ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΒΒΙΝΙΔΗ (ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟΝ «Φ»)
«Όταν αμφιβάλλεις (για την πλοκή), ρίξε μέσα έναν τύπο με όπλο», έλεγε ο Αμερικανός συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας Ρέιμοντ Τσάντλερ. Η αλήθεια είναι ότι η πλοκή είχε παρακολλήσει τελευταία. Λίγο η σκανδαλάρα με τη Novartis που είχε βάλει και καλά φόκο στο ούτως ή άλλως εύφλεκτο πολιτικό σκηνικό, λίγο το τυράκι των εθνικών θεμάτων με τους κακούς γείτονες που μας έχουν περικυκλώσει. Πλήξη. Τα συνηθισμένα. Και τώρα πώς θα στρέψουμε το βλέμμα της κοινής γνώμης μακριά από τα πραγματικά προβλήματα;
Ο «τύπος με το όπλο» που συναρπάζει το φιλοθεάμον κοινό είναι διαχρονικά το ποδόσφαιρο. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς το ΟΠΑΔΟΣΦΑΙΡΟ. Και μαζί του το παραγοντόσφαιρο, το διαιτητόσφαιρο και το φερεφωνόσφαιρο. Διότι τον Έλληνα, ξεφτίλισέ τον, εξαθλίωσέ τον, κάνε πλιάτσικο στη δημόσια περιουσία του, βάλε το χέρι στην τσέπη κι άρπαξέ του τα φραγκοδίφραγκα που έφτυσε αίμα να βγάλει. Πάτα του ακόμη και τον εθνικό κάλο (στον εγκέφαλο), δώσε του και μια κλοτσιά στον πισινό. Ο τράχηλός του όλα τα υπομένει. Αλλά μην αγγίξεις την ομάδα του. Αυτό είναι αιτία πολέμου.
Όπως συμβαίνει συνήθως στα ανέκδοτα, τον Πόντιο με το όπλο δεν χρειάζεται να τον ρίξει κανείς μέσα. Μπουκάρει μόνος του και πετυχαίνει ένα παροιμιώδες αυτογκόλ. Δεν θυμάμαι μεγαλύτερη επικοινωνιακή γκέλα στην πονεμένη αυτή ιστορία που ονομάζεται πολιτική του ποδοσφαίρου. Βούτυρο στο ψωμί των καλοθελητών. Οι μεγαλύτεροι υποκριτές και οι πιο ύποπτοι είναι αυτοί που παριστάνουν τους έκπληκτους και τους ηθικούς. Εννοείται ότι τις συνετές επικριτικές φωνές έχουν ήδη καλύψει οι στριγκλιές των μισαλλόδοξων αντιπάλων, των χοληφόρων κολαούζων και των ταγμένων εξαπτέρυγων. Με τον τρόπο αυτό, οποιοδήποτε αυτονόητο αίτημα για εξυγίανση μετατρέπεται σε υστερικό παραλήρημα και κυνήγι μαγισσών. Τακτική γνώριμη και φαύλη.
Στην εποχή της υστερίας, όπου τα πάντα μεγαλοποιούνται, η ανθρωποφαγία δεν μπορούσε παρά να είναι το πιο λατρεμένο θέαμα του εξαγριωμένου όχλου, που διψά για βία και ίντριγκα. Και γίνεται άμεσα φρέσκο προϊόν πολιτικής εκμετάλλευσης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο κολοβό κακέκτυπό της στη Θάλασσα της Λεβαντίνης. Από τη μια μέρα στην άλλη, ο «ευυπόληπτος ομογενής επιχειρηματίας» μετατρέπεται σε «κουμπουροφόρο ολιγάρχη», που ήρθε από το άγνωστο για να μαγαρίσει το άμωμο σύμπαν του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Του υγιούς και άγιου αυτού χώρου που από το 1979, όταν οι σύλλογοι έγιναν ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες, μέχρι σήμερα, δεν έμεινε μεγαλοαπατεώνας, μαφιόζος και ρεμουλαδόρος που να μην κόπρισε στο χορτάρι.
Κουμάντο όλα αυτά τα χρόνια έκαναν άνθρωποι που δεν τους ξεχώριζες από τους φουσκωτούς τους. Με ευρηματικά υποκοσμικά παρατσούκλια: «Ρίνγκο», «Κοκαλιάρης», «Τίγρης», «Αγαπούλας» κ.π.ά. Μια δράκα αδίστακτων που έχουν ισοπεδώσει κάθε έννοια αθλητοπρέπειας κι επενδύουν στο τυφλό τάξιμο των λυσσασμένων οπαδικών ορδών για να ασκούν πολιτική πίεση, φιλική προς τα αλλότρια συμφέροντά τους. Ορδών, που είναι έτοιμες να αρχίσουν και εμφύλιο πόλεμο για μια φανέλα αδειανή.
Όμως ακόμη κι αυτοί, είναι παράγωγα ενός τοξικού σύμπαντος. Ευδοκιμούν στον υπόνομο γιατί είναι το φυσικό τους περιβάλλον. Ύες βορβόρω ήδονται, έλεγε ο Ηράκλειτος. Τα γουρούνια τη βρίσκουν στο βούρκο, όχι στο καθαρό νερό. Σ’ αυτόν τον βόρβορο συγκεντρώνονται τα απόνερα μιας κοινωνίας σε ανεξέλεγκτη ηθική, πολιτική και οικονομική κατάπτωση. Εκεί καθρεφτίζεται η ασχήμια, η ιδιοτέλεια και η αυθαιρεσία. Μια κοινωνία αποπροσανατολισμένη, συνωμοσιοπαρανοϊκή, με ροπή στον διχασμό και την πόλωση και με απέχθεια προς την αντίθετη άποψη.
Κάπως έτσι, η βία και η αντιπαλότητα γίνονται το υπέρτατο αφροδισιακό. Το μανιασμένο πλήθος δεκάρα δεν δίνει για τους κανόνες, το ευ αγωνίζεσθαι. Δεν το ενδιαφέρει ούτε καν ο άρτος. Μόνο το άγριο θέαμα. Τα γήπεδα είναι οι σύγχρονες αρένες. Αν οι παίκτες αντί για μπάλα, «έπαιζαν» με καδρόνια, μαχαίρια ή πυροβόλα, τους «φιλάθλους» δεν θα τους χωρούσαν τα στάδια.