aezaekaelanorthosisapoelapollonarisdoksaethnikos achnaskarmiotissasalaminaothelos athienouomonoiapafosSuper LeaguePremier LeagueSerie ALaLiga

Κυπριακό Πρωτάθλημα ΠοδοσφαίρουΑΛΛΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣΝεοφύτου Vs Χριστόφιας: Mέγιστο παράσημο τιμής για το κυπριακό ποδόσφαιρο

Νεοφύτου Vs Χριστόφιας: Mέγιστο παράσημο τιμής για το κυπριακό ποδόσφαιρο

ΣΧΟΛΙΟ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ

Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο συχνότερα καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τα πρόσφατα γεγονότα της δικαστικής διαμάχης Νεοφύτου Vs Χριστόφια αποτελούν μέγιστο παράσημο τιμής για το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό μας. Ταυτόχρονα δικαιώνουν τα γραφόμενα μου και τις διαχρονικές μου θέσεις.

Ο αθλητισμός είναι «όχημα» τόσο μεγάλο, τόσο δυναμικό, τόσο διεισδυτικό, που χρησιμοποιείται για την εκλογή μέχρι και αυτού του Προέδρου της Δημοκρατίας. Είναι «όχημα» κοινωνικής αλλαγής, καθοδήγησης, επηρεασμού, ψυχαγωγίας, διαμόρφωσης θέσεων, πολιτισμού… θα μπορούσα να γράφω για μέρες.

Από το ιστορικό έτος, για τον κυπριακό αθλητισμό 1948 αν όχι και νωρίτερα, όταν υπήρξε ο διαχωρισμός πολιτικής «δεξιάς» και «αριστεράς» στον αθλητισμό,  η πολιτική υπήρξε άρρηκτα συνδεδεμένη με τον αθλητισμό και ειδικά το ποδόσφαιρο, που πάντοτε ήταν το νούμερο ένα σε δημοτικότητα άθλημα. Δεν είμαι από αυτούς που θίγονται, ούτε από αυτούς που εξαγνιστικά αποκηρύττουν την ανάμειξη της πολιτική. Αναγνωρίζω την ευδόκιμη παρουσία, ενίοτε και την εποικοδομητική συνεισφορά της πολιτικής στα του αθλητισμού. Προτιμώ όμως για να είμαι ειλικρινής την Πολιτειακή συνεισφορά παρά την πολιτική. Και εξηγούμαι.

Είναι άραγε παράνομο που ο αείμνηστος Γλ. Κληρίδης είχε πρωτοστατήσει στην οικονομική ενίσχυση της ανέγερσης του σταδίου «Αντώνης Παπαδόπουλος»; Είναι άραγε καταδικαστέο που η σημερινή κυβέρνηση έχει ως προτεραιότητα την ανέγερση ποδοσφαιρικού σταδίου στη Λεμεσό και θα επιχορηγήσει μεγάλο μερίδιο της ανέγερσης, όπως ήδη έκανε και στο ΑΕΚ αρένα; Ήταν τόσο παράξενο που ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας έβλεπε τον αθλητισμό ως «όχημα» έμμεσης προσέλκυσης ψήφων; Που οι περισσότεροι πολιτικοί αξιωματούχοι έχουν διατελέσει και αθλητικοί παράγοντες;

Σε όλα απαντώ αρνητικά, τα θεωρώ άλλωστε πολύ φυσιολογικά. Θετικά θα απαντούσα στην κριτική προς τον τέως Πρόεδρο, εάν όντως έβαλε σε δεύτερη μοίρα το δημόσιο συμφέρον παρεμβαίνοντας για αλλαγή πολεοδομικών ζωνών (στην προκειμένη περίπτωση της δικαστικής διαμάχης).

Θετικά θα απαντούσα, εάν όντως παρενέβηκε στα ήδη καταταλαιπωρημένα τραπεζικά δρώμενα του τόπου για εξασφάλιση δανείου για τις ανάγκες ποδοσφαιρικής ομάδας και πάλι βάζοντας σε δεύτερη μοίρα το δημόσιο συμφέρον. Το ίδιο θα έπραττα εάν όντως υπήρξε εσκεμμένη παραποίηση (κατ’ επέκταση απάτη) του πόθεν έσχες του Πρώτου Πολίτη της Δημοκρατίας.

Τρέχω να προλάβω και να δηλώσω κατηγορηματικά ότι δεν επιρρίπτω ευθύνες στην ομάδα αυτή καθ’ αυτή, ούτε πρόθεση έχω να στοχοποιήσω την Ομόνοια ή ακόμα και το ΑΚΕΛ. Ξέρω πολύ καλά ότι πρακτικές που δεν συνάδουν με τα όσα το αθλητικό κίνημα διακηρύττει παγκόσμια, έχουν παρατηρηθεί κατά καιρούς από όλους ανεξαιρέτως στο βωμό της επιτυχίας. «Ο αναμάρτητος, πρώτος τον λίθο βαλέτω».

Κάτι τέτοιο έχει «μαρτυρήσει» ξεκάθαρα προς τιμή του και ο νυν βουλευτής του ΔΗΣΥ, Δημήτρης Δημητρίου, ο οποίος σε άρθρο του στις 18/9/2016 με τίτλο «Η μπάλα σκοτώνει», που δημοσίευσε ο ίδιος στο μπλογκ του, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το κείμενο αυτό το γράφω με μεγάλο προβληματισμό για το πώς θα καταφέρουμε να βγούμε από τα πηχτά λάδια ενός σκουριασμένου μηχανισμού και μιας αηδιασμένης νοοτροπίας που θέλει τα πάντα συνδεδεμένα και να βρομάνε από παντού. Πολιτική, κόμματα, ποδόσφαιρο, μίζες, έργα. Ειδικός στα του ποδοσφαίρου δεν είμαι, κάθε άλλο. Η διαπλοκή όμως της πολιτικής με την μπάλα έχει ως αποτέλεσμα να βγαίνουν όλοι χαμένοι. Κόμματα, πολιτικοί, ομάδες, παράγοντες του ποδοσφαίρου».

