Παρόλο που πρόκειται για ΑΠΟΕΛίστα από τα γεννοφάσκια του, δεν ξέρουμε αν έχουμε να κάνουμε με «εκ φύσεως ανώτερο», σαν κι αυτούς δηλαδή που ζητούν πιστοποιητικά πατριωτικών φρονημάτων από τους περαστικούς οδηγούς στα φώτα του ΑΠΟΕΛ, ή για «εκ καλλιέργειας ανώτερο», για ιδιότητα δηλαδή που ανέπτυξε στην πορεία, με την πάροδο των χρόνων.
Από την απάντησή του, ωστόσο, μάλλον για «εκ φύσεως» τον κόβω -παρόλο που η απόσυρσή της στη συνέχεια με μπέρδεψε.
Ο Κωστάκης Κουτσοκούμνης, ο οποίος παρουσιάστηκε στην Τουρκία από τους διοργανωτές ως «εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας των Ελληνοκυπρίων», επιχείρησε να προσδώσει ηρωικό υπόβαθρο στην «ακατανόητη» (σύμφωνα με το ΑΚΕΛ) ενέργειά του να φορέσει τη φανέλα με το τουρκικό εθνόσημο στο στήθος.
«Αν έχουμε να προτάξουμε κάτι σαν Έλληνες», είπε, «είναι και την ανωτερότητά μας και την ελευθερία μας. Και με την πράξη μου αυτή έχω προτάξει και τα δυο. Γιατί οι Τούρκοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ούτε ελεύθεροι, ούτε ανώτεροι…». Τέτοια, η αλήθεια να λέγεται, μόνο οι «εκ φύσεως ανώτεροι» λένε.
Και οι Χρυσαυγίτες -για να απονέμουμε δίκαια τα εύσημα. Όπως ο ευρωβουλευτής τους τις προάλλες στην Ευρωβουλή, που αναμασώντας τετριμμένα ρατσιστικά στερεότυπα (σαν κι αυτά που κυκλοφορούν για όλους τους λαούς -δεν θέλετε να ξέρετε τι έχει γραφτεί για εμάς τους Έλληνες) υποστήριξε πως οι Τούρκοι είναι βάρβαροι και βρώμικοι.
Κάπως έτσι και ο Κωστάκης Κουτσοκούμνης. Για να δικαιολογήσει το βλακώδες της πράξης του, ενδύθηκε τη φουστανέλα του «ανώτερου» και αποφάνθηκε πως οι Τούρκοι -έτσι, συλλήβδην- δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι ούτε ελεύθεροι, ούτε ανώτεροι σαν κι εμάς.
Και πως τη φανέλα τη φόρεσε για να μην της δώσει «μια σημασία που δεν έχει και έναν σεβασμό που σίγουρα δεν τον αξίζει». Η φανέλα. Το ‘χουμε ξαναπεί -είναι γραμμένο εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, αλλά είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως.
Είθισται «η έσχατη πλάνη» να είναι «χείρων της πρώτης», δηλαδή το τελευταίο λάθος μεγαλύτερο του πρώτου, ή, για να ακριβολογούμε, η δικαιολογία μιας βλακείας μεγαλύτερη από την ίδια τη βλακεία. Και για να εκπληρωθεί το ρηθέν μετά πάσης βεβαιότητος. «Αν ο Τούρκος πρόεδρος φορούσε Ελληνική φανέλα θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι τον έχουμε Ελληνοποιήσει;
Το αντίθετο, θα ντραπώ γιατί μια Ελληνική φανέλα βρίσκεται στο στήθος του κατακτητή» πρόσθεσε σαν κερασάκι στην τούρτα ο «ανώτερος Έλληνας», που δεν φρόντισε να διαφυλάξει καν το ίδιο το στάτους του, και εκ των υστέρων γνοιάζεται μόνο μπας και του ζητήσουν πιστοποιητικό φρονημάτων οι «εκ φύσεως» σκληροπυρηνικοί οπαδοί της ομάδας του.
