Ζούμε σε μία εποχή που η απάθεια, θαρρώ άρχισε να κυριαρχεί σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Με «απειλητικό», μάλιστα, τρόπο. Απάθεια που αγγίζει τα όρια της αδιαφορίας. Φτάσαμε στο σημείο να χρησιμοποιούμε τη φράση «σιγά τα λάχανα», ακόμα και για σοβαρότατα ζητήματα.
Για παράδειγμα: Στο ποδοσφαιρικό μας μικρόκοσμο, δεν προκάλεσε καμία απολύτως αίσθηση η βομβιστική επίθεση στο οίκημα του Συνδέσμου Διαιτητών. Γιατί; Κατάντησαν συχνό φαινόμενο. Προσπερνούμε αδιαφορώντας ακούγοντας για στημένους αγώνες. Γιατί; Ποτέ μα ποτέ δεν τιμωρήθηκε κάποιος παραδείγματα. Σε κανέναν δεν κατάφεραν οι διωκτικές Αρχές να περάσουν χειροπέδες. Και το άλλο;
Στοιβάζουμε τους φακέλους με σοβαρές (το λιγότερο) υποψίες στημένων αγώνων, λες και πρόκειται για συλλογή Panini. Όσο για τις κατά καιρούς βαριές και ασήκωτες κατηγορίες που εξαπέλυσαν διοικητικοί παράγοντες; Γελά και το παρδαλό κατσίκι. «Σπουδαία τα λάχανα»…
Μέσα σε αυτό το σαθρό σκηνικό και την μπόχα που αναδύεται από τους υπονόμους, ο κόσμος άρχισε να τρέχει μακριά. Γυρίζει την πλάτη. Δεν ασχολείται. Τα χρόνια περνούν, χωρίς να αλλάζει κάτι. Υπάρχει έστω και το ελάχιστο ίχνος βούλησης για να δοθούν λύσεις;