aezaekaelanorthosisapoelapollonarisdoksaethnikos achnaskarmiotissasalaminaothelos athienouomonoiapafosSuper LeaguePremier LeagueSerie ALaLiga

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑΗ απίστευτη ιστορία του Αντώνη: «Εγώ, ο Χάρος κι ο Θεός…»!

Η απίστευτη ιστορία του Αντώνη: «Εγώ, ο Χάρος κι ο Θεός…»!

ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ

Σαράντα χρόνια πριν, στις 26 Οκτωβρίου 1978, οι αθλητές στίβου του ΓΣΟ έκαναν την προπόνησή τους στο Λανίτειο Γυμνάσιο. Η κακιά στιγμή έφερε έναν από τους πιο σοβαρούς τραυματισμούς, όλων των εποχών σε αθλητικούς χώρους. Ο 15χρονος -τότε- αθλητής των 400 μέτρων, Αντώνης Αντωνίου, έκανε την προπόνησή του υπό τις οδηγίες του Γιώργου Μικελλίδη.

«Έτρεχα διαγώνια στο ποδοσφαιρικό γήπεδο. Άκουσα μια κραυγή “πρόσεχε!”, σταμάτησα και γύρισα προς το μέρος των συναθλητών μου. Ένα ακόντιο καρφώθηκε στο στέρνο μου! Το μόνο που θυμούμαι είναι ότι γονάτισα, ο πόνος ήταν απίστευτος, ενώ όταν έβαλα τα χέρια μου στην πληγή η αιμορραγία ήταν ακατάσχετη. Τα πάντα θόλωσαν…», μας εξιστορεί σήμερα ο Αντώνης Αντωνίου, ο οποίος στη συνέχεια μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο Λεμεσού. «Πρέπει να είχα λιποθυμήσει από τον πόνο και την αιμορραγία, αλλά θυμάμαι έντονα τον ήχο από τις σειρήνες του ασθενοφόρου να βουίζει συνεχώς στ’ αφτιά μου», πρόσθεσε.

Ειδικοί και μη έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Αντώνης Αντωνίου είναι εν ζωή σήμερα, λόγω μίας αλληλουχίας συγκυριών. «Αυτοί που πιστεύουν στον Θεό το λένε “θαύμα”. Εγώ είχα την τύχη να ευαισθητοποιηθεί αμέσως ο πρόεδρος του ΓΣΟ, ο αείμνηστος δρ Μάριος Τριτοφτίδης και να με χειρουργήσει ο μοναδικός τότε θωρακοχειρούργος στην Κύπρο, ο γιατρός Ανδρέας Δημητριάδης», συμπληρώνει ο Αντώνης Αντωνίου. Τα υπόλοιπα έχουν καταγραφεί στα επιτεύγματα της ιατρικής στην Κύπρο.

Ο Μάριος Τριτοφτίδης συγκαταλέγεται ανάμεσα στις τεράστιες μορφές της Λεμεσού και του Αθλητισμού. Ως γυναικολόγος έφερε στον κόσμο πέραν των 40 χιλιάδων παιδιών, ήταν φίλος με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, βουλευτής της Ελληνικής Κοινοτικής Συνέλευσης το 1960 και εκείνη την περίοδο σύμβουλος του Προέδρου της Δημοκρατίας, Σπύρου Κυπριανού.

Η έγνοια του για τον τραυματισμένο αθλητή του ΓΣΟ, τον οδήγησε στην επικοινωνία με τον Ανδρέα Δημητριάδη αν και είχε αποχωρήσει από το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, αφού οι «ιθύνοντες, τότε, είχαν αποφασίσει ότι η θωρακοχειρουργική δεν χρειαζόταν στην Κύπρο και τα όποια περιστατικά θα μπορούσαν να αποστέλλονται στο εξωτερικό».

Όπως αναφέρεται στο σύγγραμμα «Κυπρίων ιατρών έργα», του Λάκη Αναστασιάδη, «ο υπεύθυνος ιατρός στο Νοσοκομείο Λεμεσού αποφάνθηκε ότι δεν ήταν απαραίτητη η μετάβαση θωρακοχειρούργου στη Λεμεσό. Ο Μάριος Τριτοφτίδης αντιλαμβανόμενος, όμως, τη σοβαρότητα της κατάστασης του μαθητή, αλλά και τον υπέρμετρο εγωισμό του κυβερνητικού γιατρού, πήρε ο ίδιος την ευθύνη και ζήτησε από τον Ανδρέα Δημητριάδη να σπεύσει στη Λεμεσό το γρηγορότερο».