Είναι γεγονός πάντως πως παρατηρώντας κανείς την πορεία του Κωστάκη Κουτσοκούμνη στα ποδοσφαιρικά δρώμενα του τόπου, διαπιστώνει πως αντιμετωπίζεται γενικά σαν κάτι «ανώτερο» στον χώρο από τους εμπλεκόμενους (παράγοντες και σωματεία) -κι αυτό δεν έχει να κάνει ασφαλώς με τον πατριωτισμό ή τα πολιτικά του φρονήματα.
Η παντοκρατορία του στο κυπριακό ποδόσφαιρο παραμένει ακλόνητη από το 2001 που ανέλαβε για πρώτη φορά πρόεδρος της ΚΟΠ, κι αυτό παρότι συχνά αμφισβητείται, παρότι συχνά κατηγορείται για διάφορα -πάντα, βεβαίως, στο περιθώριο, ποτέ επίσημα ή την κρίσιμη ώρα των αποφάσεων. Εξού και εκλέγεται εδώ και 16 χρόνια χωρίς ανθυποψήφιο.
Ο Κωστάκης Κουτσοκούμνης έχει το χάρισμα να κατευνάζει τα πνεύματα και να κάνει τους αντιδρούντες να σιωπούν. Ακόμα κι αυτούς που στις συνεδρίες της ΚΟΠ μπαίνουν πυρ και μανία και βγαίνουν αρνάκια και θετικοί απέναντι στις προτάσεις του. Για το από πού πηγάζει αυτό του το ταλέντο ψιθυρίζονται, εννοείται, πολλά, τα οποία παραμένουν στη σφαίρα των «θεωριών συνωμοσίας» και της «περιρρέουσας ατμόσφαιρας», χωρίς «αποδείξεις και χαρτόσημα».
Άλλοι λένε πως κρατά τους παράγοντες και τα σωματεία στο χέρι, άλλοι πως τρέμουν τη δύναμή του φοβούμενοι μη χάσουν «κεκτημένα» τους κι άλλοι πως τους διευκολύνει με διάφορα χατίρια, γι’ αυτό και την ώρα που πρέπει στέκονται στο πλευρό του.
Ο ίδιος, πάντως, πέρσι το καλοκαίρι, επ’ ευκαιρία της επανεκλογής του χωρίς ανθυποψήφιο είχε δηλώσει πως «είναι μειωτικό για ανθρώπους των σωματείων το να γράφεται ότι τους εκβιάζω και ότι γνωρίζω τα άπλυτα που ενδεχομένως έχουν. Μειώνουν ανθρώπους του ποδοσφαίρου και με στεναχωρεί. Αυτό που πείθει είναι η αγάπη για το ποδόσφαιρο, που φαίνεται και εκπέμπεται. Αρκετά από αυτά που λέγονται είναι απότοκο πικρίας και τις πλείστες φορές είναι κενά περιεχομένων».
Άλλωστε ο λόγος που θεωρείται αναξιόπιστο το κυπριακό ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε τα όσα μεμπτά βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας, ούτε οι κόκκινοι φάκελοι της ΟΥΕΦΑ. Οφείλεται κυρίως στο ότι… «με την έκρηξη των ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια υπάρχει και προπαγάνδα και δεν προέρχεται μόνο από εκείνους που γράφουν αλλά και από τους ίδιους τους παράγοντες. Για τους δικούς τους λόγους και ίσως για να εξυπηρετηθούν προσωπικές επιδιώξεις».
Προφανώς, λοιπόν, για ακόμα μια φορά υπερίσχυσε η αγάπη για το ποδόσφαιρο, εξού και -πέρα από τις νερόβραστες ή έντονες, προεκλογικές πάντα, ανακοινώσεις κομμάτων- δεν υπήρξε καμία δυναμική αντίδραση από μέρους των μεγάλων σωματείων ή των ποδοσφαιρικών παραγόντων για όσα έγιναν στην Τουρκία. Μάλλον για να μη θεωρηθούν μη ανώτεροι.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΦΩΤΙΟΥ