ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΜΙΛΤΙΑΔΟΥΣ*
Ξεκλειδώνοντας το χρονοντούλαπο της ιστορίας, αναντίλεκτα διαπιστώνουμε πως η Μεγάλη Γιουγκοσλαβία κατάφερε να φτάσει κοντά στη κατάκτηση ενός διεθνούς τίτλου, σε περιόδους κατά τις οποίες το ποδόσφαιρο δεν ήταν καθαρά επαγγελματικό, δεν υπήρχε προσβασιμότητα σε πόρους και «ο βασιλιάς των σπορ» αποτελούσε προιόν πολυτελείας και το πολίτευμα της δημοκρατίας δεν είχε αποκρυσταλλωθεί και παγειωθεί εντελώς σε αρκετά κράτη.
Συγκεκριμένα ομιλούντες, πρόκειται για το 1960 και το 1968, τερματίζοντας ως φιναλίστ σε δύο διοργανώσεις όπου οι προκριμματικοί και προημιτελικοί αγώνες, διεξάγονταν στις συμμετέχουσες χώρες και οι ημιτελικές φάσεις σε κοινό έδαφος, Γαλλία και Ιταλία αντίστοιχα. Βέβαια, για να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, υπήρχαν αξιόλογοι ποδοσφαιριστές και στις δύο διοργανώσεις, όπως οι Φέρεντς Πούσκας, Αλφρέδο ντι Στέφανο και ο Λουίτζι Ρίβα.
Όσον αφορά στις εμφανίσεις της σε παγκόσμιο κύπελλο, έφτασε δύο φορές μέχρι στα ημιτελικά (Ουρουγουάη 1930 και Χιλή 1962), όπου στο πρώτο, όντας το παρθενικό και μεταίωρο βήμα της FIFA στον τότε wannabe ποδοσφαιρόκοσμο, συμμετείχαν μόλις 13 ομάδες με εκκοφαντικές απουσίες παραδοσιακών δυνάμεων και με το δεύτερο να πραγματοποιείται υπό τη παρουσία 16 κρατών.
Μετά τη διάλυση της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας και τον κατακερματισμό της σε 6 επί μέρους εθνότητες, ο αθλητισμός δεν έχει χάσει την αίγλη του, αντιθέτως η αξιοποίηση και η συστηματική κατεργασία του ντόπιου ταλέντου βρισκόταν σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο, τηρουμένων των αναλογιών. Η Σερβία θριαμβεύει στις μικρές Εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου, με πολυάριθμες διακρίσεις. Η δε Σλοβενία κατέκτησε αήττητη το Ευρωμπάσκετ του 2017, ενώ η Κροατία ευτύχησε να έχει φανταστικές φουρνιές ποδοσφαιριστών, όπως εκείνη που άρχισε να χτίζεται το 1994-95.
Στο Παγκόσμιο κύπελλο του 1998, με μαέστρο τον Μίροσλαβ Μπλάζεβιτς και την «λαμπρή ορδή» των Νταβόρ Σούκερ, Ζβόνιμιρ Μπόμπαν και Ρόμπερτ Προσινέτσκι (νυν κόουτς Βοσνίας), έφτασαν μέχρι τη αξέχαστη 3η θέση. Ο Σούκερ, το 1998, είχε καταφέρει να μπεί σφήνα ανάμεσα στους Ζιντάν και Ρονάλντο κατακτώντας τη 2η θέση για το θεσμό της «Χρυσής Μπάλας», ενώ κατέλαβε και τη πρωτιά στον πίνακα των σκόρερ, στο Μουντιάλ της Γαλλίας. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, πως η Κροατική Κυβέρνηση τον είχε τιμήσει με μετάλλιο τιμής, που απονέμεται κυρίως σε ήρωες!
Για πάμε τώρα, στη νυν ομάδα της «Χρβάτσκα», που είναι ηλίου φαεινότερο ότι πρόκειται για μια ανάλογη φουρνιά, εφάμιλης του ‘98, με τα δεδομένα όμως, να έχουν αρκούντως διαφοροποιηθεί από τότε. Τί κι αν η Κροατία απαρτίζεται από ποδοσφαιριστές από Ρεάλ, Μπαρσελόνα, Ίντερ, Γιουβέντους και Ατλέτικο; Στο σημερινό ποδόσφαιρο μετράει η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας που σε διακρίνουν εντός αγωνιστικού χώρου.
