ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΨΥΛΛΟΥ
Ήταν αναμενόμενο ότι με το κυπριακό ζήτημα ορθάνοικτο, την Τουρκία να μην αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και σε πολιτικά έγγραφα να την αποκαλεί «εκλιπούσα», ο αγώνας μεταξύ των Εθνικών Ελπίδων Τουρκίας-Κύπρου δεν θα είχε απλώς και μόνο ποδοσφαιρική διάσταση.
Αναπόφευκτα οποιαδήποτε αναμέτρηση μεταξύ κατακτητή και θύματος προσλαμβάνει και άλλη διάσταση, η εθνική υπερηφάνεια λαμβάνει τη δική της θέση και, ως εκ τούτου, η πρόκληση έντασης είναι πολύ πιθανή.
Όπως, δηλαδή, ακριβώς συνέβη και στον αγώνα της προηγούμενης εβδομάδας στην Άγκυρα, όπου οι νεαροί ποδοσφαιριστές της Κύπρου έγραψαν ιστορία με την περήφανη νίκη τους, αλλά ο αγώνας στο τέλος του στιγματίστηκε από τα γνωστά επεισόδια.
Ποιες ήταν, όμως, ο συνθήκες υπό τις οποίες διεξήχθη ο συγκεκριμένος αγώνας; Ποια ασφάλεια υπήρχε; Πώς ένιωθαν οι ποδοσφαιριστές; Απαντήσεις σε όλα αυτά και σε άλλα πολλά δίδει στον «Φ» το πλέον κατάλληλο πρόσωπο. Ο πρωτεργάτης της μεγάλης επιτυχίας και καθοδηγητής της ομάδας, προπονητής Νίκος Ανδρονίκου.
Ο κ. Ανδρονίκου άρχισε να καταθέτει τη μαρτυρία του, περιγράφοντας τις συνθήκες προετοιμασίας της ομάδας: «Στις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου δεν έχουμε αρκετό χρόνο με τους παίκτες. Για παράδειγμα, για το παιχνίδι με την Τουρκία κάναμε μόλις τρεις προπονήσεις. Ωστόσο, επειδή αναχωρήσαμε από την Κύπρο τα ξημερώματα της Δευτέρας και το ματς ήταν την Πέμπτη, μας δόθηκε η δυνατότητα να κάνουμε την προετοιμασία μας σε γήπεδο της Άγκυρας και, κατά συνέπεια, να εγκλιματιστούμε στο περιβάλλον».
«Όταν φτάσαμε, μετά από 12 σχεδόν ώρες πτήσεων, μας παρέλαβε άνθρωπος της τουρκικής ομοσπονδίας. Μιλούσε πολύ καλά την αγγλική γλώσσα και με ευγένεια μας συνόδευσε με το λεωφορείο στο ξενοδοχείο Hilton. Αν εξαιρέσουμε τους ανθρώπους στον έλεγχο διαβατηρίων, οι οποίοι στη θέα της Κυπριακής Δημοκρατίας συμπεριφέρονταν με ευδιάκριτη ψυχρότητα, οι υπόλοιποι μας συμπεριφέρθηκαν με πολύ καλό τρόπο», λέει ο προπονητής.
«Στη διαδρομή προς το ξενοδοχείο, υπήρχε κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Αν και έχω ταξιδέψει σε πολλές χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική, δεν συνάντησα πουθενά αλλού τόσες πολλές σημαίες. Ανέμιζαν σε ξενοδοχεία, πολυκατοικίες, σπίτια. Η τουρκική σημαία ήταν παντού», συνέχισε.
«Είχαμε ακούσει για το κυκλοφοριακό πρόβλημα, αλλά αυτό που συναντήσαμε δεν μπορούσαμε να το υπολογίσουμε. Με περιπολικό μπροστά, για να μας ανοίγει τον δρόμο, χρειαστήκαμε μιάμιση ώρα μέχρι το γήπεδο. Μονάχα για τις προπονήσεις βγαίναμε έξω από το ξενοδοχείο και πάλι με τη συνοδεία αστυνομικών. Για τέσσερις μέρες ήμασταν συνέχεια κλεισμένοι στο κτήριο. Στην είσοδό του φρουρούσε αστυνομία αλλά αν φεύγαμε από εκεί κανείς δεν εγγυόταν την ασφάλειά μας. Ήταν πρόβλημα, φυσικά δημιούργησε πίεση και επηρέασε την ψυχολογία μας. Ήταν, ωστόσο, κι ένα γεγονός το οποίο μας έδεσε περισσότερο ως ομάδα» αναφέρει.
