ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ([email protected])
RADIO ACTIVE (ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΔΡΑΣ 17.00-19.00) ΤΗΛ. 22-744744
Το 1961, ο Αλφρέδο ντι Στέφανο που εκείνη την εποχή θεωρείτο ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο, σε συνέντευξή του εξέφρασε την άποψη πως «Ο ποδοσφαιριστής του μέλλοντος θα πρέπει να ΄ναι ικανός να παίξει σε κάθε θέση στο γήπεδο. Δεν θα ΄ναι απλώς αμυντικός, μέσος ή κυνηγός, αλλά θα ‘ναι πολύπλευρος, ικανός ν’ αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο στην επίθεση ή στην άμυνα.
Οι κυνηγοί θα πρέπει να μάθουν ν’ αμύνονται κι οι αμυντικοί κι οι μέσοι θα πρέπει να εξοικειωθούν με επιθετικές κινήσεις». Πόσο διορατικός ήταν αλήθεια αυτός ο χαρισματικός ποδοσφαιριστής;
Διαβάζοντας αυτή την εποχή τα ρεπορτάζ στον κυπριακό Τύπο και όχι μόνο, καταλαβαίνει κανείς πως η κάθε επιλογή ποδοσφαιριστή θα πρέπει να είναι τέτοια που να μπορεί να καλύπτει και άλλες θέσεις. Με εξαίρεση τον τερματοφύλακα, όσες ομάδες στοχεύουν σε μετεγγραφές ψάχνουν πολυτάλαντους ποδοσφαιριστές έτσι ώστε να μπορούν να πληρώνουν τα κενά. Όσοι μπορούν να ανταποκριθούν πέραν της μίας θέσης αποκτούν σοβαρό πλεονέκτημα από συναθλητές τους εκτός βέβαια και αν είναι τόσο μεγάλη η υπεροχή τους που τους καθιστά αναγκαίους.
Σήμερα μπορεί να μην κάνει τόσο μεγάλη αίσθηση, αλλά εκείνη την εποχή ήταν κάτι το πρωτοποριακό. Ένας που ξεχώρισε στα 60’ς ήταν ο Τάκης Λουκανίδης που έκανε καριέρα κυρίως στον Παναθηναϊκό, λέγεται πως έπαιξε σε όλες τις θέσεις πλην του τερματοφύλακα.
Στην Κύπρο τέτοιοι πολυσύνθετοι ή με τη νέα ποδοσφαιρική ορολογία παίκτες πολυεργαλεία, ενδεικτικά μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον Ζοάο Βίκτορ που έχει αγωνιστεί ως αμυντικός μέσος, οργανωτής αλλά και κεντρικός αμυντικός, ο Ζοάο Πέδρο που ξεκίνησε ως δεξιός επιθετικός και κατέληξε ως δεξιός μπακ, κάπως έτσι είναι και η περίπτωση του Αβραάμ, ο Μοράις που έπαιξε πέραν του αμυντικού μέσου και ως κεντρικός αμυντικός, ο Κατελάρης επίσης της Ομόνοιας κ.λπ.
Ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται με ευχέρεια σε δύο θέσεις είναι αρκετοί ειδικά οι επιθετικοί (δεξιά, αριστερά, πίσω από τον επιθετικό, δίπλα στον επιθετικό ή επιθετικοί κορυφής) αποκτούν πλεονέκτημα έναντι για παράδειγμα των σέντερ φορ περιοχής και μόνο. Εκτός και αν είναι όπως προαναφέραμε τόσο ικανοί που ξεχωρίζουν όπως π.χ. ο Ντάρμπισαϊαρ.
Αυτό που συμβαίνει καμιά φορά και πέφτουν σε λάθος εκτιμήσεις είναι πως στην προσπάθειά τους οι ομάδες να ενισχυθούν με πολυσύνθετους ποδοσφαιριστές χάνουν την ουσία. Δηλαδή τον ποδοσφαιριστή με το διακριτό ρόλο σε συγκεκριμένη θέση. Μοιραία στο τέλος ορισμένοι αμφιβόλου αξίας να μην μπορούν να ανταποκριθούν επάξια στη θέση που «καίγεται» ο προπονητής τους και αντί για δύο-τρεις θέσεις να μην ανταποκρίνονται σε καμία με επιτυχία.