Ο Ανδρέας Θεμιστοκλέους αρθρογραφεί στο προσωπικό του blog sportdebate.wordpress.com για τη βία στα κυπριακά γήπεδα.
Αναλυτικά: «Αναφέρθηκα σε πέντε μεγάλα κακά στον κυπριακό αθλητισμό. Πέντε «πληγές». Ντόπινγκ και χειραγώγηση αγώνων ήταν τα πρώτα δύο στα οποία αναφέρθηκα. Η βία στα γήπεδα είναι το τρίτο. Επαναλαμβάνω, ότι η σειρά ποσώς με ενδιαφέρει, ο καθένας θέτει τις δικές του προτεραιότητες.
Δόξα τω Θεό, έζησα αμέτρητες στιγμές «απείρου κάλλους» στα γήπεδα, πρώτα ως αθλητής καλαθόσφαιρας και μετά ως διοικητικό στέλεχος. Τι καβγάδες, τι ανταλλαγές αντικειμένων, τι φωτιές στην κερκίδα, τι εισβολή οπαδών στον αγωνιστικό χώρο, ότι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.
Έζησα όμως και το εκ διαμέτρου αντίθετο. Ως αθλητής, σε αμέτρητα γήπεδα στην Ευρώπη και στην Αμερική. Ως φίλαθλος, στα καλύτερα γήπεδα του κόσμου σε πολλά αθλήματα. Έχω μια ολοκληρωμένη εικόνα και μια ισχυρή άποψη. Σε πολλούς δεν θα αρέσει, αλλά δεν πτοούμαι.
Η αλήθεια αγαπητοί είναι ότι υστερούμε. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον, υστερούμε σε θάρρος και βούληση. Μόνο. Θέλει βούληση να σχεδιάσεις ολοκληρωμένη στρατηγική αντιμετώπισης και να λάβεις υπόψη όλους τους εμπλεκομένους, όλες τις αιτίες και όλες τις πιθανές λύσεις.
Θέλει θάρρος να αψηφήσεις τα πρόσκαιρα σχόλια μερίδας ανθρώπων, που έμαθαν στην εκ του ασφαλούς κριτική. Θέλει μεγαλύτερο θάρρος να κάνει κάποιος την παραδοχή ότι δεν έχουμε όλες τις γνώσεις και τις απαντήσεις και πρέπει αναγκαστικά να βρούμε αυτές τις απαντήσεις από κάπου αλλού.
Είχα πάει προχθές στον αγώνα σούπερ καπ στο φούτσαλ. Δεν με ενδιαφέρει ούτε ποιος φταίει ούτε ποιος άρχισε τον καβγά. Με ενδιαφέρει η ουσία. Και η ουσία είναι ότι υστερούμε. Υστερούμε και σε κουλτούρα και σε νοοτροπία. Δεν είναι οι ίδιοι οπαδοί, που είναι οι πιο πολυταξιδεμένοι με τις ομάδες τους στην Ευρώπη;
Δεν είναι οι ίδιοι που δεν καπνίζουν στα Ευρωπαϊκά γήπεδα και κάθονται στις θέσεις τους χωρίς καν να σηκώνονται; Δεν είναι αυτοί που περιμένουν σειρά σε σταθμούς μετρό σε Ευρωπαϊκές πόλεις για να πάνε στο γήπεδο; Τι στο διάολο μεταμόρφωση είναι αυτή που παθαίνουν όταν εισπνέοντας την υγρασία της Λάρνακας αναφωνούν «σαν την Κύπρο εν εσιει».
