ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΒΑΛΑΝΙΔΗ
Από τα βέλη τις κριτικής δεν ξεφεύγει κανείς. Είτε λέγεται Χένινγκ Μπεργκ είτε Τιμουρ Κετσπάγια είτε Ντούσαν Κέρκεζ είτε Ιβαν Γιοβάνοβιτς είτε Ζοσέ Μουρίνιο είτε Άλεξ Φέργκιουσον είτε Πεπ Γκουαρδιόλα είτε Γιούργκεν Κλοπ.
Δεν υπάρχουν «ιερές αγελάδες» στην προπονητική και για να πούμε την αλήθεια, δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα από το να πιστώσεις έναν προπονητή με το… αλάθητο του Πάπα.
Απλή επισήμανση για όσους δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά: Όταν λέμε ή γράφουμε πως ένας προπονητής έκανε λάθη σε κάποιο ματς
ΔΕΝ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΧΑΠΑΡΟΣ ΟΥΤΕ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ.
Λάθη κάνουμε όλοι. Όπως λένε, μόνο όσοι δεν δουλεύουν είναι αλάνθαστοι. Όλοι γινόμαστε αποδέκτες κριτικής, όσοι όμως κάνουμε δουλειά που δημοσιοποιείται, ακόμα περισσότερο. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για προπονητές και δη ομάδων με πολυάριθμους οπαδούς και πρωταγωνιστικούς στόχους.
Ασφαλώς και η δουλειά του καθενός κρίνεται στο σύνολό της και όχι σε μια μέρα ή ένα παιχνίδι. Όχι όμως και να πολτοποιείται κάποιος επειδή πιστεύει πως την Τάδε μέρα ο Δείνα -έστω και επιτυχημένος- προπονητής δεν πήγε καλά.
Τώρα πώς διαχειρίζονται την πίεση οι καθ’ ύλην αρμόδιοι στον κάθε σύλλογο, δεν είναι ευθύνη των δημοσιογράφων ή των οπαδών που ασκούν κριτική. Ο καθένας τη δουλειά του…