ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΜΙΧΑΗΛ
Όταν ο Βρετανός ποιητής Τ.Σ. Έλιοτ έγραψε… «ο Απρίλης είναι ο πιο σκληρός μήνας», τον αντέκρουσε η συνοικία Σταυρός του Βαρωσιού κι απάντησε: «Για μας ο Απρίλης είναι ο πιο όμορφος και τρυφερός μήνας». Είχαν τον λόγο τους εκεί στον Σταυρό. Ήταν Απρίλης όταν ήρθε κι έσμιξε μαζί τους ένα αγόρι που έμελλε να τιμήσει τη συνοικία του, την πόλη του, την Κύπρο.
Mάτωσε κι αυτός τα πόδια του στην αυλή του σχολείου, πέρασε από αθλήματα, από ομάδες, μα έμεινε γνωστός έτσι όπως ο ίδιος επέλεξε να μείνει, όπως μένανε γνωστοί όλοι οι τότε μεγάλοι του αθλητισμού. Δεν χρειαζόντουσαν τότε ονοματεπώνυμα, όνομα πατρός, μητρός και τα λοιπά, για να αποδώσουν την ταυτότητά τους. Σαν όνομα ή και σαν επίθετο, είχαν το όνομα της ομάδας τους. Ήταν «ο Κουρέας της Σαλαμίνας», «ο Κρυστάλλης του Απόλλωνα», «ο Παναής της Αλκής», «ο Ελευθεριάδης της Ομόνοιας», «ο Παμπουλλής της ΑΕΛ», «ο Παντζιαράς του ΑΠΟΕΛ», «ο Σιάηλος της Ανόρθωσης», ήταν κι «ο Βαρνάβας της Σαλαμίνας». Δοξάστηκαν στην Κύπρο, στο εξωτερικό και στην Εθνική μας ομάδα.
Ήταν ένας ολοκληρωμένος αθλητής ο Βαρνάβας Χριστοφή, «ο Βαρνάβας της Σαλαμίνας». Ως αθλητής στίβου πρώτευσε στους Παγκύπριους Μαθητικούς Αγώνες στα 400 μέτρα. Μέσα στο νερό, σε μια κολυμβήθρα, πήρε το βάπτισμα και τ’ όνομά του, μέσα στο νερό, στη θάλασσα πήρε το βάπτισμα της δόξας. Στην υδατοσφαίριση, το πόλο. Ήταν εκεί, σε αγώνα υδατοσφαίρισης των παιδιών όταν ο αείμνηστος Κώστας Βασιλείου, «ο φωτογράφος», είδε δυο χούφτες σαν κουπιά βάρκας να μπλοκάρουν μέσα στο νερό την μπάλα και ενθουσιάστηκε.
Τον φώναξε κοντά του. «Αύριο να έρθεις στο ΓΣΕ!». Δεν ήταν το νερό από την πισίνα που έτρεχε από το κορμί του Βαρνάβα, ήταν ο κρύος ιδρώτας που τον έλουσε. «Εγώ; Κοντά στον μεγάλο Βασιλείου;», θυμάται σήμερα, εξήντα χρόνια μετά από εκείνο το κάλεσμα. Ήταν τότε μόλις δεκαπέντε χρονών. «Σε έξι μήνες θα παίξεις στην πρώτη ομάδα», του είπαν. «Για να συνέλθω έκαμα μακροβούτι στην πισίνα», γελά μα και συγκινείται…
«Θαυμάζω τον Ελευθεριάδη της Ομόνοιας», λέει ο Βαρνάβας. «Ήταν ο βασικός στην Εθνική. Με την Ιταλία ξεκίνησα εγώ τον αγώνα. Ήταν διπλή η τιμή. Ο Κρυστάλλης ήταν το ίνδαλμά μου». Δυο μπάλες ποδοσφαίρου γίνανε τα μάτια του και πέρασε πάσες στον Πανίκο. «Πήγαινα στη Γιορτή του Κρασιού, από το Βαρώσι στη Λεμεσό, για να δω τον Κρυστάλλη να κάθεται σε ένα παγκάκι να ζωγραφίζει». Έτσι ήταν, ο Κρυστάλλης για να συμπληρώσει το πιάτο φαΐ έπρεπε να δουλεύει και στη γιορτή του κρασιού, όπως και ο Κώστας Παναγιώτου να κουβαλά στον ώμο το γκάζι, ο Τάρταρος να τραβά τα δίκτυα ψαρέματος…
Ο Βαρνάβας έμαθε στην ομαδικότητα από την οικογένειά του. Δώδεκα στο σύνολο, πατέρας, μητέρα και δέκα αδέλφια, πέντε αγόρια, πέντε κορίτσια! «Ξέρεις, εμείς τότε εν είχαμε τηλεόραση στο σπίτι…». Σκάνε όλοι στα γέλια. Και από τα γέλια ξαφνικά στη θλίψη.
