ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ
Η αλήθεια είναι ότι δεν αρχίσαμε για καλά. Για την ακρίβεια, όσο καλά κι αν αρχίσαμε, τα πάντα επισκιάστηκαν από τα χοντρά λάθη της διαιτησίας. Σε δύο – τρεις περιπτώσεις, τα λάθη δεν… έβγαζαν απλά μάτι, αλλά έκοβαν ολόκληρο το κεφάλι. Συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνα, θα μπορούσε να ισχυριστεί ο απλός παρατηρητής ή ένας άνθρωπος που καταγράφει στη μνήμη του την αλυσίδα των διαιτητικών λαθών του παρελθόντος.
Στη συγκεκριμένη περίοδο, αδικήθηκαν ομάδες με μεγάλο όγκο οπαδών, οπόταν ο θόρυβος είναι πιο έντονος. Mε το καλημέρα ή στο καλημέρα και κάτι, έγιναν «διαιτητικά εγκλήματα», εις βάρος μικρομεσαίων, αλλά δεν έσπασε μύτη! Στην περίπτωση της Ομόνοιας, ο θόρυβος έγινε εκκωφαντικός λόγω του μεγέθους των λαθών (αλλοίωση αποτελέσματος), αλλά πολύ περισσότερο λόγω της ανησυχίας των Ομονοιατών τύπου «τώρα που πάμε να φτιάξουμε ομάδα, θα πρέπει να κερδίζουμε και τη διαιτησία».
Τα λάθη του Νικολάου στο «ΑΕΚ Αρένα» έχουν καταγραφεί με την παραμικρή λεπτομέρεια. Κι όντως ήταν χοντρά. Το προδιαγραφόμενο τρίποντο, ακόμη και στα τελευταία δευτερόλεπτα, έγινε… μονόποντο. Δεν είναι μόνο η απώλεια δύο βαθμών. Πολύ περισσότερο είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η αμφισβήτηση και η προκατάληψη, που γιγαντώνονται και δημιουργούν κλίμα ανασφάλειας και έλλειψης εμπιστοσύνης σε όλα τα επίπεδα. «Κατακρεουργώντας», ταυτόχρονα, τις όποιες ειλικρινείς και αγνές προσπάθειες για βελτίωση. Όταν τέτοια λάθη γίνονται από τον κορυφαίο διαιτητή της προηγούμενης σεζόν, αλήθεια, τι μπορεί να περιμένεις από τους δευτεροκλασάτους;
Πάμε τώρα στα πιο σοβαρά θέματα, που έπρεπε να απασχολούν το οικοδόμημα του ποδοσφαίρου μας. Να λέμε και να γράφουμε αλήθειες. Από… αρχαιοτάτων χρόνων, από τα μέσα της δεκαετίας του 1930, στην Κύπρο, καμιά ομάδα δεν ενδιαφερόταν για την πραγματική βελτίωση της διαιτησίας. Το μοναδικό πράγμα που ενδιέφερε τους παράγοντες -και σε μεγάλο βαθμό τους οπαδούς- ήταν να ευνοηθεί η ομάδα τους. Κάποιοι το έλεγαν κομψά «να μην αδικηθεί», αλλά δεν διαφέρει και πολύ.
Γι’ αυτό και κατά καιρούς είχαν εμφανιστεί επίσημες ανακοινώσεις σωματείων που έλεγαν «σαν δεν ντρέπεστε, έχετε ευνοηθεί σε 14 ματς!», κι απαντούσε το άλλο: «Για δες ποιοι μιλάνε; Αυτοί που ευνοήθηκαν σκανδαλωδώς σε 15 παιχνίδια!». Και μπορούσε να διαβάσει ο αποσβολωμένος οπαδός, όλες τις διαιτητικές «εγχειρήσεις» με απίστευτες λεπτομέρειες. Και το χειρότερο; Τα πλείστα στοιχεία ήταν αληθή! Κάποιες ομάδες ευνοούνταν κατά συρροήν και σκανδαλωδώς σε ποσοστό 14-15 φορές σε 26 ματς πρωταθλήματος κι είχαν και το θράσος να ζητούν και τα ρέστα. Σ’ αυτό το περιβάλλον, μεγαλώσαμε, σ’ αυτό το περιβάλλον λειτουργούσε και το σύστημα και οι διαιτητές μας.
Η όποια προσπάθεια προς την κατεύθυνση της βελτίωσης είναι απολύτως σεβαστή και κακά τα ψέματα, υπάρχουν άνθρωποι που το παλεύουν, μπας και ξημερώσουν καλύτερες μέρες. Ωστόσο, πρέπει να κάνουμε υπομονή μέχρι να εφαρμοστεί και στον τόπο μας το… άγιο VAR. Υπομονή, λοιπόν, μέχρι τα πλέι οφ της επόμενης περιόδου, όταν θέλοντας και μη οι Νικολάου, οι Τράττοι, οι Τιμόθεοι και οι λοιποί συγγενείς, θα πηγαίνουν στο μόνιτορ και σε ποσοστό 90-95% θα εξαλειφθούν τα λάθη που γίνονται σήμερα. Όπως και να το κάνουμε, όταν δεις (και ξαναδείς) ότι η μπάλα κτυπά στο κεφάλι του ποδοσφαιριστή και όχι στο χέρι, και χουλιγκάνος της ομάδας να είσαι δεν θα σφυρίξεις πέναλτι! Είναι τόσο απλό…
