ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΨΥΛΛΟΥ
Το όνομα του, πολλά υποσχόμενο. Η φετινή του εμφάνιση στους Ολυμπιακούς Αγώνες ανέδειξε το άστρο του, το οποίο από τη Βραζιλία φώτισε μέχρι την Κύπρο.
Πρόκειται για τον 24χρονο αθλητή των 110 μέτρων μετ’ εμποδίων, Μίλαν Τραΐκοβιτς, ο οποίος είναι ο πρώτος Κύπριος δρομέας που έφτασε με τα χρώματα της Κύπρου (είχε προηγηθεί ο Σταύρος Τζιωρτζής που τερμάτισε 6ος στον τελικό των 400μ. μετ’ εμποδίων στην Ολυμπιάδα του 1972 στο Μόναχο, αλλά είχε λάβει μέρος με τα χρώματα της Ελλάδας) σε τελικό και μάλιστα σε τόσο σημαντική θέση σε Ολυμπιάδα.
Όπως προδίδει το επώνυμο του, η καταγωγή του βρίσκεται στα Βαλκάνια και συγκεκριμένα στη Σερβία. Ο Μίλαν, γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά του χρόνια σε μία μικρή πόλη, τη Σουρντούλιτσα. Η πόλη αυτή φάνηκε άτυχη στον ρου της ιστορίας της, καθώς το 1999 βομβαρδίστηκε κατά λάθος από τον στρατό του ΝΑΤΟ. Το γεγονός αυτό έμελε να αλλάξει τη ζωή του πρωταθλητή, αλλά και της οικογένειας του. Όπως ο ίδιος εξομολογείται στον «Φ», «ήταν για το καλό του».
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι τα εννέα μου χρόνια στη Σερβία. Για τα παιδικά μου χρόνια, είναι πολύ όμορφες οι αναμνήσεις. Έχω μεγάλη οικογένεια εκεί και έκανα φίλους καρδιακούς. Όποτε πηγαίνω πίσω, τους συναντώ ώστε να θυμηθούμε τα παλιά. Στον βομβαρδισμό ήμουν εκεί. Συνέβη πολύ κοντά μας. Αλλά εμείς ήμασταν παιδιά, είχαμε άγνοια των κινδύνων. Θέλαμε να βγούμε στους δρόμους και να παίξουμε. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ήταν φοβισμένοι. Η πιο καθαρή μου ανάμνηση είναι από τους στρατιώτες. Το σπίτι μου βρίσκονταν δίπλα σε ένα γήπεδο και εκεί συνήθιζαν τα στρατιωτικά αποσπάσματα να κάνουν τη στάση τους. Τους θυμάμαι τριγύρω. Με την αθωότητα που αρμόζει στα παιδιά, τους θέλαμε και πάντα τρέχαμε να τους υποδεχθούμε. Είχαν μαζί τους σοκολάτες!», ήταν τα πρώτα λόγια του Μίλαν Τραΐκοβιτς. Σχεδόν ανατριχιαστικά, καθώς αναλογίζεσαι την έκθεση μικρών παιδιών στη βία του πολέμου.
«Όταν κόπασαν τα πράγματα, οι γονείς μου ήρθαν στην Κύπρο. Είχαν τότε τους κουμπάρους τους εδώ, οι οποίοι τους πίεσαν να επισκεφτούν τον τόπο αλλά και να μετακομίσουν. Παρέμειναν εδώ για αρκετούς μήνες, περίπου πέντε. Έπειτα επέστρεψαν στη Σουρντούλιτσα, μάζεψαν κάποια πράγματα και ξαναέφυγαν. Τρεις μήνες μετά, ασυνόδευτοι ξεκινήσαμε το ταξίδι για τη νέα μας πατρίδα εγώ με τις αδελφές μου. Με τη μία είμαστε δίδυμοι και η άλλη είναι λίγο μεγαλύτερη από εμάς. Όταν μπορέσαμε να πατήσουμε ξανά τη γη που αφήναμε πίσω μας τότε, είχαν περάσει έξι χρόνια», ήταν φανερό καθώς μιλούσε για αυτό, πως αποτελούσε μία ανάμνηση παλιά αλλά έντονη.
