ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΨΑΡΑ
Ασχολείται με τον αθλητισμό από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Ένα χρόνο αφού ξεκίνησε ο πόλεμος στη Συρία, το 2012, έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του, όταν ένας βομβαρδισμός τον άφησε με μερική αναπηρία στο δεξί του πόδι. Παρά το γεγονός ότι αναγκάστηκε να αφήσει πίσω του οικογένεια και πατρίδα, ξανασηκώθηκε κι έχτισε τη ζωή του από την αρχή. Πριν από δύο χρόνια, βρήκε καταφύγιο στην Ελλάδα.
Σήμερα, ο Ιμπραχίμ Αλ Χουσέιν βρίσκεται στο Ρίο προκειμένου να αγωνιστεί στα 50 και 100μ. ελεύθερο στους Παραολυμπιακούς στο άθλημα της κολύμβησης. Ιδιαίτερα συγκινημένος, δείχνει συχνά με περηφάνια το τατουάζ που έχει κάνει στο μπράτσο με τη σημαία της Ελλάδας. «Έχω την Ελλάδα δύο φορές στο σώμα μου. Μία φορά ζωγραφισμένη στο χέρι μου και μια στην καρδιά μου!».
Το απόγευμα που έμελλε να του αλλάξει τη ζωή ήταν η 2η Νοεμβρίου του 2012. Ήταν τότε που όλα τα όνειρά του γκρεμίστηκαν, που οι ελπίδες του χάθηκαν προς στιγμήν. Στη συνέχεια, αποχωρίστηκε οικογένεια, φίλους και πατρίδα. Ωστόσο, ο Ιμπραχίμ Αλ Χουσέιν, δεν το έβαλε κάτω. Παθιασμένος αθλητής, απέδειξε ότι είναι πρωταθλητής της ζωής.
Τέσσερα χρόνια μετά, στα 27 του πλέον χρόνια, βρίσκεται στο Ρίο Ντε Τζανέιρο όπου θα συμμετάσχει στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο άθλημα της κολύμβησης με την ομάδα των Ανεξάρτητων Παραολυμιακών Αθλητών (IPA). «Εύχομαι να πάρω μετάλλιο στο Ρίο για να το αφιερώσω στην Ελλάδα που είναι η μεγάλη μου αγάπη», λέει χαμογελώντας με την αγωνία αλλά και μια αισιόδοξη σιγουριά ζωγραφισμένες στο πρόσωπό του…
Η ιστορία του Ιμπραχίμ δεν είναι απλώς άλλη μια ιστορία ενός Σύρου πρόσφυγα. Η αγωνιστικότητα, η επιμονή, το πάθος, η προσήλωση, η ανάγκη του να μην παραδοθεί αλλά να παλέψει και να ξεχωρίσει στη ζωή του αποτελούν δίδαγμα για όλους.
Ήταν ένα απόγευμα -εν μέσω πολέμου- σαν όλα τα άλλα στην πόλη Ντερ ες Ζορ της Συρίας. Ο Ιμπραχίμ βρισκόταν στο σπίτι του με μια παρέα φίλων. Κάποια στιγμή, ένας από αυτούς αποχώρησε. Λίγα λεπτά αργότερα ακούστηκε από τον δρόμο να καλεί σε βοήθεια: «Ιμπραχίμ, Ιμπραχίμ, βοήθεια, βοήθεια!». Αστραπιαία, βγήκε έξω μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά για να μάθουν τι συμβαίνει.
Αντίκρυσαν αιμόφυρτο τον φίλο τους με μια σφαίρα στην κοιλιά. Είχε γίνει στόχος ελεύθερου σκοπευτή -απολύτως συνηθισμένο φαινόμενο στη Συρία τον τελευταίο χρόνο. Είχε όμως τις αισθήσεις του. Τον κράτησαν αγκαλιά για να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα, ένα πολεμικό αεροσκάφος, που πλησίασε επικίνδυνα στο έδαφος, βομβάρδισε την περιοχή.
