Στην Κύπρο και γενικά στο ποδόσφαιρο, η απόκτηση ποδοσφαιριστή «μετριέται και ζυγίζεται» πριν ακόμα φορέσει τη φανέλα. Πριν ακόμα μπει στο γήπεδο και κλωτσήσει την μπάλα. Απαντώντας στα ερωτήματα πόσα φράγκα κόστισε, τι συμβόλαιο υπέγραψε και ασφαλώς, πού αγωνιζόταν και ποιες επιδόσεις είχε, έχουμε σχηματίσει ήδη την εικόνα.
Με την ίδια ευκολία που βγάζουμε συμπεράσματα πριν ακουμπήσει το τόπι, με ακόμα μεγαλύτερη ευκολία τον στήνουμε στον τοίχο. Για παράδειγμα, πανηγύριζαν το καλοκαίρι στον ΑΠΟΕΛ για την απόκτηση του Γουίλσον και τώρα, ούτε ζωγραφιστό δεν θέλουν να τον βλέπουν οι οπαδοί. Στην ίδια ομάδα, δύο ολόκληρα καλοκαίρια αναζητούσαν τον τρόπο για να ξεφορτωθούν τον Εντονγκαλά και φέτος που κάνει «παπάδες», τον αποθεώνουν.
Στην Ομόνοια, «άσχετο» ανέβαζαν πέρσι τον Μπέζους, περιπατητή τον κατέβαζαν και φέτος… υποκλίνονται στα πόδια του. Με τον Κουλιμπαλί; Από βοτσαλάκι στην άμυνα το περασμένο καλοκαίρι στα μάτια των οπαδών, έγινε ξαφνικά βράχος! Εννοείται πως παραδείγματα για όλες ανεξαιρέτως τις ομάδες, μπορούμε να παραθέσουμε πολλά μα πάρα πολλά.
Στην Κύπρο, ξεπερνούμε αρκετές φορές την υπερβολή. Η ιστορία έχει καταντήσει στην κυριολεξία γραφική. Λίγη υπομονή δεν βλάπτει. Ας αφήσουμε τον κάθε παίκτη να δείξει τι μπορεί να προσφέρει και μετά έχουμε τον χρόνο να συζητήσουμε, να κρίνουμε. Όχι… όλα μαζί στον τενεκέ κι επάνω το καπάκι, όπως τραγουδούσε ο Νίκος Παπάζογλου.