Το περιστατικό καταγράφηκε γλαφυρά και με λεπτομέρειες από τον ίδιο τον Ανδρέα Δημητριάδη στο βιβλίο του «Τα Ιατρικά Κύπρια 1962-2002, αυτόπτης μάρτυς»:

«Όταν επικοινώνησα με το γιατρό του Νοσοκομείου Λεμεσού, μου είπε ότι δεν ήταν ανάγκη να πάω, γιατί δεν έβλεπε τίποτε, εκτός από ένα τραύμα στο θώρακα μπροστά που αιμορραγούσε. Όταν ρώτησα, αν οι φλέβες του τραχήλου ήταν διογκωμένες, και έλαβα καταφατική απάντηση, τον παρακάλεσα να ετοιμάσουν το χειρουργείο, γιατί δεν είχαμε άλλη εκλογή από κατεπείγουσα εγχείρηση. Έφυγα σαν αστραπή για τη Λεμεσό, μη λογαριάζοντας τίποτε στο δρόμο μου.  Αγωνιούσα μήπως δεν προλάβω τον άρρωστο.

Σκεφτόμουν, “κάνω καλά που πάω, χωρίς να με καλέσει το υπουργείο επίσημα;  Αν τα πράγματα δεν παν καλά, πιθανόν να βρω και τον μπελά μου. Και τι μ’ αυτό. Το καθήκον μου θα κάνω και ό,τι θέλει ο Θεός”.  Όλα αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό μου, μέχρις ότου φτάσω στο Nοσοκομείο της Λεμεσού. Μόλις έφτασα έτρεξα στον προθάλαμο του χειρουργείου. Ο μαθητής ήταν ξαπλωμένος στο φορείο κατάχλομος. Το βλέμμα του με κατακεραύνωσε σαν να ζητούσε τη βοήθειά μου. Οι υπεύθυνοι του χειρουργικού τμήματος δεν εμφανίστηκαν. Ο επαρχιακός γιατρός δεν ήταν παρών. Εάν δεν τον χειρουργούσα ο αθλητής θα έχανε τη ζωή του σε λίγες ώρες, εγώ δε θα είχα τύψεις σε όλη μου τη ζωή. Αν χειρουργούσα και η έκβαση ήταν κακή θα με προσήγαγαν στο πειθαρχικό συμβούλιο ακόμη και με ποινική δίωξη.

Ο Δρ. Μάριος Τριτοφτίδης

Η διαπεραστική ματιά του αθλητή, η ανυπομονησία του Μάριου Τριτοφτίδη για τη ζωή του μαθητή και η εμπιστοσύνη που είχα στον εαυτό μου, με έσπρωξαν στο χειρουργείο. Εγώ, ο Χάρος και ο Θεός υπέβαλα στον εαυτό μου. Εγώ και ο Χάρος!  Έκανα την προσευχή μου, χωρίς να με αντιληφθεί κανείς, αλλά το σταυρό μου φανερά, για να δώσω θάρρος στους άλλους. Γύρω μου γιατροί θεατές, ένας βοηθός χειρουργός (σ.σ. ο Κόκος Κυρίλλου), η αναισθησιολόγος τρομαγμένη, αλλά σταθερή και μια εργαλειοδότρια αδελφή».

Ο θωρακοχειρούργος Ανδρέας Δημητριάδης πήρε το νυστέρι του και με τη βοήθεια του Κόκου Κυρίλλου έπιασε δουλειά: «Η καρδιά του αρρώστου και η δική μου έκαναν τώρα χοροπηδήματα αρρυθμίας. Μήπως μου κάνει μαρμαρυγή, διαλογιζόμουν, θα χάσω τον άρρωστο! Η αγωνία άρχισε να με περικυκλώνει. Μόλις όμως έβαλα το χέρι μου γύρω από την καρδιά προς τη δεξιά μεριά, αίμα φλεβικό άρχισε να πετιέται σαν αρτεσιανό, από την πληγή προς το πάτωμα. Η αναισθησιολόγος διαμαρτυρόταν ότι δεν έπαιρνε καλά το σφυγμό του αρρώστου. Γύρω μου όλοι χλόμιασαν, εγώ άρχισα να προσεύχομαι. Μόνο ο Θεός μπορούσε να μας σώσει. Το ακόντιο τρύπησε την καρδιά. Μπόρεσα να ψηλαφήσω την τρύπα περίπου δυο εκατοστά πάνω στον κώνο της δεξιάς κοιλίας στο πιο μπροστινό τμήμα, που πέτυχε η αιχμή του ακοντίου. Με τραυματικές ραφές μπόρεσα και την έραψα, η αναισθησιολόγος ξαναβρήκε τη μιλιά της. Ο ίδιος ένιωσα ταπεινοφροσύνη μπροστά στο Θεό και προσευχήθηκα εκ βάθους καρδίας. Δεν ξαναήλθα πιο κοντά στο Θεό όσο αυτή τη στιγμή».