Και για να εξηγούμαι. Η ατιμωρησία είναι αδιαμφισβήτητα η γενεσιουργός αιτία. Πόσες συλλήψεις έγιναν τελικά άραγε προχθές το βράδυ; Πόσοι κατέληξαν φυλακή για αυτόφωρο αδίκημα; Μόνο μια φορά στα χρονικά υπήρξε φυλάκιση οπαδών και αυτή εναντίων οπαδών της Ανόρθωσης, για επεισόδια στο παιχνίδι με τη Ντίλα Γκόρι, Γεωργίας, που μάλιστα επιβλήθηκε από δικαστή που είναι σταθερός επισκέπτης του «Αντώνης Παπαδόπουλος». Δικαίως φωνάζουν οι οπαδοί για δύο μέτρα και δύο σταθμά στην αντιμετώπιση ακραίων φαινομένων στα γήπεδα, όταν μάλιστα σε άλλες περιπτώσεις οι συλλήψεις που έγιναν ακυρώθηκαν εν μια νυχτί.
Από το 2008 ψηφίστηκε Νόμος. Από το 2014 εισάχθηκε το σύστημα επιτήρησης. Ο Νόμος «τρέχει», αλλά κατά την άποψη μου τρέχει κενός και άνευ ουσίας. Οι εγκαταστάσεις και συνθήκες σε πολλά γήπεδα δεν ευνοούν την τήρηση του Νόμου, ειδικά σε κλειστά γήπεδα. Οι οικονομικές συνθήκες της χώρας και η οικονομική εξαθλίωση των αθλητικών συλλόγων, μονίμως η εύκολη δικαιολογία για τη στασιμότητα σε θέματα εκσυγχρονισμού των εγκαταστάσεων.
Οι αθλητικοί κανονισμοί, κατά την άποψη μου επιεικώς ελλιπείς. Δεν είναι λύση να κλείσουμε μέρος της κερκίδας, ποτέ δεν ήταν. Ούτε η κάρτα φιλάθλου είναι μέτρο ευδόκιμο. «Έχουμε κάρτα πολίτη» είχα πει στην Υπουργό εγώ ο ίδιος στη Βουλή το 2014, εννοώντας φυσικά την πολιτική ταυτότητα. Γιατί δηλαδή να μην έχουμε απλά ένα ονομαστικό εισιτήριο και ντε και καλά να χρειαζόμαστε κάρτα φιλάθλου;
Εύλογα και αβίαστα γεννιέται το ερώτημα: «και τότε τι να κάνουμε;» Χρειαζόμαστε κατά την άποψη μου διαφορετική προσέγγιση. Είναι δυστυχώς αδιανόητο να κάνουμε συνεχώς τα ίδια πράγματα (ή να μην κάνουμε τίποτα), αλλά να περιμένουμε διαφορετικά αποτελέσματα. Μια προσέγγιση πιο ανθρώπινη και πιο ορθολογιστική είναι όντως αναγκαία. Ξεκινώντας (πάλι) από την επιμόρφωση, από την καθιέρωση κουλτούρας και νοοτροπίας.
Αυτή φυσικά που ΗΔΗ ΕΧΟΥΜΕ, απλά την έχουμε φυλαγμένη για τις επισκέψεις μας σε Ευρωπαϊκά στάδια. Να την ξεθάψουμε λέω εγώ και να την ξεσκονίσουμε. Ο σεβασμός προς τον αντίπαλο, γεννά συνήθως σωστή νοοτροπία και σωστή συμπεριφορά. Να καλλιεργήσουμε αυτό το αίσθημα, αυτό το σεβασμό. Να υπερθεματίσουμε αυτά που μας ενώνουν αντί τα ελάχιστα που μας χωρίζουν.
Στα πλαίσια αυτά, να δώσουμε στο φίλαθλο υγιείς συνθήκες και το σημαντικότερο, ανέσεις στη θέαση και ψυχαγωγικό υπόβαθρο. Σωστές εγκαταστάσεις, εύκολη πρόσβαση, ίση και δίκαιη αντιμετώπιση. Να δούμε το φίλαθλο σαν πελάτη και το γήπεδο σαν ευκαιρία οικογενειακής διασκέδασης. Το άθλημα σαν θέαμα.
