγγλου τεχνικού, με τον κόσμο της ομάδας να υποστηρίζει πως δεν χρειάζεται να είσαι προπονητής για να διαπιστώσεις ότι ο συγκεκριμένος τρόπος παιχνιδιού επιβάλλει ποδοσφαιριστές με χαρακτηριστικά που να μπορούν να το υποστηρίξουν.
Πρόκειται για ένα επιθετικό σχήμα, που επιβάλλει ακραίους «μηχανάκια», ευέλικτο ανασταλτικό μέσο και επιτελικό μέσο που να ενισχύσει το αμυντικό παιχνίδι της ομάδας. Τέτοιους δεν τους έχει η Ομόνοια, με αποτέλεσμα όταν έχαναν την μπάλα να τρέχουν ξοπίσω τους αντιπάλους τους.
Παράλληλα δεν μπορούσαν να μεταφέρουν την μπάλα στους επιθετικούς, με τον Ντέρμπισαϊρ να είναι εκτός παιχνιδιού και ακίνδυνος για την αντίπαλη εστία. Το σκηνικό αυτό παρουσιάστηκε και σε προηγούμενα ντέρμπι, όχι σε τόσο έντονο βαθμό, όμως τα σημάδια ήταν περίπου τα ίδια.
Η ευθύνη βαραίνει πρωτίστως την τεχνική ηγεσία, που επιμένει σ’ αυτό τον σχηματισμό. Και ο Χριστοφή να έπαιζε, το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο αφού δεν είναι θέμα επιλογών. Και στο κάτω-κάτω δεν μπορεί μια ομάδα όπως η Ομόνοια να είναι εξαρτημένη από την παρουσία ενός ή δύο ποδοσφαιριστών.