Κάπως έτσι σώθηκε ο 15χρονος μαθητής – αθλητής Αντώνης Αντωνίου σε ένα περιστατικό που αναφέρει ο Ανδρέας Δημητριάδης καταγράφεται ως «η μοναδική περίπτωση παγκοσμίως τραύματος της καρδίας από ακόντιο που ο ασθενής επέζησε». «Ανέμενα από το υπουργείο τουλάχιστον κάποια εύφημο μνεία για το γεγονός που έγινε γνωστό από τις εφημερίδες και είχε συγκινήσει την κοινή γνώμη. Δυστυχώς, αντί να πάρω μια ευχαριστία, έστω και με επιστολή, το Υπουργείο Υγείας αποποιήθηκε κάθε ευθύνης γιατί δεν κλήθηκα από τον επαρχιακό γιατρό. Αυτή ήταν η νοοτροπία των!  Αλλά μπροστά στη χαρά για τη ζωή του δεκαπεντάχρονου αθλητή δεν μπορεί να συζητά κανείς για αμοιβές και ευθύνες», αναφέρει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του ο Ανδρέας Δημητριάδης.

«Μια σειρά από γεγονότα και συμπτώσεις βοήθησαν να είμαι ζωντανός…»

Όπως ανέφερε στο «Goal» ο Αντώνης Αντωνίου (φώτο), ο οποίος διατηρεί σήμερα ασφαλιστικό και τουριστικό γραφείο στη Λεμεσό, ο Ανδρέας Δημητριάδης τον επισκέφθηκε και μερικές άλλες φορές για να αφαιρέσει τους σωλήνες που τοποθετήθηκαν στο θώρακά του κατά την επέμβαση, ενώ όταν επέστρεψε και πάλι στους στίβους, μετά από ένα χρόνο περίπου, πριν μια αποστολή στην Ελλάδα για τους Πανελλήνιους Αγώνες, μαζί με τον πατέρα του επισκέφθηκαν τον γιατρό για να τον ευχαριστήσουν. Ο Αντωνίου μπορεί να μην έκανε μεγάλη καριέρα στον στίβο (αγωνίστηκε σε Παγκύπριους και Πανελλήνιους Αγώνες σε επίπεδο Εφήβων), αλλά είναι μόνιμος θαμώνας στα ποδοσφαιρικά γήπεδά μας ως οπαδός της Ομόνοιας.

Διετέλεσε, μάλιστα, για πολλά χρόνια και πρόεδρος του συνδέσμου φιλάθλων των πρασίνων στη Λεμεσό. «Όταν σκέφτομαι την περιπέτειά μου, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι μια σειρά από γεγονότα, ίσως και λίγο η τύχη, βοήθησαν για να είμαι ζωντανός. Χρωστάω ευγνωμοσύνη σε όλους. Στον κύριο Δημητριάδη που με χειρούργησε, στον αείμνηστο Μάριο Τριτοφτίδη που επέμενε τόσο πολύ, στους ανθρώπους στο χειρουργείο και στη συνέχεια τους γιατρούς που με παρακολουθούσαν. Αν έσπαζε αυτή η αλυσίδα μπορούσε να ήταν διαφορετικά τα πράγματα…».

Μαζί με τον Ανδρέα Δημητριάδη στη Λεμεσό πήγε και ο βοηθός του στο χειρουργείο, Κόκος Κυρίλλου. «Θυμάμαι ότι ήταν βράδυ κι ότι ο γιατρός ο Δημητριάδης θα πήγαινε σε ένα συνέδριο στη Θεσσαλονίκη και μόλις τον πρόλαβαν στο αεροδρόμιο. Πήρα τα απαραίτητα από το χειρουργείο μας στη Λευκωσία και πήγαμε στη Λεμεσό. Δεν θα έλεγα ότι ήταν από τα πιο δύσκολα περιστατικά διότι την περίοδο του πραξικοπήματος και της εισβολής, περάσαμε πολλά κι είδαν πολλά τα μάτια μας. Απλά θέλω να πω ότι ο Ανδρέας Δημητριάδης είχε μεγάλη εμπειρία στην Αμερική, ήταν καταξιωμένος θωρακοχειρούργος παγκοσμίως. Για μας τους ειδικούς νοσοκόμους, της γενικής χειρουργικής, η μεγάλη χαρά μας, όσο δύσκολη και να ήταν η επέμβαση, ο ασθενής να γίνει καλά. Κι αυτό έγινε και στην περίπτωση του Αντώνη Αντωνίου», μας είπε χαρακτηριστικά ο Κόκος Κυρίλλου.

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