ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΛΟΥΚΑ
Σύμφωνα με μια σχολή σκέψης, οι βασικοί λόγοι για να πάει ένας φίλαθλος στο γήπεδο είναι δύο: για να παρακολουθήσει έντεκα παίκτες οι οποίοι λάμπουν διά της ομαδικότητάς τους ή για να θαυμάσει έναν ποδοσφαιριστή που παρασύρει μιαν ομάδα στον ρυθμό του. Ένας χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της κατηγορίας νούμερο δύο, ήταν κατά τη δεκαετία του ’90 ο Νεντίμ Τούτιτς.
Ένα όνομα-συνώνυμο για τους νεότερους, με τον τρίτο στη σειρά τεχνικό της Ομόνοιας κατά τη σεζόν 2007-08, ο οποίος άρχισε την περίοδο 2008-09 αλλά δεν την ολοκλήρωσε, αφήνοντας στη μνήμη του κόσμου την ευρωπαϊκή πορεία των δύο προκρίσεων, που έλαβε τέλος όταν η κληρωτίδα έδειξε τη Μάντσεστερ Σίτι.
Το βιογραφικό του ως προπονητής ωστόσο ήταν πάρα, μα πάρα πολύ μικρό σε σχέση με το αντίστοιχό του ως ποδοσφαιριστής. Μας συστήθηκε το 1992, ερχόμενος από τη Ραντ Βελιγραδίου, και δεν χρειάστηκε χρόνο προσαρμογής. Όπως όλοι οι μεγάλοι παίκτες, έτσι και ο «Νέτο», ξεδίπλωσε αμέσως την ηγετική του προσωπικότητα, επιβεβαιώνοντας πως οι τριφυλλοφόροι είχαν πετύχει διάνα με την απόκτησή του.
Ο 24χρονος τότε Βόσνιος μεσοεπιθετικός έκρυβε την μπάλα. Σαν να κολλούσε στο πόδι του. Μπορούσε να αδειάσει οποιονδήποτε αντίπαλο σε οποιοδήποτε σημείο του αγωνιστικού χώρου, να καθοδηγήσει τους συμπαίκτες του, να δημιουργήσει και να σκοράρει. Κι ας έδινε ενίοτε την εντύπωση πως βαριόταν να ασχοληθεί. Για όσους τον γνώριζαν όμως, ο Τούτιτς συνήθιζε να διαλέγει πού και πότε θα δώσει δυνάμεις, είτε στην προπόνηση είτε στον αγώνα.
Δεν ήταν πάντοτε ομαδικός αφού ήξερε πως διέθετε υψηλή τεχνική κατάρτιση και σαν μάγος της μπάλας το απολάμβανε, αποκτώντας πολύ γρήγορα θαυμαστές.
Οι δε κινήσεις του ήταν χορευτικές και γρήγορα ταίριαξε με άλλους άσους της εποχής όπως οι Γιώργος Σαββίδης, Κώστας Πέτσας, Κώστας Μαλέκκος, Ανδρέας Κάντηλος, Πανίκος Ξιούρουππας και βεβαίως ο σπουδαίος στράικερ Γιόζεφ Τζούριακ. Εκείνη τη χρονιά, ’92-’93, η Ομόνοια έπαιξε μεγάλη μπάλα και πανηγύρισε το πρωτάθλημα, κι ένας από τους λόγους ήταν το «10» το καλό της.
Ο «Νέτο» φόρεσε τη φανέλα με το τριφύλλι για μια τετραετία ζώντας κι άλλες μεγάλες στιγμές, πριν ολοκληρώσει την καριέρα του κάνοντας στάση στον Ολυμπιακό και στον Εθνικό Άσσιας. Τα χαρίσματά του μπορούσαν να τον απογειώσουν σε ένα πολύ πιο προηγμένο πρωτάθλημα, εάν ήταν βαθύτερα προσηλωμένος στην πειθαρχία της ποδοσφαιρικής ζωής.
Τον χάρηκαν όμως οι Κύπριοι φίλαθλοι, ιδιαίτερα οι Ομονοιάτες, οι οποίοι τον έβλεπαν να «βασανίζει» αντιπάλους του που προσπαθούσαν να του κλέψουν την μπάλα. Όπως σε μια φάση στο Μακάρειο που τον έκλεισαν σε μια γωνιά του γηπέδου και «βαρούσαν» αλλά αυτός αφού ανέβηκε πάνω στην μπάλα βρήκε τρόπο και τους ξέφυγε.
Και κάτι ακόμα. Ο Τούτιτς ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του φούτσαλ στον τόπο μας. Μαζί με άλλους… ομιλητές της μπάλας, όπως οι Γκόγκιτς και Σάπουριτς, κάνοντας το χόμπι τους, νικούσαν όποιους έβρισκαν στον δρόμο τους. Γεννημένοι για θέαμα…