«Η αρχή ήταν δύσκολη. Φτάσαμε Ιούνιο και ο Σεπτέμβρης ήρθε πολύ γρήγορα. Όταν πήγα στο σχολείο δεν ήξερα ούτε μία ελληνική λέξη! Ο σύμμαχος μου ήταν το νεαρό της ηλικίας μου. Μαθαίνεις γρήγορα. Βοήθησε και η συμπεριφορά των ανθρώπων. Ενώ η λέξη πρόσφυγας μπορεί να με χαρακτηρίσει, στην πραγματικότητα δεν ένιωσα ποτέ σαν τέτοιος. Σαν ξεριζωμένος, σαν ξένος. Μας υποδέχθηκαν με φιλοξενία και έχω κρατήσει μέχρι και σήμερα φιλίες που έκανα εκείνα τα πρώτα χρόνια. Αλλά και ως οικογένεια, αποκτήσαμε δεσμούς με την τοπική κοινωνία. Μας έβαλαν στα σπίτια τους και εμείς στο δικό μας.
Εκείνη την περίοδο, το 2001, υπήρχαν και αρκετές οικογένειες Σέρβων, όμως μετά την ένταξη του νησιού στην ΕΕ η γραφειοκρατία τους έδιωξε. Σχεδόν από σύμπτωση παραμείναμε εδώ. Μας κράτησε η εκπαίδευση στο δημόσιο σχολείο», χαμογελούσε ενώ το εξιστορούσε. Πιθανόν διότι για άλλη μια φορά, φλέρταρε με τη μοίρα του.
Η πρώτη του επαφή με τα εμπόδια
Ο αθλητισμός δεν έλειψε πότε από τη ζωή του. Σε πολύ μικρή ηλικία, η Ακαδημία του Απόλλωνα τον ενσωμάτωσε στην ομάδα της. Η τύχη όμως είχε διαφορετικά σχέδια για τον Μίλαν. Γελώντας μας περιέγραψε τον τρόπο και τον λόγο που γνωρίστηκε με το άθλημα στο οποίο αφιερώθηκε και που αγάπησε:
«Ενώ ήμουν μαθητής, μας ενημέρωσαν ότι θα έχουμε σχολικό πρωτάθλημα. Ήμασταν όλοι ιδιαίτερα πρόθυμοι, καθώς ήταν ένας τρόπος να γλυτώσουμε από τη διδασκαλία και να βγούμε από την αίθουσα. Ο γυμναστής παρατηρούσε τον σωματότυπό μας και αποφάσιζε πώς θα μοιράσει τα αθλήματα. “Εσύ Μίλαν”, μου είπε, “είσαι ψηλός. Θα σου βάλουμε μερικά εμπόδια να τα περάσεις”. Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία στα εμπόδια. Τελικά βγήκα δεύτερος στη Λεμεσό. Κάτι που σε αυτή την ηλικία θεώρησα τρομερό κατόρθωμα. Την επόμενη χρονιά, το 2010, κατέβηκα στους Πανελλήνιους Αγώνες. Θεωρώ ότι σε αυτό το ταξίδι σφραγίστηκε και η σχέση μου με το άθλημα».
«Στο ξεκίνημα υπήρξαν δυσκολίες. Εκείνος που ήταν το στήριγμά μου και που πίστεψε σε εμένα, ήταν ο προπονητής μου, Πέτρος Ευριπίδου», τόνισε με ευγνωμοσύνη και συμπλήρωσε: «Με κέρδισε το κλίμα που επικρατεί στον στίβο. Οι άνθρωποί του, όλοι τους διαφορετικοί. Αγόρια, κορίτσια, μικρότεροι, μεγαλύτεροι. Είναι μεν ατομικό, αλλά είσαι ομάδα με τους ανθρώπους που προπονείσαι, ακόμη και αν ανήκουν σε άλλο άθλημα ή ακόμη και αν είναι αντίπαλοί σου. Με όλους εκείνους μοιράζεσαι την κοινή σου αγάπη και τον σεβασμό σου για τον αθλητισμό».