Πόσο μακριά είμαστε; Πόσα άλλα πράγματα πρέπει να φτιάξουμε; Σωστά, έχετε δίκαιο. Και εγώ αυτό λέω εδώ και χρόνια. Είναι όλα αλληλένδετα. Αλλά το ταξίδι των χιλίων μιλίων, ξεκινά πάντοτε με το πρώτο βήμα. Από κάπου και κάποτε πρέπει επιτέλους να ξεκινήσουμε.
«Ρομαντικός» σκέφτεστε; «Ιδεαλιστής»; Ίσως, όχι όμως βλάκας. Σίγουρα κάποιος που δεν φοβάται να δοκιμάσει, ούτε φοβάται να αποτύχει. Η αποτυχία είναι το πρώτο βήμα προς την καταξίωση. Στην πορεία αυτή, που αδιαμφισβήτητα θα πάρει χρόνια να αποδώσει καρπούς, ας πάρουμε και ενδιάμεσα μέτρα.
Αυστηρές και ομοιόμορφες ποινές, σε αθλητικό αλλά και ποινικό επίπεδο. Τέρμα στην ατιμωρησία και τις «χάρες». Στενότερη παρακολούθηση των αθλητικών ενεργειών και δημιουργία πλαισίου λειτουργίας σε αθλητικό επίπεδο. Συνεχής επιμόρφωση όλων των εμπλεκομένων. Ειδική και συστηματική επιμόρφωση και εξειδίκευση όλων όσων επιφορτίζονται με καθήκοντα επιτήρησης.
Οι επιτηρητές στην Κύπρο μέχρι στιγμής τουλάχιστον, πλην εξαιρέσεων στα δύο Ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά γήπεδα που ομολογουμένως λειτουργούν σε άλλα πρότυπα, είναι επιεικώς ανειδίκευτοι, εκνευριστικά αδιάφοροι και εξ αμελείας επικίνδυνοι (το έχω αποδείξει πλειστάκις ακόμα και με φωτογραφίες).
Η ΟΥΕΦΑ εδώ και 3-4 χρόνια εισήγαγε το θεσμό του «Supporters Liaison Officer». Ένας θεσμός που γεννήθηκε και δούλεψε στη Γερμανία, που το οπαδικό κίνημα είναι πολλαπλάσια μεγαλύτερο, γιατί να μην δουλέψει εδώ; Άφησα τελευταίο το οπαδικό κίνημα. Ξέρω την κουλτούρα του καλά, ασχέτως αν δεν την ασπάζομαι, μπορώ να την καταλάβω.
Όταν στην Γερμανία, στην Πολωνία, στη Ρωσία, στην Αγγλία ευδοκιμεί αλλά είναι υπό έλεγχο, με διάφορους τρόπους, δηλώνω βέβαιος ότι μπορεί να ελεγχθεί και στη χώρα μας και μάλιστα χωρίς να περιοριστεί ή να αλλοιωθεί. Εφόσον μιλάμε για κουλτούρα και σεβασμό, τότε πρέπει να σεβαστούμε και να αποδεχθούμε και το οπαδικό κίνημα. Όπως και αυτό να σεβαστεί όλους εμάς τους υπόλοιπους. Μεγάλη υπόθεση η αλληλοκατανόηση και ο αλληλοσεβασμός.
Κλείνω ξανά με το κεντρικό μου συμπέρασμα. Υστερούμε σε θάρρος και βούληση. Το οποιοδήποτε κόστος των μέτρων (οικονομικό, πολιτικό, πολιτειακό, οικογενειακό αφού είμαστε μια σταλιά τόπος) είναι πολλαπλάσια μικρότερο του μεσοπρόθεσμου και μακροπρόθεσμου οφέλους που θα έχει ο αθλητισμός μας.
Η ερώτηση ήταν και παραμένει, για μένα τουλάχιστον, η ίδια. Θέλουμε; Έχουμε πραγματικά ανάγκη μια λειτουργική και μακροχρόνια λύση; Αν η απάντηση είναι «ναι», τότε ξέρω ότι μπορούμε, ξέρω σίγουρα ότι έχουμε τους ανθρώπους να υλοποιήσουν αυτό το εγχείρημα».