TOY ΜΙΧΑΛΗ ΛΟΥΚΑ
Στις 27 Αυγούστου του 1997, σε ματς που έκοβε εισιτήριο για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, η UEFA εμπιστεύτηκε τη σφυρίχτρα σε ένα από τα τότε φυντάνια της, τον -μετέπειτα πασίγνωστο- Λιούμπος Μίχελ. Ο Σλοβάκος, σε ένα από τα πρώτα του διεθνή βήματα, κλήθηκε να διευθύνει τον επαναληπτικό αγώνα Λιρς-Ανόρθωση.
Επρόκειτο για τη δεύτερη χρονικά απόπειρα της «Κυρίας» να μπει στην ελίτ της διοργάνωσης (μετά τις αναμετρήσεις με τη Ρέιντζερς του 1995). Η αποστολή της ομάδας μετέβη στο Βέλγιο έχοντας ένα ισχυρό λόγο αυτοπεποίθησης για την πρόκριση: το 2-0 με το οποίο είχε επικρατήσει στο «Αντώνης Παπαδόπουλος», με τέρματα των Βέσκο Μιχάιλοβιτς και Γιάννη Οκκά, κατόπιν επιβλητικής εμφάνισης.
Πριν από τη ρεβάνς, ο τότε πρόεδρος του συλλόγου, Κίκης Κωνσταντίνου, είπε στους ποδοσφαιριστές ότι ο ορισμός του έμπειρου Μισέλ Βοτρό ως παρατηρητή, φανέρωνε την πρόθεση της UEFA να μην αφήσει τον 29χρονο Μίχελ να κάνει του κεφαλιού του. Παράλληλα, υποσχέθηκε πριμ πρόκρισης 20 χιλιάδων λιρών στον καθένα τους.
Έξω από το «Χέρμαν Βαντερπόρτεν», φίλαθλοι και παράγοντες των κυανόλευκων σε ένα αλλιώτικο pre game, μοίραζαν φυλλάδια στους οπαδούς της Λιρς, ενημερώνοντας για το τι εστί Αμμόχωστος και κατεχόμενη γη στην Κύπρο. Εντός του αγωνιστικού χώρου, ο Ντούσαν Μιτόσεβιτς παρέταξε τους Νίκο Παναγιώτου, Σταύρο Φουκαρή, Χάρη Χαραλάμπους, Σώζο Ανδρέου, Δημήτρη Ιωάννου, Βλάνταν Τόμιτς, Βάσο Μελαναρκίτη, Πανίκο Πούννα, Βέσκο Μιχάιλοβιτς, Μπόμπαν Κρισμάρεβιτς και Γιάννη Οκκά.
Όλοι πίστευαν ότι ήταν η μεγάλη ευκαιρία της Ανόρθωσης να ανοίξει την πόρτα των χρυσοφόρων ομίλων. Η Λιρς άλλωστε, ως όνομα, δεν αποτελούσε φόβητρο. Όταν άρχισε το παιχνίδι όμως, γρήγορα οι κυανόλευκοι αντιλήφθηκαν ότι είχαν άλλα δύο εμπόδια για να ξεπεράσουν: έψαχναν τον καλό τους εαυτό και έβλεπαν έναν εχθρικό Μίχελ.
Στο 21’ με πέναλτι τραβηγμένο από τα μαλλιά, οι γηπεδούχοι πήραν προβάδισμα στο σκορ με τον Βαν Μέιρ, ενώ οι κεντρικοί αμυντικοί των φιλοξενούμενων είχαν ήδη «κιτρινιστεί». Στο 47’, μετά από μια άτυχη στιγμή του Παναγιώτου, ο Χάσενχουτ σημείωσε το 2-0, ενώ στο 50’ αποβλήθηκε ο Ιωάννου για ανύπαρκτο φάουλ σε επιτιθέμενο που έκανε θέατρο. Ακόμα και τότε, οι κυανόλευκοι είχαν ευκαιρίες να σημειώσουν ένα γκολ και να αγκαλιάσουν την πρόκριση, όμως η αστοχία και το δοκάρι του Κρισμάρεβιτς έδειχναν ότι το ματς πήγαινε στην παράταση.
Δεν ήταν όμως γραφτό στην ομάδα της Αμμοχώστου να πάρει την πρόκριση. Τρία λεπτά πριν από τη λήξη, ο Χαραλάμπους σούταρε για να διώξει την μπάλα από την περιοχή σε φάση διαρκείας, όμως για κακή του τύχη κόντραρε στον Τόμιτς και κατέληξε στα δίχτυα για να γραφτεί το 3-0 και παράλληλα ο επίλογος ίσως του πιο άδοξου αποκλεισμού.
Μερικά 24ωρα μετά, ο Κίκης Κωνσταντίνου φέρεται να παραδέχθηκε σε συνεργάτες του αυτό που δεν ήθελε αρχικά να πιστέψει: Ότι στα πρώτα χρόνια της νέας μορφής του Τσάμπιονς Λιγκ οι όμιλοι δεν ήταν ανοικτοί για όλους. Χρειάστηκαν οι αλλαγές επί προεδρίας του Μισέλ Πλατινί, χρόνια μετά, για να αλλάξουν τα δεδομένα.