Τα σημεία-σταθμοί στην πορεία του
Το 2013 αλλάζει την πορεία του ως αθλητή. Τότε κατακτά σε διεθνές επίπεδο το πρώτο του χρυσό μετάλλιο, στους Αγώνες Μικρών Κρατών Ευρώπης. «Αν και διαμεσολάβησε μόλις ένας χρόνος, από το 2012 στο 2013, είχε αλλάξει η αντιμετώπιση μου αλλά και οι επιδόσεις μου ως αθλητής. Ήταν η χρονιά που έπαψα να έχω αμφιβολίες για το τι θα κάνω στη ζωή μου. Που θεώρησα ότι μπορώ να τα πάω καλά», είπε.
Η επόμενη αλλαγή πορείας για τον δρομέα, έγινε φέτος όταν ξεκίνησε τη συνεργασία του με τον νέο προπονητή του, Αντώνη Γιαννουλάκη. Ήρθε στη ζωή του τη σωστή στιγμή, καθώς έπρεπε να γίνει ένα νέο άλμα που θα τον εξέλισσε αθλητικά.
«Είχα φτάσει μέχρι ένα σημείο με τον προηγούμενο μου προπονητή, ο οποίος μου προσέφερε πάρα πολλά και τον ευχαριστώ για αυτό. Έπρεπε όμως να αναβαθμιστεί το επίπεδο. Πλέον προπονούμαι αλλά και ζω ως ένας επαγγελματίας αθλητής. Έφερε τεράστια αλλαγή από την καθημερινότητα, μέχρι την τεχνική. Το χρειαζόμουν αυτό. Είδα την επίδρασή του ήδη από τις πρώτες ημέρες. Νιώθω ότι μπορώ να δώσω κάτι παραπάνω που δεν ήξερα πώς να το εκφράσω. Πιστεύω σε εμένα», ανέφερε ιδιαίτερα ικανοποιημένος.
Σχετικά με αυτό, προσέθεσε, «τους τελευταίους μήνες η ζωή μου ήταν το στάδιο και ο στίβος. Ήμουν κουρασμένος άλλωστε, για οτιδήποτε άλλο. Από τη Λεμεσό μετακόμισα στη Λευκωσία. Ωστόσο, δεν ένιωσα ότι κάνω θυσίες ή ότι στερούμαι, διότι αφιερώθηκα σε αυτό που αγαπώ».
Το όνειρο κάθε αθλητή
Οι αγώνες του Ρίο ντε Ζανέιρο, έθεσαν υψηλότερους στόχους στον 24χρονο. Ακόμη παραμένει μαγεμένος από το βίωμα του, αφού δεν είναι παρά μόνο μερικά εικοσιτετράωρα από την αναχώρηση από τη Βραζιλία.
Με μία αλλιώτικη έκφραση στο πρόσωπό του, σαν να μιλάει για την εκπλήρωση ενός ονείρου, εξήγησε: «Πρόκειται για μια εμπειρία ζωής. Ονειρευόμουν να φτάσω μέχρι εκεί και να καταφέρω κάτι. Είναι σπουδαίο για εμένα και σημαντικό για την Κύπρο, διότι είναι μικρή χώρα. Εύχομαι όλοι να μπορούν να το καταφέρουν. Είδα τα βίντεο των αγώνων. Δεν πίστευα ότι ήμουν εγώ! Είμαι πολύ ευχαριστημένος από τον ημιτελικό. Μάλιστα, αφού είχα κάνει το ζέσταμά μου, είχα πει στον εαυτό μου “χαλάρωσε, θα πας εκεί και ό,τι και αν έρθει είναι μεγάλη επιτυχία”».
