ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΒΡΙΗΛ
Ο «θρυλικός» Πανίκος Κρυστάλλης συγκλονίζει, μιλώντας στο «Goal», λέγοντας πως στο ποδόσφαιρο βρήκε την αγάπη που έχασε στη ζωή αφού έμεινε ορφανός από παιδική ηλικία.
«Ό,τι λεφτά κέρδισα από το ποδόσφαιρο τα έδωσα στη μάνα μου. Δεν έπαιξα μπάλα για τα λεφτά».
Ένας από τους κορυφαίους Κύπριους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, ο «θρυλικός» Πανίκος Κρυστάλλης εξομολογείται στο «Goal» ιστορίες του ποδοσφαίρου της δικής του εποχής. Του ποδοσφαίρου της «χωράφας» και του ρομαντισμού: «Τότε αν ζητούσες ράμματα για τα παπούτσια ήσουν εκβιαστής», θυμάται με νοσταλγία ο άνθρωπος που έγραψε ιστορία σε ΑΕΛ και Απόλλωνα. Τίμησε τη φανέλα της Εθνικής Κύπρου για μια δεκαετία (1960-69), ενώ η μετεγγραφή του στην ΑΕΚ Αθηνών το 1961 αποτέλεσε ιστορική στιγμή για το κυπριακό ποδόσφαιρο.
Ο Πανίκος Κρυστάλλης συγκλονίζει λέγοντας πως στο ποδόσφαιρο βρήκε την αγάπη που έχασε στη ζωή αφού έμεινε ορφανός από παιδική ηλικία, ενώ απέρριψε προτάσεις από Μπόλτον και ομάδα της Αυστραλίας για να είναι κοντά στη μητέρα του, στην οποία χάρισε όσα χρήματα κέρδισε.
Παράλληλα, καταθέτει τις απόψεις του για τους Κύπριους ποδοσφαιριστές, χαρακτηρίζει «εμπόρευμα» τις ακαδημίες και απαντά χωρίς δισταγμό στο ερώτημα ποια εποχή θα ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο.
-Tι θυμάσαι από το ποδόσφαιρο της δικής σου εποχής και πώς το συγκρίνεις με το σήμερα;
«Είναι δύσκολο να γίνει μια τέτοια σύγκριση. Το ποδόσφαιρο άρχισε από την “κλοτσιά”, που ήταν ένα όπλο επιθετικό ή αμυντικό. Την εποχή μας από χαρά η λύπη ότι έβρισκες μπροστά σου το κλωτσούσες. Έτσι έγινε το ποδόσφαιρο, γιατί ήταν το πιο φθηνό και έξυπνο παιχνίδι της τότε εποχής. Μια οικογένεια, μια γειτονιά και μια πόλη ολόκληρη διασκέδαζε με μία μπάλα. Σε όσους άρεσε το ποδόσφαιρο δημιούργησαν μια ομάδα, ενώ αυτοί που ήξεραν ποδόσφαιρο αλλά δεν μπορούσαν να παίξουν για ευνόητους λόγους, έγιναν φίλαθλοι. Από αυτούς τους φιλάθλους δημιουργήθηκαν οι εκδικητές , οι οποίοι ήθελαν να τιμωρήσουν αυτούς που έπαιζαν. Αυτοί οι κύριοι μπήκαν στα σωματεία, ήταν γιατροί ή δικηγόροι και απευθείας έπαιρναν και πελατεία από τους φιλάθλους. Αύτη ήταν η αρχή του ποδοσφαίρου. Δεν μπορούσες να κερδίσεις κάτι την τότε εποχή, έπαιζες για την αίγλη, ήθελες ράμματα των παπουτσιών σου και σου έλεγαν ότι είσαι εκβιαστής. Το ποδόσφαιρο χάθηκε από την μέρα που χάθηκαν οι χωράφες, η χωράφα ήταν αυτή που σε μάθαινε ποδόσφαιρο».
-Ποια η γνώμη σου για τους Κύπριους ποδοσφαιριστές; Τι θα συμβούλευες όσους δεν έχουν τις ευκαιρίες που θα ήθελαν;
«Οι νέοι πρέπει πρώτα να σκέφτονται τον αθλητισμό και μετά τα υπόλοιπα, πρέπει να βάλουν προτεραιότητες στην καθημερινότητά τους και αν θέλουν να γίνουν επαγγελματίες να βάλουν το ποδόσφαιρο πάνω απ’ όλα. Η νοοτροπία είναι το πιο σημαντικό. Και έξω θα βγεις, και καλά θα περάσεις αλλά δεν θα το κάνεις πριν από ένα παιχνίδι και μετά να έχεις την απαίτηση από τον εαυτό σου να είναι καλός».
-Θεωρείς ότι το μέτρο της ΚΟΠ με τις ποινές στις ομάδες που δεν θα έχουν δύο Κύπριους στην ενδεκάδα θα λειτουργήσει θετικά;
«Δεν αλλάζει κάτι με αυτό το μέτρο, είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Η Ομοσπονδία δεν φρόντισε από παλιά, εγώ το είχα εισηγηθεί να μπαίνουν προπονητές σε διάφορα σχολειά για να βρίσκουν μικρούς παίκτες και να τους προπονούν δωρεάν. Αυτό θα έπρεπε να γίνει σε κάθε πόλη, για να αρχίσουμε από την αρχή με το ευ αγωνίζεσθε, με σωστή νοοτροπία για να κτιστούν οι βάσεις και να δημιουργηθούν νέοι ποδοσφαιριστές. Ελπίζω ότι με τον κ. Κούμα θα γίνει μια νέα αρχή, αλλά πως αυτός ο άνθρωπος θα κάνει δουλειά αφού οι ομάδες έχουν στο ρόστερ τους μόνο δύο Κύπριους; Γεμίσαμε τις ομάδες μας με ξένους, δεν είμαι εναντίων των ξένων αλλά έχουμε εκπληκτικούς ποδοσφαιριστές που δεν τους δίνουμε την ευκαιρία να αγωνιστούν. Αν συνεχίσουμε έτσι δεν θα υπάρχει Εθνική ομάδα».
