ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΠΟΛΥΔΩΡΟΥ (ΣΧΟΛΙΟ)
Την Κάλλια Παπαδοπούλου, την είχα γνωρίσει από τότε που έκανε τα πρώτα της βήματα στην πρώτη ομάδα της ΑΕΛ… Σαν να ήταν χθες. Ίσως να «φταίει» η δυνατή μου μνήμη (αλήθεια, δεν το θεωρώ προσόν). Όμως εκείνο το «χθες» απέχει πολύ πλέον, στο γύρισμα του χρόνου και όλα αυτά, τη στιγμή που η παίχτρια-προπονήτρια της γαλαζοκίτρινης ομάδας, πήρε την απόφαση να αποχωρήσει από την ενεργό δράση…
Δυστυχώς όμως για την ίδια, αυτό έγινε χωρίς να καταφέρει η ΑΕΛ να επεκτείνει τη μονοκρατορία της στον γυναικείο καλαθοσφαιρικό χώρο, κάνοντας… ντουζίνα στις συνεχόμενες κατακτήσεις των πρωταθλημάτων!
Δεν πιστεύω πως είμαι ο μόνος που πιστεύει πως η Κάλλια μπορεί να συνεχίσει για ακόμη έναν (τουλάχιστο) χρόνο. Θα της έλεγα να αλλάξει την απόφασή της! Για την Κάλλια, όμως, ξέρω μιαν πολύ παλιά ιστορία που δεν νομίζω να την ξέρει και η ίδια. Πιστεύω ότι ήλθε η ώρα να την αποκαλύψω!
Ήταν Μάιος του 2000, όταν είχα ταξιδέψει με την Εθνική ομάδα των γυναικών στο Ντάρουβαρ της Κροατίας, εκεί όπου είχαν γίνει τα παιχνίδια του ομίλου στον οποίο είχε κληρωθεί το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Αντίπαλοι, οι Κροατία, Σλοβενία, Ισραήλ και Ελβετία.
Τι έγινε λοιπόν τότε; «Αυτή η κοντούλα με το 5, είναι πολύ καλή παίχτρια και μας ήταν δύσκολο να τη μαρκάρουμε», μου είπε η Ορνίτ Σβαρτς, το νούμερο 13 του Ισραήλ. Αυτό, παρά το ότι οι Ισραηλινές μάς… συνέτριψαν με 80-30.
«Μπορεί να σας νικήσαμε εύκολα (82-29). Όμως μου άρεσε πάρα πολύ το νούμερο 5 από την ομάδα σας. Σπουδαία παίχτρια». Αυτά μου τα είπε η σέντερ της Εθνικής Σλοβενίας, η Μπάρμπαρα Γκρίσαρ για την Κάλλια! Συμπέρασμα; Η αναγνώριση που έτυχε η Κάλλια, δεν ήταν μόνο στα εγχώρια και δεν είναι πρόσφατη!