ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΟΥΛΑΖΙΜΗ
Θα χρειαστούν καιρό κι εάν ξεχάσουν ποτέ τον προχθεσινό τελικό κυπέλλου οι Αχνιώτες. Ένας τελικός που θα μείνει χαραγμένος στη μνήμη όλων έστω κι εάν ο Εθνικός λύγισε στη διαδικασία των πέναλτι. Από τη μία είναι η περηφάνια, οι εντυπώσεις, το χειροκρότημα και από την άλλη η στεναχώρια που η ομάδα έφτασε στην πηγή και δεν ξεδίψασε.
Υπάρχει ηθική ικανοποίηση για το ανάστημα που όρθωσε ο Εθνικός και για την εμφάνιση απέναντι σε μεγάλο αντίπαλο. Όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι, ο Εθνικός ίσως και να άξιζε το κύπελλο, με βάση την απόδοσή του. Γι’ αυτό και η απογοήτευση είναι μεγάλη. Γιατί, η ηθική ικανοποίηση είναι άλλο πράγμα και η κατάκτηση του κυπέλλου άλλο πράγμα.
Χάθηκε η μεγαλύτερη ευκαιρία στην ιστορία της προσφυγικής ομάδας για να κάνει πραγματικότητα ένα όνειρο δεκαετιών. Ο Εθνικός κέρδισε τις εντυπώσεις, την εκτίμηση και τον σεβασμό ολόκληρης της ποδοσφαιρικής Κύπρου. Δεν πήρε το βαρύτιμο τρόπαιο, αλλά έγραψε ιστορία με την παρουσία του και την εμφάνιση που πραγματοποίησε. Όχι μόνο έπαιξε στα ίσια το μεγάλο φαβορί, την Ομόνοια, αλλά κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, έδειξε ότι ήταν ικανός ακόμη και να πάρει το κύπελλο. «Άχνα μου το κεφάλι ψηλά. Η Κύπρος όλη σε θαύμασε. Η Κύπρος όλη ξέρει… Ο Εθνικός σου είναι μεγάλος. Ο Εθνικός σου είναι θηρίο. Ο Εθνικός σου πήρε τόση δύναμη να αντέξει να σε δει ελεύθερη», είναι το μήνυμα που έστειλε η ομάδα.
Για δύο λόγους, ουσιαστικά, δεν κατέκτησε το κύπελλο. Δεν εκμεταλλεύτηκε την αριθμητική του υπέροχη που είχε σχεδόν σε όλο τον αγώνα και δεν σκόραρε. Επίσης, η ομάδα της Άχνας λογάριαζε χωρίς τον Φαμπιάνο.