ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΗ
Η απρόσμενη ισοπαλία με τον Ολυμπιακό την προηγούμενη αγωνιστική και η κριτική που ασκήθηκε, πλήγωσε τον εγωισμό των ποδοσφαιριστών της Ομόνοιας. Φάνηκε μέσα από τις δηλώσεις του Τιάγκο μέσα της εβδομάδας και επιβεβαιώθηκε πολύ πιο έντονα στον αγωνιστικό χώρο του σταδίου στο Δασάκι. Η αντίδραση της Ομόνοιας, όπως έκανε και μετά την ήττα από την Πάφος FC, είχε την εξήγησή της και στο Δασάκι.
Πώς; Με το μέγα πάθος στο παιχνίδι των πρασίνων, που από το ξεκίνημα «φώναξαν» πως πήγαν αποφασισμένοι για να πάρουν το τρίποντο και το πήραν! Έβγαιναν με δύναμη και αποφασιστικότητα στην μπάλα, κυριάρχησαν με την καλή και γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας, έπαιξαν επιθετικά και έδειξαν πόσο πολύ διψούσαν για τη νίκη.
Αυτό σε συνδυασμό με την ποιότητα που έχει η Ομόνοια, τόσο ως μονάδες όσο και ως ομάδα. Ιδιαίτερα μεσοεπιθετικά, εκεί που διαθέτει ποδοσφαιριστές κλάσης και στη μέρα τους είναι ικανοί να κάνουν τη διαφορά και να «σκοτώσουν» κάθε αντίπαλο. Η διαφορά δυναμικότητας επιβεβαιώθηκε στον αγωνιστικό χώρο, όσο κι αν προσπάθησε ο αντίπαλος να κάνει τη ζημιά. Γιατί, εάν το «τριφύλλι» αξιοποιούσε τις ευκαιρίες που δημιούργησε, η επικράτησή του θα ήταν άνετη και όχι με το στενό 2-1.
Διαβάστε επίσης: Ομόνοια: Η πεντάδα των… αλάνθαστων
Αυτό που έχει σημασία για την Ομόνοια και θα θελήσει στη συνέχεια να μη βρεθεί στην ίδια θέση, να καλείται δηλαδή να αντιδρά, είναι να έχει σταθερότητα στην απόδοσή της και στα νικηφόρα αποτελέσματα. Είναι κάτι που εξαρτάται ξεκάθαρα από την ίδια από τα πόδια των ποδοσφαιριστών της. Γιατί, η Ομόνοια που παρουσιάστηκε στο Δασάκι ήταν ως ένα βαθμό αυτή που ο κόσμος της είδε σε μεγάλα διαστήματα των πλείστων αγώνων της. Εάν μπορέσει να έχει το τέμπο που είχε στο πρώτο ημίχρονο απέναντι στον Εθνικό για μεγαλύτερο διάστημα, εάν είναι δυνατό σε όλο το 90λεπτο, σίγουρα το μέλλον προμηνύεται ευοίωνο. Γιατί το ποδόσφαιρο που παρουσίασε στο μεγαλύτερο διάστημα του πρώτου 45λεπτου ήταν ελκυστικό, τέτοιο που προκαλεί ενθουσιασμό στον κόσμο της και ταιριάζει με το DNA της.
Διαβάστε επίσης: Ομόνοια: Η διαφορά Φαμπιάνο – Ουζόχο και η ελευθερία που δίνει στον Μπεργκ