ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ
Σήμερα θα ήθελα να αναδείξω ένα θέμα, που πιθανό να δυσαρεστήσει. Μια πρόταση διφορούμενη, την οποία όμως βασίζω στη νέα τάξη πραγμάτων και στην εξέλιξη της κοινωνίας αλλά και της αθλητικής βιομηχανίας ανά το παγκόσμιο. Και εξηγώ. Εδώ και λίγες μέρες παρακολουθούμε τη φρίκη των επεισοδίων στην Καταλονία και τα αποσχιστικά τεκταινόμενα, δυνάμει της βούλησης του λαού. Την Τρίτη το πρωί, σύσσωμη η αθλητική οικογένεια της Μπαρτσελόνα θα συμμετέχει στην πορεία διαμαρτυρίας που θα γίνει κατά της αστυνομικής βίας και των πολιτικών δρώμενων. Με την παρουσία αθλητών, εργαζομένων και αθλητικών παραγόντων δηλώνουν παρών στη μεγάλη μάχη της κοινωνίας και της περιοχής που τους στηρίζει, υποστηρίζει και φιλοξενεί.
Στην Αμερική από πέρσι παρατηρείται μια μεγάλη κοινωνική επανάσταση κατά των φυλετικών διακρίσεων και της έλλειψης ισότητας, που ξεκίνησε από τον Κόλιν Κάπερνικ των 49ερς και συνεχίζεται πιο έντονα φέτος στο αμερικανικό ποδόσφαιρο ειδικά, αλλά και στο μπέιζμπολ (εν αναμονή της έναρξης και των υπόλοιπων αθλημάτων, αφού όλα είναι εποχιακά – άλλη μεγάλη σοφία). Οι επαγγελματίες αθλητές ανοικτά ασκούν δριμεία κριτική προς τον Πρόεδρο Τράμπ, αρνούνται να δεχτούν προσκλήσεις παρουσίας τους στο Λευκό οίκο, ενώ σε πιο ακραία φαινόμενα κάποιοι ανοικτά βρίζουν (βλέπε Λεμπρον) και αμφισβητούν την ηγεσία του Προέδρου (βλέπε Κόμπι).
Ανέκαθεν ο αθλητισμός και ειδικά το ποδόσφαιρο ήταν το «όπιο» των καταπιεσμένων λαών. Παραδείγματα όπως αυτό της Αργεντινής και της Ισπανίας, ακόμα και της χουντικής Ελλάδας, δείχνουν ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο οι κυβερνήσεις εκμεταλλεύτηκαν τον αθλητισμό, με τον ίδιο αλλά αντίθετο τρόπο, που και εγώ εισηγούμαι σήμερα. Αξιοποιώ τα συγκεκριμένα παραδείγματα και τα αντιπαραβάλλω με τα δεδομένα στη χώρα μας. Είμαι ο πρώτος που πάντα επιχειρηματολογούσε ότι ο αθλητισμός είναι υπεράνω οποιουδήποτε συμφέροντος, ή ανάμειξης με την πολιτική. Από την άλλη, είμαι επίσης τοποθετημένος εδώ και χρόνια για το γεγονός ότι ο αθλητισμός αποτελεί «όχημα» για αλλαγή. Θετική αλλαγή. Αλλαγή προς το καλύτερο. Ειδικά όταν πρόκειται για μεγάλες αλλαγές, ωφέλιμες για τη χώρα, ή ακόμη καλύτερα όταν πρόκειται για το εθνικό μας θέμα.
Ομολογώ ότι με ενοχλεί η απάθεια με την οποία η αθλητική βιομηχανία, η αθλητική οικογένεια και ειδικότερα οι μεγάλοι της πρωταγωνιστές αντιμετωπίζουν τα μεγάλα και κύρια προβλήματα του κυπριακού αθλητισμού και της κυπριακής κοινωνίας. Πως αντιδρά η εγχώρια βιομηχανία όταν, εν χορώ, ένα γήπεδο επιτίθεται ρατσιστικά σε ένα παίκτη; Πως εκδηλώνει την αντίθεση της η αθλητική οικογένεια και οι μεγάλοι πρωταγωνιστές στα συχνότατα κρούσματα διαφθοράς και χειραγώγησης στον κυπριακό αθλητισμό;
Διερωτήθηκε ποτέ η πολιτική και η αθλητική ηγεσία αυτού του τόπου, πως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ο αθλητισμός για να εισαγάγουμε στην κοινωνία μια νέα, καλύτερη κουλτούρα που τόσο χρειαζόμαστε; Μια κοινωνική κουλτούρα που να εδράζεται στο σεβασμό, την αφοσίωση, τη σκληρή δουλειά και τις αξίες της τιμιότητας, του «ευ αγωνίζεσθαι» και ούτω κάθε εξής; Αξίες που κατ’ εξοχή συναντά κανείς στον αθλητισμό φυσικά. Διερωτήθηκε ποτέ κανείς που είναι η παιδεία μας, που είναι η διαπολιτισμική εκπαίδευση, που θα έπρεπε να αποτελεί βασικό πυλώνα όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης των νέων της Κύπρου;
Τι έχουμε κάνει ως αθλητικοί παράγοντες και κοινωνοί του «ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού» για να αξιοποιήσουμε αυτό το μεγάλο «όχημα», που ονομάζεται αθλητισμός, για να γεφυρώσουμε ή να ελαχιστοποιήσουμε το χάσμα μεταξύ των δύο κοινοτήτων της χώρας και να εξασκήσουμε πίεση προς τις ξένες δυνάμεις που επιμένουν να συντηρούν τη διαίρεση της χώρας μας; Πότε αξιώσαμε ή απαιτήσαμε, δια μέσου του αθλητισμού, ένα δίκαιο, ευοίωνο και ευήμερο μέλλον για τη χώρα μας και όλους τους νόμιμους κατοίκους της;
Προτού βιαστείτε να με ταμπελώσετε ως «ονειροπόλο» και «ουτοπικό», θα εισηγούμουν ενδόμυχα να αναρωτηθείτε για ένα απλό πράγμα: θέλουμε να βελτιωθούμε ή μας βολεύει η σταθερότητα της μετριότητας, ως κοινωνία και λαός; Κλείνω με λόγια του Νέλσον Μαντέλα, ως μέσο εμψύχωσης και παραδειγματισμού. Θεωρώ ότι η μετάφραση είναι αχρείαστη, αν όχι επιζήμια προς το πνεύμα του λόγου: «Sport has the power to change the world. Where the rules of the game are the same for everyone and behavior is guided by fair play and good sportsmanship. It has the power to inspire, it has the power to unite people in a way that little else does. It speaks to youth in a language they understand. Sport can create hope where once there was only despair. It is more powerful than governments in breaking down racial barriers. It laughs in the face of all types of discrimination that goes out into the world, spreading help, inspiration, and hope».