-Γενιά με γενιά λιγοστεύουν οι καλοί Κύπριοι παίκτες. Τη δεκαετία του ’90 και του ’00 αναδείχθηκαν σπουδαίοι παίκτες όπως οι Κωνσταντίνου, Οκκάς, Εγκωμίτης κ.α. Σήμερα οι Πιέρος, Λαΐφης και Χάμπος που έκαναν το βήμα στο εξωτερικό αποτελούν εξαίρεση.
«Από την εποχή της γενιάς μου υπήρχαν πάρα πολύ καλοί ποδοσφαιριστές, αλλά και αυτοί που ανάφερες ήταν σπουδαίοι. Ωστόσο, τα σωματεία δεν έχουν την αθλητική νοοτροπία για να τους βοηθήσουν. Για παράδειγμα ο Μιχάλης Κωνσταντίνου στην Ελλάδα διέπρεψε, ενώ στην Κύπρο τον είχαν ένα μέτριο ποδοσφαιριστή γιατί δεν είχε την ευκαιρία να παίξει με συμπαίκτες καλύτερους. Στην Κύπρο αν κάνεις δύο παιχνίδια συνεχόμενα κακά αρχίζεις να βλέπεις το παιχνίδι από τον πάγκο, και στη θέση σου θα μπει ένας ξένος. Είναι πράγματα τα οποία αντί να γίνονται καλά, χειροτερεύουν και σιωπούμε γιατί όλοι “σάζονται” με τα λεφτά. Για παράδειγμα μια ομάδα μπορεί να πιάσει 300.000 ευρώ λόγου χάρη από ένα παίκτη και να φέρνει στη θέση του τρεις ξένους που κανένας δεν είναι καλύτερος απ’ αυτόν και ούτε και προσπαθεί να αναδείξει κάποιο άλλον νεαρό».
-Ποια είναι τα αίτια για το γεγονός πως δεν αναδεικνύονται παίκτες;
«Όλα αυτά γίνονται γιατί “μυρίζονται” τα λεφτά. Η σημερινή ακαδημία είναι εμπόρευμα. Οι γονιοί έχουν μεγάλες ευθύνες, καθώς δεν ελέγχουν αν είναι ικανοί οι προπονητές των ακαδημιών. Το πρώτο τους μέλημα θα έπρεπε να ήταν αν μπορούν να κάνουν τα παιδία τους σωστούς ανθρώπους και όχι οτιδήποτε άλλο. Αν με ρωτάς εμένα οι προπονητές δεν θα έπρεπε να αφήνουν τους γονιούς να βρίσκονται εκεί καθημερινά στις προπονήσεις, αλλά δεν τους νοιάζει επειδή παίρνουν λεφτά. Η δουλειά, όμως, δεν γίνεται σωστά και από εκεί αρχίζουν όλα τα κακά».
-Σε ποια εποχή θα προτιμούσες να ζεις; Στην εποχή που οι ποδοσφαιριστές έπαιζαν για την φανέλα ή στην σημερινή εποχή των εκατομμυρίων;
«Ήταν διαφορετικά τα πράγματα εμείς ζούσαμε και αναπνέαμε για το ποδόσφαιρο. Εγώ όταν ήμουν στα καλά μου, το ημίχρονο αντί να ξεκουραστώ έβγαινα για να βάψω τις γραμμές γιατί ξεβάφονταν από τα νερό αν έβρεχε. Σε ποιόν ποδοσφαιριστή θα πεις να βάψει τις γραμμές στο ημίχρονο και θα το κάνει; Εγώ ήμουν ορφανός και βγήκα στη δουλειά από μωρό, δεν ήξερα τι ήταν οι καφετέριες. Είναι η αγάπη του ποδοσφαίρου που μας έκανε ποδοσφαιριστές, εγώ έκανα καριέρα γιατί μου έλειπε η αγάπη, αφού δεν είχα κανένα για να μου το δείξει. Στο πρώτο παιχνίδι που έπαιξα, ένιωσα ότι η στήριξη των συμπαικτών μου ήταν η πληρωμή μου. Αν είχα να επιλέξω, και σήμερα ακόμα θα επέλεγα την τότε εποχή και ας ήμουν δυστυχισμένος παρά να είμαι εκατομμυριούχος και υπάλληλος».
Κλείνοντας, ο Πανίκκος Κρυστάλλης εξομολογήθηκε στο «Goal» ότι απέρριψε προτάσεις από ομάδες του εξωτερικού με πολύ καλά χρήματα για να είναι κοντά στην οικογένειά του: «Ό,τι λεφτά πήρα από τη μετεγγραφή μου τα έδωσα στην μάνα μου. Η Μπόλτον μου έδινε €25.000 τον μήνα αλλά δεν ήθελα να πάω, δεν το ένιωθα. Μια ομάδα στην Αυστραλία μου πρόσφερε €5.000 το παιχνίδι αλλά πάλι δεν ήθελα, προτίμησα να ήμουν εδώ που ήταν η οικογένεια και οι φίλοι μου, δεν έπαιξα ποδόσφαιρο για τα λεφτά».
Σ.σ: Οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στην συνέντευξη είναι από το σπίτι του Πανίκκου Κρυστάλλη στη Λεμεσό.