ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Το να έχουμε απαιτήσεις από το ίδιο το ποδόσφαιρο να προοδεύσει είναι το εύκολο. Καμιά φορά οι παράγοντες και η Ομοσπονδία από μόνοι τους δεν μπορούν όση καλή διάθεση και να έχουν να διορθώσουν ή να βελτιώσουν θέματα που τους αφορούν και βλέπουν με λύπη και απογοήτευση να μην υπάρχει και η σχετική βοήθεια από όλους όσοι κατέχουν τη δύναμη ή το αξίωμα να βοηθήσουν. Και είναι φυσιολογικό να χρειάζονται βοήθεια. Άλλωστε τα πάντα είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Ο Αθλητισμός ή το ποδόσφαιρο δεν είναι εκτός της κοινωνίας των πολιτών. Όπως δηλαδή γίνεται σε άλλα ευνομούμενα κράτη. Στις πλείστες Δημοκρατικές χώρες όπου οι Πολιτικοί και οι θεσμοί λειτουργούν με γνώμονα τo κοινωνικό συμφέρον προκύπτουν αρκετές βελτιώσεις στο βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων που πληρώνουν τους φόρους τους και ακολουθούν τους κανόνες τους οποίους προφανώς συναποφασίζουν με τους αρμόδιους φορείς.
Στην Κύπρο όμως ακόμη τα πολιτικά συμφέροντα, τα κομματικά συμφέροντα και τα κουμπαριλίκια ξεπερνούν τον κάθε πολίτη αυτού του τόπου. Οι πλείστοι που κατέχουν αξιώματα, είναι τόσο χωμένοι στα προσωπικά τους, λες και διαφθείρονται με το που θα ενδυθούν τον μανδύα του κράτους. Όπως είπε κάποτε ο Αμερικανός νομπελίστας Ουίλιαμ Γκατίς «Η εξουσία δεν διαφθείρει τους ανθρώπους, οι άνθρωποι διαφθείρουν την εξουσία». Ουσιαστικά το μήνυμα που βγαίνει είναι πως εκείνοι που καταχρώνται τα αξιώματά τους είναι όσοι έτσι και αλλιώς ρέπουν προς τη διαφθορά και αυτό βγαίνει στην επιφάνεια όταν τους δίνεται η ευκαιρία, δηλαδή ότι δεν φταίει η «καρέκλα» αυτή καθ’ αυτή.
Η κωλυσιεργία που παρατηρείται σε διάφορους φορείς μέχρι να απαντήσουν σε σχετικά ερωτήματα που απασχολούν σωματεία ή εταιρείες ή και την ίδια την Ομοσπονδία είναι τέτοια που πολλές φορές αναρωτιέσαι αν πίσω από όλα αυτά κρύβεται ένας μπαμπούλας ή αν όντως το «υδροκέφαλο» Κράτος δεν μπορεί να κινηθεί πιο γρήγορα. Θέλει η Ομόνοια για παράδειγμα να αγωνίζεται στο Μακάρειο και φέρεται έτοιμη να πληρώσει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Πρώτα θα το σκεφτούν μετά θα συσκεφτούν, μετά θα κάνουν μελέτη, ακολούθως έρευνα, μετά συνεδρία και ακολούθως ξανά μελέτη, νέα έρευνα δηλώσεις, συνεδρία, σύσκεψη και πάει λέγοντας.
Ζητά εδώ και μήνες ο ΑΠΟΕΛ ένα απλό θέμα στην κάρτα οπαδού, όχι κατάργηση αλλά μια διαφοροποίηση η οποία μπορεί ρε παιδί μου να αυξήσει την προσέλευση των οπαδών, κανείς δεν δίνει σημασία μέχρι να εκδώσει άλλες πέντε ανακοινώσεις ή και να εκφράσει τα παράπονά του άλλες πέντε φορές δημόσια. Τότε κάποιος, κάπου, κάποτε, θα αναρωτηθεί, μετά θα ρωτήσει να μάθει, θα ζητήσει τη γνώμη των ειδικών, να γίνει σύσκεψη, μελέτη, να δούμε πότε θα γίνει συνεδρία…
Τα ίδια δεν είχαμε με την περίπτωση της ΑΕΛ; Κάπως έτσι δεν κυλάει και η προσπάθεια του προέδρου του Ερμή για ανέγερση νέου γηπέδου στην Αραδίππου; Δεν μας πήρε δύο δεκαετίες και βάλε να βρούμε τρόπο να χτίσουμε γήπεδο στη Λεμεσό; Κάπως έτσι δεν υπολειτουργεί το γήπεδο Σπύρος Κυπριανού στη Λεμεσό και αυτό; Κάπως έτσι δεν δαπανήσαμε εκατομμύρια για το κλειστό στον Αγρό; Για ποιους ανθρώπους μιλάμε; Για ποιους αξιωματούχους; Για ποιο Κράτος; Ποια Βουλή; Πόσο αργά κινούμαστε; Πόσα αργά κινούνται οι διαδικασίες; Πόσα αργά να βρεθούμε και να συνεδριάσουμε; Πόσο ράθυμοι έχουμε γίνει;