«Έφυγα με το κοντοτσιάτταλο τζιαι μια φανελλούαν άσπρη που το Βαρώσι». Η εισβολή και προσφυγιά τον αναγκάζει να μετακομίσει στην Αγγλία, όπου και διαπρέπει με τη Ν. Σαλαμίνα Λονδίνου. Η πολιτική ταυτότητα του Βαρνάβα ξεγελά και παραπλανεί. «Συνταξιούχος» γράφει απάνω. Και όμως, αυτός ο νεαρός δρομέας, ο έφηβος κολυμβητής, ο αίλουρος τερματοφύλακας συνεχίζει να βρίσκεται στους στίβους. Ένας αιώνιος αθλητής, ο Βαρνάβας. «Αγάπησα το γκολφ, όπως και όλα τα αθλήματα». Πολλές οι διακρίσεις του και σ’ αυτό το σπορ, όπως και σε όλα.
Μείναμε για λίγο ακόμα στο Βαρώσι. «Τον Πάμπο Αβρααμίδη, πώς και τον φέρνεις στις θύμησες σου;», τον ρώτησα. «Ο Αβρααμίδης, όπως και ο Βασιλείου, ήταν αυτός που μου έδινε και τις δυο μου αγάπες, και το νερό και το ποδόσφαιρο. Απλά, συνήθιζε να μας κάνει προπόνηση, τροχάδην στην παραλία, απάνω στην άμμο».
Μαζί μας ήταν κι ένας άλλος μεγάλος τερματοφύλακας, ο Μπλάκκης. Η αφήγησή του, μαγευτική: «Επιασεν την μάππαν που την μιαν άκραν, επέρασεν το κέντρο ο ρόκωλος τζιαι πισκαλά της μιαν έκατσεν μεσ’ το γάμμα». Ο «ρόκωλος» ήταν ο Κρυστάλλης. Και όμως, παρεμβαίνει ο Βαρνάβας, «με τον ρόκωλο έκαμα την καλύτερη απόκρουσή μου», και θυμάται το πρώτο παιχνίδι Σαλαμίνα – Απόλλων στο ΓΣΕ και μια κανονιά του Κρυστάλλη έξω από τη μεγάλη επανορθωτική. «Η καλύτερή μου απόκρουση», το λέει ξανά. Εκείνο, όμως, που δεν ξεχνιέται είναι το ότι ο Πανίκος τον συγχάρηκε για την απόκρουση και ο Βαρνάβας τον συγχάρηκε για την βολίδα…
Ωραίες εικόνες με το ευ αγωνίζεσθαι και τον Βαρνάβα της Νέας Σαλαμίνας να διαπρέπει και στον τομέα αυτό!
ΒΑΡΝΑΒΑΣ-ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ-ΚΟΥΡΕΑΣ: ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΑΙΩΝΙΟΙ!
Το αιώνιο πειραχτήρι, ο Κρυστάλλης, σηκώθηκε και τον άρπαξε, να μη βουτήξει με τα ρούχα στην πισίνα του ξενοδοχείου. Εκεί, στον καναπέ, είδα να συστήνεται η Εθνική Κύπρου ή σίγουρα ο σκελετός της ομάδας. Βαρνάβας, ο αγριόγατος των γκολπόστ, Κουρέας, ο ογκόλιθος της άμυνας, Κρυστάλλης ο γίγαντας μεσοεπιθετικός. Αγκαλιασμένοι και οι τρεις, φίλοι αιώνιοι! Πρώτη Μεικτή Κύπρου με αφηγήσεις του Κρυστάλλη, ο Κουρέας να θυμάται τις Πολυκατοικίες του Βαρωσιού και τον Προμηθέα, εκεί όπου έδεσε η φιλία του με τον Βαρνάβα, μπαίνουμε στο ΓΣΠ στον αγώνα με την Ιταλία, εκεί όπου ο Βαρνάβας πήρε το βάπτισμα, «διεθνής», με προπονητή τον Γαβαλά. «Είχαμε και έναν σπουδαίο προπονητή της κερκίδας στο ΓΣΕ, ήταν ο Πακουάς», θυμάται ο Βαρνάβας. «Μα και το ΓΣΟ είχε τον δικό του, τον Ρήσο», συμπληρώνει ο Κρυστάλλης. Και, το ένα-δυο στις ατάκες δεν σταματά.