ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΛΟΥΚΑ
Όσο η Ανόρθωση απέχει της οικονομικής αυτοδυναμίας, δεν έχει την πολυτέλεια να διώχνει κανέναν Πουλλαΐδη. Αυτή είναι η πραγματικότητα, όση δυσφορία κι αν προκαλούν στον κόσμο οι λανθασμένοι προεδρικοί χειρισμοί, οι οποίοι συνέτειναν στην αυτοκτονική τάση της ομάδας.
Δεν είναι θέμα προσώπου. Είτε πρόκειται για τον Χρίστο Πουλλαΐδη είτε για οποιονδήποτε άλλο πρόθυμο να τον διαδεχθεί και να βγάλει από την τσέπη του μερικά εκατομμύρια, η ουσία είναι μία: να συνεχίσει ο σύλλογος της Αμμοχώστου την πορεία προς την οικονομική εξυγίανση, ανεπηρέαστος από την έλλειψη ευρωπαϊκών πόρων.
Πάρα πολλοί οπαδοί της «Κυρίας» εισφέρουν κι από το υστέρημά τους, ενίοτε και σε εντυπωσιακό βαθμό, εάν ληφθεί υπόψη πως εδώ και μια οκταετία δίνουν (πρόθυμα στην ομάδα τους) χωρίς να παίρνουν (τίτλους). Για να συνδυαστεί όμως η εξόφληση του χρέους με ένα ανταγωνιστικό μισθολόγιο, απαιτούνται πολύ περισσότερα χρήματα, τα οποίο μόνο τα χοντρά πορτοφόλια μπορούν να προσφέρουν. Αλλά δεν προσφέρουν.
Απαραίτητη διευκρίνιση: η οικονομική εξάρτηση της Ανόρθωσης από τον μεγάλο αιμοδότη της, δεν του δίνει άλλοθι, εάν τελικά παραμείνει, για να επαναλάβει τακτικές και επιλογές οι οποίες βάσει αποτελέσματος απέτυχαν. Ο Χρίστος Πουλλαΐδης, όπως και αρκετοί προκάτοχοί του, υπέπεσε σε δύο καίρια λάθη: από ένα σημείο και μετά εφάρμοσε τη φιλοσοφία «εγώ πληρώνω, εγώ αποφασίζω για όλα», ενώ σηκώνει συζήτηση και η εν λευκώ στήριξη σε στενούς διοικητικούς συνεργάτες του.
Είτε παραμείνει στην προεδρία είτε εξευρεθεί διάδοχος, άμα δεν τερματιστούν οι ήπιες ή χοντρές παρεμβάσεις στη δουλειά του προπονητή και του τεχνικού διευθυντή, τα ίδια θα συζητάμε και στο μέλλον. Όχι γιατί ο Πάους ήταν ο καλύτερος προπονητής ή ο Φαν Λέουβεν και ο Φαλξ «μάγοι», αλλά γιατί η ομάδα θέλει πλάνο σχεδιασμού, αγωνιστική φιλοσοφία, σταθερότητα και πρόοδο. Όχι να κτίζει τη μια χρονιά και να γκρεμίζει την επόμενη.
Πώς αλλιώς θα αποδώσει και θα κριθεί η δουλειά του (κάθε) Μπενίτο και του (επόμενου) προπονητή.