ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΛΟΥΚΑ
Φτάνει πια με τη δικαιολογία της «νέας ομάδας», σενιόρ Αλμπέρτο Μπενίτο και σενιόρ Αντόνιο Πούτσε. Δεν αντέχεται. Πέρασαν τρεις μήνες από τη μέρα που μπήκατε στο γήπεδο προπονήσεων και η Ανόρθωση εξακολουθεί να μοιάζει σαν συναπάντημα παικτών που για πρώτη φορά μαθαίνουν ο ένας τον άλλο και αναγκάζουν τον κόσμο να διερωτηθεί, ποιο είναι το χειρότερο ανάμεσα στις εμφανίσεις και τη βαθμολογική θέση.
Νέα ομάδα, με την ίδια έννοια και χωρίς μεγάλες μισθολογικές διαφορές, είναι και η ΑΕΛ. Παρουσιάστηκε στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» με εφτά καλοκαιρινά αποκτήματα στην ενδεκάδα της αλλά έδειξε έργο. Για μεγάλα διαστήματα έθελξε με την ανάπτυξή της, είχε σοβαρότητα στην άμυνα και παίκτες με νοοτροπία νικητή. Της έλειπε μόνο ο killer στην αντίπαλη περιοχή. Ο Πάμπος Χριστοδούλου ναι, δικαιούται να ζητά πίστωση χρόνου διότι έχει ήδη ανεβάσει τους γαλαζοκίτρινους της Λεμεσού, αγωνιστικά και βαθμολογικά.
Ο ομόλογός του της «Κυρίας», αλήθεια, πού είδε «τον καλό δρόμο» είναι να απορεί κανείς. Μια ακόμα διαπίστωση του Ισπανού τεχνικού, που επιβεβαιώνει πως δεν είναι ο κύριος υπαίτιος της κατηφόρας. Αυτό μπορεί να δώσει ο άνθρωπος, αυτό βλέπει. Δεν ήταν ποτέ προπονητής πρωταγωνιστικού επιπέδου. Ούτε και αρκετοί από τους παίκτες που του διάλεξε ο συμπατριώτης του Μπενίτο. Ό,τι ψωνίζεις παίρνεις, Χρήστο Πουλλαΐδη.
Οι συγκρίσεις δεν σταματούν εδώ. Βρίσκει ο Πάμπος ένα παιδί 21 ετών, τον Νούριο Φορτούνα, δανεικό από την Μπράγκα και μας τον συστήνει αμέσως ως τον βασικό του αριστερό μπακ. Ένα σπουδαίο ταλέντο που διακρίνεται όχι μόνο στα αμυντικά αλλά και στα επιθετικά του καθήκοντα. Εκρηκτικός, διεισδυτικός, ικανός να γκρεμίσει αντίπαλες άμυνες, να τροφοδοτήσει και να κάνει τη διαφορά. Από τους παίκτες που χαίρεσαι να βλέπεις στα κυπριακά γήπεδα.
Κι έχεις από την άλλη τον Πούτσε, να μη δίνει καμία ευκαιρία στα ντόπια ταλέντα της ομάδας του, όπως ο Φύτος Κυριάκου και ο Μάριος Νικολάου. Να αρέσκεται στη χρησιμοποίηση παικτών σε θέση που δεν είναι η φυσική τους και να προσπαθεί σώνει και καλά να παρουσιάσει ως υπό εκκόλαψη άσο της ομάδας, τον Ρίος Ρέινα. Ένα φιλότιμο πλάγιο φορ, ο οποίος όσο κι αν προσπαθεί δυσκολεύεται να βγάλει μια τελική πάσα ή μια ενέργεια της προκοπής.