«Δυο μέτρα μακριά από εμάς. Δεν προλάβαμε να δούμε τι γίνεται αλλά το νιώσαμε στα κορμιά μας. Διάφορα μέλη από τα σώματά μας σκορπίστηκαν στον δρόμο», μαρτυρά ο Ιμπραχίμ. Από κάποιον έφυγε ένα πόδι, άλλος έχασε το αριστερό του χέρι. Ο Ιμπραχίμ αισθάνθηκε ότι έφυγε το δεξί του πόδι από το σώμα του. «Το κατάλαβα κι ένιωσα να αδειάζει το αίμα από μέσα μου. Συρθήκαμε για περίπου 200 μέτρα στον πλημμυρισμένο με αίμα δρόμο φωνάζοντας βοήθεια-βοήθεια, ώσπου μας μάζεψε κάποιος με το αυτοκίνητό του και μας μετέφερε σ’ ένα αυτοσχέδιο ιατρείο της πόλης».
Για νοσοκομείο… ούτε λόγος. Το Ντερ ες Ζορ ήταν μια κατεστραμμένη πόλη. Φτάνοντας στο «νοσοκομείο» λιποθύμησε. Το μόνο που έχει κρατήσει στη μνήμη του από τις ημέρες που ακολούθησαν είναι τα χειρουργεία που υπέστη, τρία ή τέσσερα –δεν θυμάται ακριβώς– και οι αφόρητοι πόνοι που ένιωθε. «Υπήρχε έλλειψη σε χάπια, οπότε μπορούσα να παίρνω ένα κάθε δύο μέρες για να μου απαλύνει τους φρικτούς πόνους. Το δεξί μου πόδι ήταν ακρωτηριασμένο από τη μέση της γάμπας και κάτω. Έτσι πέρασαν οι επόμενοι μήνες».
Την επόμενη χρονιά, διέφυγε από τη χώρα με τη βοήθεια φίλων του. Χρησιμοποιώντας μια βάρκα από τον ποταμό Ευφράτη, έφτασαν στην Τουρκία. Εκεί οδηγήθηκε σε κάποιο νοσοκομείο το οποίο λειτουργούσε για να περιθάλπει Σύρους τραυματίες. Ακολούθησαν τέσσερις προσπάθειες από τους γιατρούς για τη δημιουργία τεχνητού μέλους οι οποίες όμως ήταν αποτυχημένες.
Ωστόσο, κράτησε το τελευταίο πρόσθετο μέλος παρά το γεγονός ότι δεν ταίριαζε στο πόδι του και αρκετά συχνά του δημιουργούσε πληγές. Έμεινε για περίπου ενάμιση χρόνο στην Τουρκία αλλά επειδή δεν ήταν ιδιαιτέρως ασφαλής χώρα, έφυγε και τον Φεβρουάριο του 2014 βρέθηκε στην Ελλάδα.
«Με μια βάρκα πέρασα στη Σάμο και από εκεί έφτασα στην Αθήνα». Συμπατριώτες του τον σύστησαν σε μια κλινική με Έλληνες γιατρούς όπου του προσέφεραν τις υπηρεσίες τους αλλά και την κατασκευή του πρόσθετου μέλους που χρησιμοποιεί τώρα και τον βοηθά στο βάδισμά του. Δεν χρειάστηκε να πληρώσει για αυτό. Από εδώ ξεκινά μια νέα ζωή για τον Ιμπραχίμ Αλ Χουσέιν.
Αναζήτησε βοήθεια από το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ) το οποίο είναι Μη Κυβερνητική Οργάνωση που από το 1989 παρέχει νομική και κοινωνική υποστήριξη σε άτομα που χρήζουν διεθνούς προστασίας και είναι εταίρος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Εκεί ζήτησε στέγη και άσυλο ενώ εξέφρασε την επιθυμία του να ξαναμπεί στη διαδικασία άσκησης, στη φάση του αθλητισμού.
ΝΕΟΙ ΣΤΟΧΟΙ, ΝΕΑ ΖΩΗ
Ο αθλητισμός αποτελούσε πάντα κομμάτι της ζωής του Ιμπραχίμ. Παιδί 14μελούς οικογένειας, από πέντε ετών, έκανε κολύμβηση με προπονητή τον πατέρα του και μέχρι την εφηβεία του κολυμπούσε σε αγωνιστικό επίπεδο, παράλληλα με την εργασία του ως ηλεκτρολόγος. Είχε τελειώσει τεχνική σχολή στη Συρία. Ασχολήθηκε πολλά χρόνια και με το τζούντο μέχρι που η αθλητική του πορεία ανακόπηκε από τον πόλεμο και τον τραυματισμό του. Μάλιστα, είχε λάβει τη δεύτερη θέση σε αγώνες τζούντο σε εθνικό επίπεδο το 2004 και μετάλλιο σε φιλικούς αγώνες κολύμβησης.