Συνέχισε την περιγραφή του αναφερόμενος στα αποτέλεσμα και την έκβαση του τελικού. «Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, όλα είναι μπερδεμένα στο μυαλό μου. Κάποιος δικός μου, μου είπε ότι μπήκα στον τελικό. Δεν το είχα καταλάβει. Μαύρισαν όλα! Δεν υπάρχουν συναισθήματα. Ήμουν σοκαρισμένος και παρέμεινα έτσι και για τις δύο ώρες που μεσολάβησαν από τον ημιτελικό στον τελικό. Η τελευταία κούρσα ήταν απαιτητική και δύσκολη. Είμαι ευχαριστημένος και δεν θα τολμούσα να πω το αντίθετο. Πιστεύω, ωστόσο, ότι είχα τη δυνατότητα να κάνω και κάτι καλύτερο. Ίσως μία ή δύο θέσεις πιο πάνω. Είναι η πρώτη φορά, ίσως μου το φυλάει για την επόμενη».
Ο Μίλαν Τραΐκοβιτς ξεπερνά τα εμπόδια και στο γήπεδο αλλά και στη ζωή. Όπως ο ίδιος εξομολογείται, ο αθλητισμός αλλάζει τον χαρακτήρα σου. Σε κάνει πιο μάχιμο, πιο δυνατό. Σε βοηθάει να ξεπεράσεις τα προβλήματα και να μη λυγίσεις στα δύσκολα. Να τα δεις με «άλλο μάτι» και έτσι, να τα αντιμετωπίσεις και με διαφορετικό τρόπο.
Ο πήχης που έχει βάλει, είναι πλέον πολύ υψηλά. Η προσπάθεια του μόλις που άρχισε. Στην πραγματικότητα, δεν θα πάρει ούτε μία ανάσα μετά από τη συμμετοχή του στην Ολυμπιάδα, καθώς πρέπει να προετοιμαστεί για τον ερχόμενο αγώνα.
Όπως ευχαριστημένος περιέγραψε: «Μετά από τη απόδοση που πέτυχα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, με κάλεσαν να αγωνιστώ στο Diamond League, στις 9 του Σεπτέμβρη στις Βρυξέλλες. Αφού το ζήσω και αυτό, πιθανόν να αφιερώσω κάποιο χρόνο για ξεκούραση».
Έκανε τη θητεία του χωρίς να υποχρεούται
Είναι γεγονός ότι η συζήτηση της στρατιωτικής θητείας, έχει δημιουργήσει πολλάκις πονοκεφάλους στις αρμόδιες Αρχές, στην πολιτεία αλλά και στους πολίτες της. Για τη δική του προσέγγιση και ταυτόχρονα τη δική του στάση, μας μίλησε ο 24χρονος αθλητής. Παρά το γεγονός ότι και οι δύο του γονείς κατάγονται από το εξωτερικό και δεν υποχρεούται από τον νόμο να εκτελέσει στρατιωτική θητεία, εντούτοις θέλησε να την κάνει.
«Όταν πήρα την κυπριακή μου υπηκοότητα θέλησα να πάω στον στρατό, όπως υποχρεώνεται κάθε άνδρας, μετά την ενηλικίωσή του στην Κύπρο. Δεν ήθελα να διαφέρω. Υπηρέτησα στον αθλητικό λόχο, στον οποίο προβλέπεται χρόνος και για τις προπονήσεις. Ήδη από τον προηγούμενο Σεπτέμβρη ήμουν στρατιώτης. Τον Δεκέμβρη, έπρεπε να συνδυάσω την προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες -που γίνονταν στη Νότιο Αφρική- με τον στρατό. Είναι δύσκολη εμπειρία, αλλά επιθυμούσα να την έχω. Παρ’ όλα αυτά, η διάρκεια των στρατιωτικών υποχρεώσεων ήταν πολύ μεγάλη και υπήρξαν πολλά ταλέντα που χάθηκαν μέσα από αυτή τη διαδικασία».