ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΛΟΥΚΑ
Δασάκι Άχνας, όχι πολύ καιρό μετά την προσφυγιά του 1974, περιτριγυρισμένοι από μερικές χιλιάδες οπαδούς στριμωγμένους όπου μπορεί να φανταστεί ο νους, απλώς για να παρακολουθήσουν τα ινδάλματά τους, η εικόνα δύο νεαρών (τότε) παικτών να διεκδικούν με πάθος την μπάλα, αποτελεί την επιτομή του όρου «εποχή της φανέλας».
Μια εποχή που αποτελεί πλέον μακρινή ανάμνηση για όσους είχαμε την τιμή να τη ζήσουμε ή έστω να την προλάβουμε. Όχι μόνο γιατί διάγουμε τον επαγγελματισμό στα κυπριακά γήπεδα (με ή χωρίς εισαγωγικά η λέξη επαγγελματισμός), αλλά κι επειδή έχουμε σχεδόν μηδενίσει τις πιθανότητες ανάδειξης σπουδαίων Κυπρίων παικτών.
Συνειδητά, στις πλείστες των περιπτώσεων, κρίνοντας από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι σύλλογοι τα κεφάλαια ακαδημία, ρόστερ και ταλέντα. Μια βιομηχανία ατζέντηδων και μιζαδόρων, που διακινεί υπέρογκα ποσά σε κάθε μετεγγραφική περίοδο και ζει από το ράβε-ξήλωνε, ελέγχει και χειραγωγεί τον χώρο.
Και έχει αναγκάσει ακόμα και τις τελευταίες γενιές των ρομαντικών να μην θυμούνται πότε ήταν η τελευταία φορά που κοίταξαν κάποιον και είπαν ναι, αυτός είναι παίκτης γέννημα θρέμμα και σημαία για την ομάδα του για αρκετά χρόνια. Όπως έλεγαν οι πατεράδες μας, για παράδειγμα, για τους δύο κυρίους της φωτογραφίας: τον Κώστα Κωνσταντίνου και τον Σωτήρη Τσίκκο.
Τότε τους έβλεπαν και τους ταύτιζαν αυτόματα με το ντέρμπι Ανόρθωση-Ομόνοια. Κεντρικός αμυντικός της «Κυρίας» ο πρώτος, το 6άρι του «τριφυλλιού» ο δεύτερος. Δυο μεγάλα ονόματα της εποχής τους, οι οποίοι δεν σκέφτηκαν ποτέ την καριέρα τους χωρίς την ομάδα τους. Προσωπικότητες στο γήπεδο, απλοί και καθημερινοί άνθρωποι έξω από αυτό, οι οποίοι είχαν κερδίσει τον σεβασμό και την αγάπη φιλάθλων όλων των ομάδων.
Αν υπήρχαν μάνατζερ στην εποχή τους και ζητούσαν τη μετεγγραφή τους, μεταξύ σοβαρού και αστείου, πιθανόν να τους… διαολόστελναν. Κώτσιος και Τσίκκος. Δύο από τις μεγάλες φυσιογνωμίες του παρελθόντος που αξίζουν σεβασμού και θαυμασμού, ίσως και μεγαλύτερου από όσο έχουν εισπράξει τα τελευταία χρόνια.