Το Άρης – ΑΠΟΕΛ δεν έχει ιστορικά θέση στα ντέρμπι του κυπριακού ποδοσφαίρου. Άλλωστε με την αυστηρή έννοια δεν θα έπρεπε καν να χαρακτηρίζεται ως τέτοιο. Ούτε συμπολίτες είναι ούτε το εκτόπισμά τους -σε τίτλους, δημοφιλία, ιστορία, ευρωπαϊκές διακρίσεις- συγκρίνεται.
Θα ήταν ανέκδοτο άλλωστε πριν από μερικά χρόνια αν κάποιος έβαζε στην ίδια πρόταση τους γαλαζοκίτρινους της Λευκωσίας, τους πράσινους της Λεμεσού και τη λέξη «ντέρμπι». Ωστόσο απόψε, όπως ήταν τα δεδομένα πριν από την έναρξη της 29ης αγωνιστικής, παίζει ο πρώτος (ΑΠΟΕΛ) με τον δεύτερο (Άρη), οι οποίοι ήταν και πέρσι οι βασικοί διεκδικητές του πρωταθληματικού τίτλου. Κάτι που δημιούργησε και τη φυσιολογική αντιπαλότητα.
Έτσι γράφεται ιστορία, όμως, και όλα δείχνουν πως αυτό θα συνεχιστεί για καιρό. Αυτό δείχνουν οι προθέσεις των ανθρώπων της «Ελαφράς Ταξιαρχίας», οι οποίοι με κάθε τρόπο διαλαλούν πως «ο Άρης ήρθε για να μείνει». Βάσει πεπραγμένων δεν έχουμε λόγο να μην τους πιστέψουμε.
Το λιθαράκι του, όμως, για τη σπουδαιότητα των μεταξύ τους αναμετρήσεων έβαλε φυσικά και ο ΑΠΟΕΛ. Διότι παρά τη μεγάλη οικονομική στενότητά του, είναι η μοναδική ομάδα που διεκδικεί το πρωτάθλημα για τρίτη σερί σεζόν.
Εν ολίγοις, έχουμε να κάνουμε με μοντέρνο ντέρμπι. Όπως οτιδήποτε έρχεται στη μόδα, όμως, κανείς δεν ξέρει αν θα έχει μικρή διάρκεια ή αν θα αντέξει στον χρόνο για να καθιερωθεί ως κλασικό.