Αυτό που συμβαίνει στον χώρο του κυπριακού ποδοσφαίρου, με τους ανθρώπους που έχουν βάλει εκατομμύρια για το καλό της ομάδας τους, αλλά τυγχάνουν πλήρους αμφισβήτησης από παράγοντες και κόσμο στην πρώτη αποτυχία, λέγεται με μια λέξη απληστία.
Αποχωρώντας θα φανεί και το μεγάλο κενό που θα αφήσουν, εκτός κι αν βρεθεί κάποιος άλλος που θα τους ακολουθήσει, αλλά στην εποχή που ζούμε δεν είναι ότι πιο εύκολο. Πραγματικά δεν το χωρεί ο νους του ανθρώπου, κάποιος να βάζει τόσα πολλά λεφτά θέλοντας το καλό της ομάδας, να αφιερώνει χρόνο και ενδεχομένως να πλήγεται επαγγελματικά και την ίδια ώρα να δέχεται επίθεση από κάποιους που περιμένουν στη γωνιά.
Δεν είναι κυπριακό φαινόμενο, όμως είναι κάλο να αναγνωρίζεται η προσφορά ενός ανθρώπου και όχι με την πρώτη ευκαιρία να τον «πυροβολούν». Αυτοί οι λίγοι, που πολλές φορές επηρεάζουν κι άλλους, είναι καλό να κάνουν ένα «flashback» φέρνοντας μνήμες του τι έζησαν στην παρουσία του ανθρώπου που σήμερα αποδοκιμάζουν.
Φαινόμενο που παρατηρείται πέρα του ενός Συλλόγου και έγινε πιο έντονο τον τελευταίο καιρό. Απλώς να τους θυμίσω την παροιμία: «Ύστερα φέρνει ο φούρνος την πυρά».