ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ([email protected])
RADIO ACTIVE (ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΔΡΑΣ 17.00-19.00) ΤΗΛ. 22-744744
Ο Κωστάκης Κουτσοκούμνης ήταν ο άνθρωπος που έβαλε το κυπριακό ποδόσφαιρο στις ράγες του επαγγελματισμού. Ελάχιστοι -μπορεί και κανένας- θα αμφισβητήσουν πως ανέβασε τον πήχη και εξέλιξε το άθλημα τα τελευταία χρόνια όσο κανείς άλλος. Ήταν περισσότερο τεχνοκράτης και σε αυτή τη βάση λειτούργησε αξιοποιώντας τις σχέσεις που δημιουργήθηκαν με την ΟΥΕΦΑ και τη ΦΙΦΑ. Άντλησε κονδύλια, εξάπλωσε το ποδόσφαιρο σε όλο το νησί και κατάφερε να δημιουργήσει τεράστια δεξαμενή που δεν ξέρω αν σε αναλογία πληθυσμού υπάρχει παρόμοιά της σε όλο τον κόσμο.
Όλα αυτά βέβαια δεν τα έκανε μόνος του. Υπήρχαν και οι συνεργάτες του που τον βοηθούσαν σε κάθε απόφασή του. Ωστόσο, ήταν προοδευτικός σε ιδέες και τολμηρός στην υλοποίησή τους. Ήταν αναπόφευκτο αρκετές φορές να έρθει σε σύγκρουση με παράγοντες και κυρίως με μεγάλη μερίδα οπαδών, όλων των αποχρώσεων. Καθυβρίστηκε ουκ ολίγες φορές στα γήπεδα, είτε οργανωμένα είτε μεμονωμένα. Δεν παρέκκλινε των πεποιθήσεών του, υποστηρίζοντας μέχρι τελευταίας ρανίδας τον δικό του δρόμο.
Αν έκανε λάθη; Προφανώς. Δεν αμφίρρεπε ποτέ όμως ως προς την ορθότητα της αποστολής του. Πολλές φορές ακροβατούσε στην προσπάθειά του να βρει την κατάλληλη λύση και πρόσφορο έδαφος για συζήτηση. Εμφανιζόταν με πράξεις υπέρ του διαλόγου και τον επεδίωκε όταν αυτό κρινόταν απαραίτητο. Δεν ήταν, πράγματι, λίγες οι φορές που όταν ένιωθε πως το πράγμα στράβωνε, έπαιρνε την απόφαση όπως και το κόστος της ευθύνης.
Δεκάδες άνθρωποι μετά το άκουσμα της είδησης του θανάτου του μίλησαν για την παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του, την οποία χαρακτήρισαν τεράστια. Ο επόμενος πρόεδρος έχει και αυτός πολλά θέματα να λύσει. Να ακολουθήσει τις επιταγές των καιρών και να προχωρήσει στον εκσυγχρονισμό, που όπως υποψιάζομαι θα ήθελε και ο Κουτσοκούμνης.
Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο χρήμα. Είναι και ψυχαγωγία. Αυτό σημαίνει και θεατές. Όσοι λοιπόν εκτιμούν το έργο του, οφείλουν ως φόρο τιμής να το συνεχίσουν έχοντας ως προμετωπίδα την επιστροφή των φιλάθλων στα γήπεδα. Να δημιουργήσουν δηλαδή ένα κοινωνικό συμβόλαιο με την πλατιά μάζα, να συνθηκολογήσουν με αμοιβαίες υποχωρήσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η βία θα κερδίσει. Αυτός θα ήταν ο καλύτερος αποχαιρετισμός στον εκλιπόντα. Γήπεδα γεμάτα, χαρούμενα ή λυπημένα πρόσωπα δεν έχει σημασία, φτάνει οι καρδιές να μην είναι φορτωμένες με μίσος μετά το τέλος των αγώνων ή και καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας.