Στην προχθεσινή διαδικτυακή συνάντηση μεταξύ του ΠΑ.Σ.Π. και εκπροσώπων ποδοσφαιριστών των μικρών κατηγοριών, με θέμα τις τελευταίες εξελίξεις και τα μέτρα της Κυβέρνησης, υπήρξε μια τοποθέτηση από τον ποδοσφαιριστή Γιώργο Λοϊζίδη η οποία βρήκε σύμφωνους τους πάντες. Για αυτό το λόγο ζητήσαμε από τον ίδιο να μιλήσει στο γραφείο τύπου του Συνδέσμου:
Γιώργο έχεις πει ότι οι Αρμόδιες Αρχές του Κράτους δρουν ρατσιστικά απέναντι σας, πως το αιτιολογείς;
Για εμένα ρατσισμός είναι κάθε μορφή διάκρισης, όχι μόνο βάση χρώματος, θρησκείας και σεξουαλικών προτιμήσεων. Ρατσισμός είναι ακόμη και ένας διαχωρισμός με βάση την οικονομική σου υπόσταση. Στην προκειμένη περίπτωση εμείς σαν μικρές κατηγορίες δεν έχουμε την προβολή και τα οικονομικά συμφέροντα έτσι επέλεξαν οι αρμόδιοι να μην τους ενδιαφέρει για εμάς. Και δεν έχουν και κανένα ενδοιασμό να το δηλώσουν. Δεν τους ενδιαφέρουν τα σωματεία των μικρών κατηγοριών, ούτε του γυναικείου ή οι ακαδημίες και λαμβάνουν επιλεκτικά μέτρα. Είναι καθαρά μια διάκριση αυτό που συμβαίνει και μπορεί να το αντιληφθεί ο κάθε ένας. Είναι κάτι που προβληματίζει όλους τους ποδοσφαιριστές και όλα τα Σωματεία καθώς στη θέση των ομάδων της Λεμεσού και Πάφου μπορεί στο μέλλον να είναι άλλοι. Αν όντως χρειάζονταν να ληφθούν τέτοια μέτρα – με τα οποία διαφωνώ – θα έπρεπε να ήταν καθολικά.
Πολλοί δυστυχώς νομίζουν ότι οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές έχουν πλουσιοπάροχα συμβόλαια.
Όπως είπε και ο Ανδρέας Κυπριανού χθες στη διαδικτυακή συνάντηση που είχαμε, είναι μετρημένοι οι Κύπριοι ποδοσφαιριστές με υψηλά συμβόλαια ακόμη και στην Α’ Κατηγορία και έδωσε παράδειγμα νεαρού ταλαντούχου επαγγελματία που αγωνίζεται στην Α’ Κατηγορία και αμείβεται με 500 ευρώ τον μήνα. Εγώ στις ακαδημίες του ΑΠΟΕΛ ήμουν με τον Οικονομίδη και τον Αντωνιάδη και βλέποντας τους ξέρω πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να μπορέσεις να αντεπεξέλθεις όταν έρθει το πρώτο σου επαγγελματικό συμβόλαιο και η ομάδα έχει τόσες απαιτήσεις από εσένα αλλά τα χρήματα δεν σε αφήνουν να ανεξαρτητοποιηθείς και χρειάζεσαι την βοήθεια των γονιών σου την ώρα που άλλοι εργαζόμενοι μπορούν να ξεκινήσουν τη ζωή τους με ένα κανονικό πρώτο μισθό. Για να πετύχεις και να ξεκινήσεις μια καριέρα και να μπορέσεις να προσφέρεις και στην Εθνική – που τόσο λέμε ότι θέλουμε να την δούμε να πηγαίνει καλά – πρέπει να μπαίνεις στο γήπεδο και να μην έχεις άγχος ούτε για τα οικονομικά σου ή την δεύτερη δουλειά που αναγκάζεσαι να κάνεις ούτε για τις αθλητικές συνθήκες που επικρατούν. Και εάν αυτό συμβαίνει στην Α’ Κατηγορία που έχουν και έσοδα από χορηγίες μπορείτε να φανταστείτε τι συμβαίνει στις μικρές κατηγορίες στο γυναικείο και στις ακαδημίες. Πως θα συντηρηθεί μια ακαδημία όταν δεν έχει έσοδα και πως ένα μικρό σωματείο χωρίς καθόλου εισιτήρια; Εγώ προσωπικά βλέπω την ίδια κατάσταση που έζησα πριν μερικούς μήνες να επαναλαμβάνεται. Πως βοηθά το κράτος τα σωματεία μας να τηρήσουν τις υποχρεώσεις τους όταν δεν τα αφήνει να δουλέψουν σε ένα περιβάλλον που είναι πιο ασφαλές από ένα κλειστό γραφείο;
Και με τέτοιους μισθούς σε αντίθεση με άλλους εργαζόμενους, πως θα ζήσει ένας ποδοσφαιριστής εάν βρεθεί στην ανεργία και λάβει μηδαμινά βοηθήματα από το κράτος;
Ακριβώς! Να σας πω και κάτι άλλο. Στις μικρές κατηγορίες υπάρχουν μερικοί ποδοσφαιριστές που μπορεί να λαμβάνουν 800 ευρώ ή και περισσότερα και να ζουν από αυτό, υπάρχουν όμως και πάρα πολλοί που αμείβονται με πολύ λιγότερα και έχουν και μια άλλη δουλειά – πολλές φορές part time – η οποία συμπληρώνει το εισόδημα για να μπορέσουν να πληρώσουν τα πάγια τους έξοδα και να ζήσουν την οικογένεια τους. Ακόμη και με 300 ευρώ να αμείβεται κάποιος μπορεί να είναι το φαγητό και τα φροντιστήρια του παιδιού του. Όταν για παράδειγμα ένας πωλητής ή μια πωλήτρια αυτή τη στιγμή βρεθεί σε lockdown – που έχει κατοχυρωμένο κατώτατο μισθό – θα λάβει από τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις για να μπορεί να ζήσει το ελάχιστο ποσό των 550 περίπου ευρώ που είναι περισσότερο από τον κανονικό μισθό πολλών ποδοσφαιριστών οι οποίοι θα λάβουν 200 ευρώ ή και λιγότερα εάν μπουν στην ανεργία και μπορείτε να φανταστείτε πόσο τραγικά είναι τα πράγματα εάν δεν έχουν άλλη δουλειά.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε και το ψυχολογικό τομέα;
Το ψυχολογικό είναι το μεγαλύτερο για εμένα θέμα. Μέχρι και εμείς στη Λευκωσία έχουμε χάσει το κίνητρο μας, ζώντας σε μια αβεβαιότητα αφού βλέπουμε – με όλο το σεβασμό – κάποιους τυχαίους να λαμβάνουν μέτρα. Το πιο σοβαρό για εμένα όμως είναι ότι δεν αθλούνται οι μικροί στις ακαδημίες. Ένα παιδί που θα μπορούσε να ήταν σε ένα γήπεδο – με μηδενικό κίνδυνο μετάδοσης του ιού – είναι σε μια καφετέρια ή σε ένα πάρκο που εάν και εφόσον κολλήσει θα δυσκολέψει πολύ περισσότερο το έργο της ιχνηλάτησης από το να ήταν σε μια οργανωμένη ακαδημία.
Τι θα ήθελες να πεις καταληκτικά;
Σαν κοινωνία και σαν κράτος έχουμε απαίτηση από τον επαγγελματία ποδοσφαιριστή να δουλεύει σε όλες τις καιρικές συνθήκες, σε κάθε είδους γηπεδικές εγκαταστάσεις και αποδυτήρια και χωρίς μισθολογική προστασία. Να παίζει κάτω από επικίνδυνα υψηλές θερμοκρασίες, να πρέπει να δίνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο για την ομάδα του και να ψυχαγωγεί τους πολίτες στο γήπεδο και από την τηλεόραση. Όμως καμία κυβέρνηση μέχρι στιγμής δεν ήρθε να θεσπίσει ένα νόμο για όλα όσα διέπουν το επάγγελμα του ποδοσφαιριστή και του αθλητή γενικότερα ώστε να προστατέψει την υγεία και την αξιοπρέπεια του!