Η μέρα του αγώνα
«Νωρίς, την ημέρα του αγώνα, μιλήσαμε για τα τεχνικά ζητήματα. Παρακολουθήσαμε βίντεο από παιχνίδια της αντίπαλης ομάδας και προϊδεαστήκαμε τι να περιμένουμε. Μετά από αυτό οι αθλητές ήταν ελεύθεροι να ξεκουραστούν και να προετοιμαστούν ψυχολογικά. Στο coffee break μας, συνηθίζουμε πριν από κάθε αγώνα να παρακολουθούμε ένα βίντεο. Δεν θα το κρύψω, εκείνη την ημέρα επιλέξαμε κάτι που αφορά την Κύπρο και όχι την Εθνική Ελπίδων. Είδαμε τις κατεχόμενες περιοχές μας. Την Αμμόχωστο, την Κερύνεια και άλλες, και μετά ακούσαμε τον εθνικό ύμνο. Σχεδόν όλοι δακρύσαμε. Θυμηθήκαμε ποιοι είμαστε! Πιστεύω πως αυτό έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη νίκη», περιέγραψε εμφανώς φορτισμένος.
«Υπερείχαμε αγωνιστικά και αυτό φαίνεται και από τα στατιστικά του παιχνιδιού. Γίναμε ιδιαίτερα ανταγωνιστικοί, δεν δειλιάσαμε και δεν μουδιάσαμε. Τα παιδιά κατέθεσαν ψυχή. Δεν νικήσαμε από τύχη, την αξίζαμε», σχολίασε περήφανος για τους ποδοσφαιριστές του.
Τα επεισόδια με το σφύριγμα της λήξης
Με ανάμικτα συναισθήματα, ο Νίκος Ανδρονίκου, αφηγήθηκε όσα ακολούθησαν μετά το τέλος του αγώνα: «Με το σφύριγμα της λήξης, πριν προλάβει η κυπριακή πλευρά να πανηγυρίσει, οι αντίπαλοι παίκτες μας επιτέθηκαν. Δεν είχαμε το χρόνο αλλά και τη διάθεση να δημιουργήσουμε εντάσεις. Μας το είχε ζητήσει άλλωστε και ο αρχηγός της αποστολής, Θάσος Παναγιώτου, να μην γίνουμε προκλητικοί και να μην κάνουμε κάτι το οποίο θα μας εκθέσει. Συν τοις άλλοις, ήμασταν στο σύνολο 29 άτομα. Θα ήταν εντελώς παράλογο να προκαλέσουμε την τύχη μας. Σαφώς όμως, αντιδράσαμε στην επίθεση. Αμέσως επενέβη η ασφάλεια του γηπέδου. Απομάκρυναν εμάς σε μία άκρη και μας οδήγησαν στα αποδυτήρια. Παράλληλα, λόγω της αυστηρότητας που εφαρμόζει η UEFA, υπήρξε άμεση αντίδραση της. Έστειλαν τον αρχηγό της Αστυνομίας της Άγκυρας να μας συνοδεύσει μέχρι τα λεωφορεία, όπου εκεί επιβιβάστηκε και ο ίδιος για να μεταφερθούμε με ασφάλεια στο ξενοδοχείο. Η φρούρηση του κτιρίου συνεχίστηκε και το βράδυ. Την επόμενη μέρα αναχωρήσαμε- φυσικά με συνοδεία- από την πρωτεύουσα της Τουρκίας».
Όπως εξομολογείται ο Νίκος Ανδρονίκου, η χαρά που δεν πρόλαβε να εκφραστεί εντός του γηπέδου εκφράστηκε στα αποδυτήρια: «Μέσα στα αποδυτήρια βρήκε έκφραση όλος ο ενθουσιασμός. Τα παιδιά έζησαν μοναδικές στιγμές. Πίσω από τις κλειστές πόρτες φώναζαν για την Κύπρο, για τον τόπο μας. Ήταν συγκινητικό. Δεν επηρεάστηκε κανείς, από το επεισόδιο και απόλαυσαν την νίκη τους».
.jpg)
Φορτισμένη ατμόσφαιρα
Ο προπονητής της Εθνικής Ελπίδων δεν δίστασε να σχολιάσει και το πολυσυζητημένο σχόλιο που έγραψε στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook o ποδοσφαιριστής Φάνος Κατελάρης: «Δεν είναι μόνο ο Φάνος που έγραψε. Έγραψαν όλοι. Πιστεύω ότι εκείνοι που κρίνουν, είτε θετικά είτε αρνητικά, πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη κάποιους σημαντικούς παράγοντες. Πέραν του νεαρού της ηλικίας των παιδιών, υπήρχε έντονη πίεση, προηγήθηκαν τα χτυπήματα και σαφώς υπήρχε και το πολιτικό θέμα το οποίο φόρτιζε ακόμη περισσότερο τον συγκεκριμένο αγώνα. Αν κάποιος κρίνει με ευκολία από τον καναπέ του σαλονιού του, πρέπει να γνωρίζει ότι οι συνθήκες σε ένα τουρκικό γήπεδο δεν είναι καθόλου εύκολες».