ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ
Με το Βέλγιο ήμασταν κακοί. Με την Ελλάδα το σκορ μας αδικεί. Και με τη Βοσνία άτυχοι. Γι’ αυτό σε τρεις αγώνες μετρούμε τρεις ήττες, εφτά τέρματα παθητικό και μηδέν (γκολ) ενεργητικό! Μ’ αυτά και μ’ αυτά η Εθνική διαφοροποιεί τους στόχους της σ’ αυτή την προκριματική φάση και κατά τ’ άλλα χτίζουμε ομάδα για την προκριματική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2020! Ε, καλά, αλίμονο…
Να σοβαρευτούμε λίγο πριν τα πράγματα γίνουν χειρότερα. Και το γράφω αυτό, αφού αν ρίξουμε μια ματιά στα προ του Χριστάκη Χριστοφόρου πεπραγμένα, τα αποτελέσματα και η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετικά. Όχι δεν θα κινδυνολογήσω λέγοντας πως τείνουμε να γίνουμε η Εθνική της σφαλιάρας από μιαν άλλη εποχή, αλλά έχω την αίσθηση πως κάτι πάει «Χ» με την προσπάθεια της Εθνικής μας.
Ο καθ’ ύλην αρμόδιος της ομάδας μας έκανε τις επιλογές του και αποφάσισε με ποιους θα πορευτεί, σ’ αυτή του την προσπάθεια. Ο Κύπριος τεχνικός είναι ξεκάθαρο πως θέλει να δώσει νέα πνοή (και φρεσκάδα) στην ομάδα μας και να την οδηγήσει σε νέα (σε όλα) εποχή. Ο Χριστάκης Χριστοφόρου επιχειρεί να δώσει στο «νέο αίμα» την ευκαιρία (αν μη τι άλλο) να πάρει τη σκυτάλη από την «παλιοσειρά», την οποία ο κόουτς κάθε άλλο παρά υποτιμά ή την αγνοεί. Έλα, όμως, που τα αποτελέσματα δεν του βγαίνουν.
Δεν λέω, στο ποδόσφαιρο θέλεις και τύχη, την οποία δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πότε θα την έχεις, αλλά και αν θα την έχεις. Για παράδειγμα, το να μην σκοράρεις σε τρεις σερί αγώνες δεν είναι θέμα τύχης, είναι και θέμα ικανότητας. Τα λάθη, είναι κι αυτά μέρος του παιγνιδιού, αλλά δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να επαναλαμβάνονται.
Ακόμα, το να μην μπορείς να αλλάξεις δεύτερη πάσα, ούτε αυτό είναι θέμα τύχης. Επομένως, κάτι άλλο «τρέχει». Το να ρίξεις με μιας όλο το ταλέντο της χώρας στα βαθιά, δεν πάει να πει αυτόματα πως θα «κολυμπήσει» κι όλας κι ας έχει (που έχει) όλες τις προδιαγραφές και την προοπτική για να το πράξει.
Κάτι τέτοιο βλέπω να επιχειρείται και κατά την ταπεινή μου γνώμη μόνο θετικά αποτελέσματα δεν θα έχει η προσπάθεια. Μπορεί όλο αυτό να βγάζει «υγεία», αισιοδοξία και ελπίδα, από την άλλη ωστόσο θα πρέπει η τεχνική ηγεσία να «προστατέψει» αυτά τα παιδιά και να τους δώσει τα εχέγγυα και τις προϋποθέσεις για να μεταβούν από τη μιαν εποχή στην άλλη.
Με το να ρίχνεις τέσσερα, πέντε ή έξι νέα παιδιά στην ενδεκάδα απλώς και μόνο για να δείξεις πως επενδύεις στο μέλλον, αυτό δεν είναι αρκετό. Θα το αφήσω όμως ώς εδώ, αφού ούτως ή άλλως ήταν δεδομένο πως τα τρία πρώτα παιγνίδια ήταν πολύ υψηλού βαθμού δυσκολίας -όπως ήταν βέβαια κι αυτό προ διετίας, πάλι με τη Βοσνία, αλλά και το εκτός με το Ισραήλ- αλλά και γιατί σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να «μηδενίσω» την όποια προσπάθεια γίνεται στη Εθνική, με παιδιά που έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους να στηρίξουν την προσπάθεια της Εθνικής και να την ανεβάσουν εκεί που τη θέλουμε όλοι.
Γιατί, όπως ανέφερα και πιο πάνω, όλα αυτά τα παιδιά κουβαλούν στο DNA τους τα απαραίτητα στοιχεία για να λάμψει το άστρο τους. Πρέπει όμως και οι έχοντες το πρόσταγμα να βοηθήσουν αυτά τα παιδιά, που αποτελούν το παρόν και το μέλλον του ποδοσφαίρου της χώρας μας.