ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ
Αν απομονώσουμε μόνο τα θετικά θα είναι ευλογία… γενειάδας που κινδυνεύει να ξυριστεί. Κι αν απομονώσουμε μόνο τα αρνητικά, οδεύουμε ολοταχώς προς τη χρόνια μιζέρια. Η Εθνική μας ομάδα στο «Καραϊσκάκης» είχε και καλές και κακές στιγμές. Η προσπάθεια των διεθνών μας, όμως, δεν ανταμείφθηκε, αφού, κατά γενική ομολογία, άξιζε κάτι παραπάνω από την εύκολη ήττα.
Διότι, κακά τα ψέματα, με το γρήγορο προβάδισμα και το 2-0 πριν τη συμπλήρωση του ημιχρόνου, η αναμέτρηση ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Εθνικής Ελλάδας. Οι Έλληνες διεθνείς είχαν το κουμάντο στην εξέλιξή της και μια χαρά τα κατάφεραν να πάρουν το ζητούμενο.
Έχουμε καλούτσικη ομάδα, έχουμε ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, αλλά αυτό δεν αρκεί για να έχουμε την πορεία που ονειρεύονται οι Κύπριοι ποδοσφαιρόφιλοι. Τα ‘χουμε πει πολλές φορές. Όπως κι αν τα κατάφεραν τα αφεντικά της ΟΥΕΦΑ, πλέον, οι μισές ομάδες παίζουν στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος! Και στη ΦΙΦΑ μελετούν το ενδεχόμενο το Μουντιάλ να διεξάγεται με 48 ομάδες! Κι αν για το Μουντιάλ είναι νωρίς να κάνουμε όνειρα, η τελική φάση του Euro δεν πρέπει να είναι απομακρυσμένος στόχος.
Έχουν καταντήσει κουραστικές, πλέον, οι αναφορές για την Ισλανδία, αφού όλα δείχνουν πως, παρά το γεγονός ότι έχει το ένα τρίτο των κατοίκων της Κύπρου, έχει αλλάξει επίπεδο. Προ τριημέρου στο 90’ έχανε από τη Φινλανδία με 1-2 και στο 95’ νίκησε με 3-2! Όπως προσπαθούν να αλλάξουν επίπεδο και κάποιες άλλες χώρες. Εδώ τα Νησιά Φαρόε, μετά τη «λευκή» ισοπαλία κόντρα στην Ουγγαρία, προχθές βράδυ νίκησε εκτός έδρας τη Λετονία.
Δεν είπαμε ότι θα πάνε στο Μουντιάλ, αλλά με λίγη προσοχή θα θέλουν την 3η θέση στον όμιλό τους. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι στο πρόσφατο Euro, που έγινε στη Γαλλία, δεν συμμετείχαν μόνο οι Ισλανδοί. Ήταν κι η Βόρειος Ιρλανδία κι η Ουγγαρία κι η Αλβανία και η Ουαλία, που κάποιοι νόμιζαν και νομίζουν ακόμη ότι είναι «πελάτες» του κυπριακού ποδοσφαίρου.
Επιστρέφοντας στο… Στάδιο «Καραϊσκάκης», φώναζε διά γυμνού οφθαλμού η έλλειψη αποτελεσματικότητας. Για την ακρίβεια, η αδυναμία δημιουργίας κλασικών ευκαιριών. Ήταν γκαντεμιά που στο σουτ του Εφραίμ, όταν η μπάλα (κατευθυνόταν στα δίχτυα της ελληνικής ομάδας) βρήκε στο κεφάλι του Μυτίδη, αλλά από ‘κει και πέρα δεν ανησυχήσαμε και ιδιαίτερα τον Καρνέζη. Αποτελούν θετικότατα στοιχεία η κατοχή της μπάλας, το στρωτό ποδόσφαιρο, τα περισσότερα κόρνερ και οι περισσότερες τελικές προσπάθειες, αλλά η αδυναμία αξιοποίησης της υπεροχής και των προϋποθέσεων για γκολ ήταν «χτυπητή».
Ίσως να ήταν καλύτερα τα πράγματα αν δεν ήταν τραυματίας ο Πιέρος Σωτηρίου, χωρίς αυτό να μειώνει καθόλου την αξία του Νέστορα Μυτίδη, που έχεις όλες τις προδιαγραφές για μία μεγάλη καριέρα. Μας λείπει, όμως, στα σίγουρα ένας Μιχαλάκης στα ντουζένια του. Ο Κωνσταντίνου θα έβρισκε τον τρόπο να βάλει δύσκολα στους αντίπαλους αμυντικούς. Μας λείπει κι ένας Οκκάς, που ήταν «διαβολικό» εργαλείο στην επίθεση.
Επαναλαμβάνω, έχουμε καλούς και ταλαντούχους ποδοσφαιριστές. Ο Λαΐφης, για παράδειγμα, ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα. Κι ο μικρός ο Κάστανος είναι ξεχωριστή περίπτωση με λαμπρότατο μέλλον. Κι ο Αρτυματάς τρεχαντήρι με ειδικές αποστολές κι ο διεισδυτικός Εφραίμ μπορεί να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες κι όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι. Μας λείπει όμως η ηγετική φυσιογνωμία, που θα μπει μπροστά στα δύσκολα. Ο ποδοσφαιριστής, που δεν θα έχει ανάγκη να προβάλει -με την καλή έννοια- τον εαυτό του. Ο έμπειρος καθοδηγητής, που θα δώσει το σύνθημα εντός κι εκτός γηπέδου κι όλοι θα ακολουθήσουν πιστά…