ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΟΥ
Πριν μπούμε σε αγωνιστικά μονοπάτια, έχω την εντύπωση πως μετά και τη χθεσινή αλλοπρόσαλλη εικόνα της εθνικής μας ομάδας, μάλλον παράτολμος φαντάζει ο επαναπροσδιορισμός των στόχων ή ακόμη και άποψης (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά εμένα) για τον πήχη των δυνατοτήτων μας.
Μετά την εκτός έδρας νίκη επί του Καζακστάν (2-1) και την ανώμαλη προσγείωση στο ΓΣΠ από τους Ρώσους (0-5), σίγουρα με την εμφάνιση κόντρα στους Σκωτσέζους επιτρέπεται ένα μικρό χαμόγελο. Επίτηδες δεν αναφέρθηκα στον διαιτητή, στο ακυρωθέν γκολ και πολύ περισσότερο στο σκορ. Το ίδιο θα έπραττα ακόμη κι αν το αποτέλεσμα ήταν νικηφόρο. Διότι, παρά τα χρόνια «θεματάκια» μας, αυτή η προσπάθεια που είδα με «γέμισε» περισσότερο από το τι έδειξε στο φινάλε ο φωτεινός πίνακας. Παρά το γεγονός πως με «τρίποντο» κλειδώναμε αυτομάτως την τρίτη θέση.
Απλά αυτή η γυαλάδα στο μάτι, αυτή η διάθεση από όλους και γενικότερα ο τρόπος που αγωνίστηκε η εθνική μας ομάδα η αλήθεια είναι πως μου είχαν λείψει. Έβγαλε φάσεις, είχε πάθος, ενέργεια, ενθουσιασμό και μπόλικη διάθεση. Έπεσαν κορμιά, με τους διεθνείς να βάζουν τα πόδια στη φωτιά, αδιαφορώντας παντελώς για πιθανόν τραυματισμό. Να τις βαφτίσουμε εξάρσεις; Αν το καλοσκεφτούμε, μάλλον δεν είναι έτσι. Αν ενώσουμε στο μυαλό μικρά-μικρά κομμάτια που μας έκαναν εντύπωση, τότε δεν είναι τυχαία η μεγαλύτερη εικόνα που υπάρχει για την αναμέτρηση, η οποία προφανώς δεν θαμπώνει, αλλά βγάζει μια γυαλάδα.
Υπήρχε έντονη διάθεση, γενικώς, δεν χαλαρώναμε όταν παίκτης μας δεν είχε την μπάλα. Εάν υπήρχε περισσότερη αποφασιστικότητα και συγκέντρωση στην άμυνα, τότε μάλλον θα είχαμε να λέγαμε. Ο Ραν Μπεν Σαμόν «σημάδεψε» τα άκρα της άμυνας των Σκωτσέζων (όπως κάνουν σε εμάς οι περισσότεροι αντίπαλοι), μόνο που σε λίγες περιπτώσεις βγήκε κερδισμένος. Και αυτό γιατί δεν προέκυψαν τα απαιτούμενα στηρίγματα.
Δεν ήταν όλα τέλεια και, εν ολίγοις, δεν θα βαφτίσουμε το… κρέας ψάρι. Η Εθνική αντιμετώπισε πολλά προβλήματα στον χώρο της μεσαίας γραμμής. Πιεστήκαμε, δεν βγήκαν οι γρήγορες συμπτύξεις και πολύ περισσότερο οι αιφνιδιασμοί. Αυτό το είδαμε και σε άλλο ματς. Επίσης προβλημάτισε η ανταπόκριση στην πίεση του αντιπάλου, με το πρώτο γκολ που δεχθήκαμε να λέει προφανώς πολλά. Είναι από αυτές τις φάσεις που τις «κόβεις» και τις βάζεις για μάθημα. Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να είσαι πιο επιθετικός και όχι να κάνεις βηματάκια προς τα πίσω.
Και επαναλαμβάνω για φινάλε αυτό που έγραψα στις πρώτες γραμμές: Ο επαναπροσδιορισμός των στόχων ήταν και παραμένει παράτολμος για την εθνική μας ομάδα. Έχουμε δρόμο και μάλιστα μπόλικο να διανύσουμε έως το βήμα παραπάνω. Αυτό όμως που θέλω και έχω την εντύπωση θέλουμε όλοι μας είναι να τη βλέπουμε να δαγκώνει και ας χάνει.