«Στο Ελληνικό Συμβούλιο Προσφύγων γνώρισα τη Γωγώ Χίου η οποία με βοήθησε σε όλα. Χάρη σε αυτήν ασχολούμαι με τον αθλητισμό γιατί έψαξε και μου βρήκε τα σωματεία αλλά και την προπονήτριά μου στην κολύμβηση», λέει ο ίδιος.
Στην Αθήνα, το καθημερινό του πρόγραμμα είναι ασφυκτικά γεμάτο. Σχεδόν σε καθημερινή βάση προπονείται στο Ολυμπιακό Στάδιο με τον Σύλλογο Προσαρμοσμένων Αθλημάτων «Πρωτοπόροι», στο άθλημα της κολύμβησης. Παράλληλα, συμμετέχει στην ομάδα του Αμαρουσίου στο μπάσκετ με καρότσι. Μαζί τους προπονείται πέντε φορές την εβδομάδα και φυσικά, λαμβάνει μέρος στους αγώνες.
Από την ημέρα που ενημερώθηκε επισήμως ότι θα συμμετάσχει στα 50 και 100μ. ελεύθερο στους Παραολυμπιακούς στο Ρίο –εδώ και περίπου τρεις μήνες – προπονείτο δύο φορές την ημέρα δίπλα στην Παραολυμπιακή Ομάδα Κολύμβησης στο ΟΑΚΑ.
Σύμβολο δύναμης και αποφασιστικότητας
Ο Ιμπραχίμ είναι ένας από τους δύο πρόσφυγες που θα αγωνιστούν ως ομάδα τους προσεχείς Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Η συμμετοχή για πρώτη φορά μιας ομάδας προσφύγων στους Παραολυμπιακούς Αγώνες αποτελεί παράδειγμα του τι μπορεί να συμβεί όταν δίνεται η ευκαιρία στους πρόσφυγες με αναπηρία να ακολουθήσουν τα όνειρά τους και να εξασκήσουν στην πράξη τις δεξιότητές τους.
«Ενώ όλοι οι αναγκαστικά εκτοπισμένοι αντιμετωπίζουν προκλήσεις, τα άτομα με αναπηρία αντιμετωπίζουν ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο γιατί είναι λιγότερο πιθανό να συμμετέχουν σε αποφάσεις που τα αφορούν, αντιμετωπίζουν αμέτρητα εμπόδια στην πρόσβαση σε βοήθεια και ως εκ τούτου διακινδυνεύουν να μη μπορέσουν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες προστασίας τους.
Γι’ αυτό, η προώθηση της ενεργούς ένταξής τους και πλήρους συμμετοχής τους στην κοινωνία -και μέσω των αθλημάτων- είναι πρωταρχικής σημασίας για την προστασία και την ευημερία τους», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, που χαιρέτισε θερμά τη συμμετοχή της ομάδας των προσφύγων στην Παραολυμπιάδα 2016.
«Η Ανεξάρτητη Παραολυμπιακή Ομάδα αποτελεί σύμβολο της δύναμης και της αποφασιστικότητας όλων των προσφύγων με αναπηρία να ξεπερνούν τα εμπόδια. Αποτελούν μεγάλη έμπνευση για εμάς και ανυπομονούμε να τους χειροκροτήσουμε. Επίσης, η συμμετοχή μιας προσφυγικής ομάδας στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα συμπαράστασης σε όλους τους πρόσφυγες και τους αιτούντες άσυλο με αναπηρία σε όλο τον κόσμο, και η Υ.Α. συγχαίρει τη Διεθνή Παραολυμπιακή Επιτροπή για την πρωτοβουλία της αυτή», ανέφερε ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες Filippo Grandi.
Τα μέλη της ομάδας, όπως ανακοινώθηκαν από τη Διεθνή Παραολυμπιακή Επιτροπή, είναι ο Ibrahim al Hussein, πρόσφυγας από τη Συρία που ζει στην Ελλάδα, ο οποίος θα κολυμπήσει 50 και 100 μέτρα ελεύθερο, και ο Shahrad Nasajpour, Ιρανός στον οποίο έχει χορηγηθεί άσυλο στις ΗΠΑ και θα αγωνιστεί στη δισκοβολία.
