ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΛΟΥΚΑ
Το καλοκαίρι του 2014, η διοίκηση της Ανόρθωσης εξήγγειλε τριετές πλάνο, η αγωνιστική πτυχή του οποίου, χοντρά-χοντρά προνοούσε: Την αναδόμηση της ομάδας και τη δημιουργία βασικού κορμού, την πρώτη σεζόν, με ορίζοντα ένα ελκυστικό στυλ παιχνιδιού. Την επιλεκτική ενίσχυση του ρόστερ σε ποιότητα και προσωπικότητα, τη δεύτερη σεζόν, ώστε να εξασφαλιστεί η ευρωπαϊκή έξοδος. Τη σοβαρή υποψηφιότητα για πρωταθλητισμό, την τρίτη σεζόν.
Δυο χρόνια μετά, ο εμπνευστής του πλάνου (και τεράστιος οικονομικός αιμοδότης, να μην το ξεχνάμε), ακροβατεί στο «μένω-φεύγω-ίσως μείνω», την ίδια ώρα που επιχειρείται ακόμα ένα ράβε-ξήλωνε στο ρόστερ.
Λαΐφης, Μακρής, Κόπριβετς, Γκάμπριελ, Βίκτορ, Γκονσάλβες, Ντλόβου. Δύο από τη χρονιά της αναδόμησης, τρεις από την περίοδο που έληξε, ο «Ίσμα» του λίγο από όλα και ο Ντίνο λόγω της ενδεχόμενης πώλησης στο εξωτερικό. Αυτοί απέμειναν. Όλοι οι άλλοι, πλην των νεαρών με τις σποραδικές εμφανίσεις τους ως αλλαγή, είτε αποχαιρέτησαν την «Κυρία» είτε τους τέθηκε το δίλημμα μείωση απολαβών ή έξοδος.
Τη σημερινή εικόνα του ρόστερ, εσείς τη λέτε τριετές πλάνο; Με τους τρεις τεχνικούς διευθυντές και τους τέσσερις προπονητές σε διάστημα δύο χρόνων; Με τον Μπενίτο ο οποίος (ορθά ή λανθασμένα είναι άλλο θέμα) ετοιμάζεται για την ανακαίνιση της δικής του αρεσκείας στα αποδυτήρια; Με άλλα λόγια, η ομάδα επιστρέφει στο σημείο όπου βρισκόταν προ διετίας…
Ας μιλήσουμε πρακτικά. Δεν υπάρχουν πλάνα. Αυτά είναι μάρκετινγκ. Ο καθένας κρίνεται για το έργο και τις επιλογές του, βάσει αποτελεσμάτων. Την προοπτική και τους στόχους μιας ομάδας δεν την καθορίζουν οι δηλώσεις οποιουδήποτε, αλλά η πορεία της. Όπως επίσης η αποφυγή των λαθών που έκανε στο παρελθόν και τα πλήρωσε.
Αυτό το τελευταίο, περισσότερο από όλους ταιριάζει στον μεγαλομέτοχο, ο οποίος εφαρμόζει (ανεπιτυχώς) ό,τι και οι πλείστοι προκάτοχοί του: «εγώ πληρώνω, εγώ αποφασίζω για όλα». Η Ανόρθωση, σαφώς και δεν έχει την πολυτέλεια να διώξει έναν Χρήστο Πουλλαΐδη ή τον οποιονδήποτε άλλο βρισκόταν στη θέση του και πολεμούσε με το χρέος. Η ισοπέδωση άλλωστε είναι ο καλύτερος φίλος του υποκειμενισμού.
Από την άλλη, η ευκολία με την οποία αλλάζει γνώμη ο πρόεδρος για τεχνικούς διευθυντές και παίκτες δικής του επιλογής (ή του δεξιού χεριού του), με τα αποτελέσματα να μην τον δικαιώνουν, πάει να πει πως η τακτική του παρεμβατισμού στα αγωνιστικά θέματα δεν αποδίδει.
Ακόμα και το σκεπτικό της αναζήτησης ενός –πιθανότατα αδρά αμειβόμενου– εκτελεστικού προέδρου, ο οποίος θα λειτουργεί με υπαλληλική εντολή και όχι εν λευκώ, εμπεριέχει ρίσκο. Ο σύλλογος της Αμμοχώστου, από τους μεγαλύτερους του τόπου, χρειάζεται έναν πρόεδρο παρόντα. Όπως βεβαίως και μια τεχνική καθοδήγηση ανάλογη του εκτοπίσματος της ομάδας, κι όχι υπό το πρίσμα των οικονομικών της δεδομένων.
Το ύψους του μισθολογίου δεν αποτελεί προϋπόθεση για τη δημιουργία ενός ανταγωνιστικού συνόλου. Στο πρόσφατο παρελθόν, με το ίδιο πάνω-κάτω κονδύλι και παρά τα χρέη που είχε στο κεφάλι της, η «Κυρία» είχε καταφέρει μέχρι και πρωτάθλημα να πανηγυρίσει.