Κρίνω προσωπικά αυτή την τοποθέτηση ιδιαίτερα σημαντική γιατί ακριβώς αντικατοπτρίζει τη θέση ενός πολιτικού, πολιτειακού αξιωματούχου, νεαρού σε ηλικία, που σε μεγάλο βαθμό αντανακλά τις απόψεις μεγάλης μερίδας του φίλαθλου κυπριακού κοινού.

Στο προκείμενο του δικού μου άρθρου τώρα, έχοντας ήδη μιλήσει για τα πέντε (5) κακά του κυπριακού αθλητισμού, κατατάσσω το συγκεκριμένο φαινόμενο σε αυτή τη μικρή λίστα. Θυμίζω η λίστα περιλαμβάνει ήδη τη μάστιγα του Ντόπινγκ, τη χειραγώγηση αγώνων και τη βία στα γήπεδα. Επαναλαμβάνω, τη σειρά θα την καθορίσει ο κάθε ένας ανάλογα με τις προτεραιότητες του.

Το φαινόμενο λοιπόν της πολιτικής ανάμειξης στον αθλητισμό, προσωπικά το διαχωρίζω από την πολιτική εκμετάλλευση του αθλητισμού. Κοιτάξετε, λέω ξανά, εντός των κομμάτων μας πόσοι αξιωματούχοι έχουν υπηρετήσει τον αθλητισμό, ως εναρκτήριο βήμα της προσφοράς τους στα κοινά, δια μέσου της πολιτικής.

Μπορώ να δεχτώ την εποικοδομητική εμπλοκή και την παρακολούθηση των αθλητικών δρώμενων από την πολιτική, όχι όμως την ωμή εκμετάλλευση για αλλότρια ή/και πολιτικά συμφέροντα και την παραπλάνηση, την απάτη, το δεκασμό, τον υποβιβασμό τη δημόσιου συμφέροντος και προπάντων τη διαφθορά. Αυτά δυστυχώς φθείρουν και τον αθλητισμό και τους υπηρέτες του αθλητισμού, αλλά πάνω από όλα φθείρουν τις αξίες και τα ιδανικά που προσπαθούμε, αντανακλόμενα μέσα από τον αθλητισμό, να μεταλαμπαδεύσουμε στις νέες γενιές. Και αυτό οφείλει να μας προβληματίσει περισσότερο από όλα.

Έχουμε μια νέα γενιά που μεγαλώνει αποδεχόμενη ως δεδομένα τη χειραγώγηση, τη διαφθορά, το δεκασμό και την ωμή εκμετάλλευση καταστάσεων στο βωμό της πρόσκαιρης επιτυχίας και της παροδικής προβολής. Που θεωρεί φυσιολογική την πολιτική ανάμειξη σε πολιτειακούς διορισμούς στον αθλητισμό και προώθηση διοικητικής κουλτούρας βασισμένη σε πολιτικές πεποιθήσεις και προτιμήσεις. Να με συγχωρέσετε, αλλά αυτός δεν είναι αθλητισμός. Αυτό δεν είναι  «του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού». Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει. Κατ’ ακρίβεια πρέπει να μας τρομάζει συθέμελά και να μας κάνει να τρέμουμε από ανησυχία.

Η δικαστική διαμάχη έγινε αφορμή να ανοίξει ένα μεγάλο κεφάλαιο, με αθλητικές και συνάμα πολιτικές προεκτάσεις (τις ποινικές, εαν υπάρχουν, θα τις καθορίσουν πιο ειδικοί όχι εγώ). Ο διάλογος είναι αναγκαίος, η πολιτική εκμετάλλευση της δικαστικής αυτής διαμάχης (ένθεν και ένθεν) αναπόφευκτή. Η ίδια η πολιτική ζωή του τόπου οφείλει να εξετάσει το θέμα και να το θέσει εντός πλαισίου, βασισμένο στη δεοντολογία και την εξυπηρέτηση της χώρας.

Τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας έχουν υποχρέωση να το θίξουν και να το κρατούν ζωντανό, πάντοτε με εποικοδομητικό τρόπο, που επίσης να συμβάλει στην εξυπηρέτηση του αθλητισμού. Το αθλητικό κίνημα, το ίδιο, οφείλει πρώτο να πάρει θέση. Οφείλει να αξιώσει το δίκαιο και το σωστό για το δικό του καλό. Να αναγνωρίσει την εποικοδομητική εμπλοκή της πολιτικής, αλλά να απαξιώσει την εκμετάλλευση. Να ορθώσει ανάστημα. Να επιβάλει αθλητικό επαγγελματισμό, κουλτούρα και νοοτροπία.

Όσοι με διαβάζετε συστηματικά, θα βαρεθείτε να διαβάζετε επανειλημμένα τις λέξεις αυτές. Έλα όμως που εκεί, όντως, έγκειται το μυστικό της επιτυχίας, από εκεί ξεκινά. Επαγγελματισμός, κουλτούρα, νοοτροπία.

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