Κάποιοι το ονομάζουν μέταλλο ή φανέλλα, η πεμπτουσία όμως, βρίσκεται σ’ αυτές τις 2 λέξεις. Για παράδειγμα, είδαμε πολύ μέτριες εμφανίσεις εως κακές από τη Γαλλία, σ’ αυτές τις τρεις τελευταίες βδομάδες, όμως εν τέλει έπινε πάντοτε το νέκταρ της νίκης. Γιατί; Έχοντας το πιο ποιοτικό ρόστερ της διοργάνωσης, η προσωπικότητα είναι σχεδόν δεδομένη, το θέμα είναι πως μπορεί να εξελίξει και να προσαρμόσει όλο αυτό, στις συνθήκες ενός αγώνα, διαχειριζόμενη το άγχος της και ανατροφοδοτώντας το κίνητρό της.
Κάπου εδώ, μπαίνει και το κεφάλαιο «προπονητής» διότι σημαντική παράμετρος επιτυχίας ενός συνόλου, είναι ο κύριος με το πουκάμισο στην άκρη του πάγκου, ο οποίος καλείται να προσθέσει τρία βασικά συστατικά, υποκατηγορίες της πειθαρχίας: 1) Αφοσίωση στο πλάνο, 2) συναντίληψη στη φιλοσοφία και 3) αμοιβαίος σεβασμός μεταξύ των ποδοσφαιριστών (σύμπνοια). Μια Κροατία που όπως διαρρέει από ευρωπαϊκά ΜΜΕ, ενίοτε είχε προβλήματα στα αποδυτήρια. Δεν γνωρίζω αν είναι σημαδιακό ή συγκυριακό, αλλά ο Σλάτκο Ντάλιτς είναι και αυτός Βόσνιος, όπως πριν από 20 χρόνια ο Μίροσλαβ Μπλάζεβιτς.
Όσον αφορά στα στατιστικά της «Χρβάτσκα» στο τουρνουά, στη κορυφή βρίσκεται ο Ιβάν Ράκιτιτς με 41 επιτυχημένες πάσες ανα αγώνα και ποσοστό 83%, 1 γκολ και 66% στις κερδισμένες μονομαχίες. Ακολουθεί κατά πόδας ο Λούκα Μόντριτς με 52 πάσες ανα αναμέτρηση και ποσοστό 80%, 2 γκολ και 2.5 πάσες για γκολ (key passes). O Σίμε Βερσάλικο διατηρεί υψηλές μετρήσεις στο αμυντικό μέρος, όσον αφορά τις εναέριες μονομαχίες και τις αναχαιτίσεις διαφαινόμενης επίθεσης. Πέραν από αυτούς, διαθέτει ένα αξιόπιστο τερματοφύλακα (Σούμπασιτς), ένα αποτελεσματικό επιθετικό με συνέπεια στο σκοράρισμα (Μάντζουκιτς) και ένα από τους καλύτερους ακραίους ποδοσφαιριστές στο πλανήτη, που ανα πάσα ώρα και στιγμη δημιουργεί ρήγματα (Πέρισιτς).
Συνοπτικά, για να κάνει το βήμα παραπάνω η Κροατία, καλείται πρώτα να πιστέψει σ’ αυτό, να συνδιάσει την προσωπικότητα και το χαρακτήρα (όπως προαναφέρθηκε), ούτως ώστε να εκλείψουν πράξεις «αυτοχειρίας», όπως το χαμένο πέναλτι του Μόντριτς με τη Δανία, η γενική λιποψυχία και αποχαύνωση κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης, που έδινε την εντύπωση οτι η ομάδα έπεσε στη χειμερία νάρκη που επέβαλαν οι Δανοί με το παιχνίδι τους, παθητικές ενέργειες οι οποίες ουσιαστικά την σπρώχνουν μακρυά από το καλό της πρόσωπο. Μόνο έτσι θα μπορέσει να κοντράρει στα ίσια τους επόμενους φιλόδοξους αντιπάλους της.
*Ο Χάρης Μιλτιάδους είναι δημοσιογράφος με ειδίκευση στην Αθλητική Διοίκηση και απόφοιτος του Πανεπιστημίου «Γιόχαν Κρόιφ».