ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΟΥ
Παράγοντες, ποδοσφαιριστές και προπονητές βγαίνουν και ζητάνε από τους οπαδούς που αγαπούν (όπως λένε) την ομάδα να βρεθούν κοντά της. Φτάσανε στο σημείο, κατά την τρέχουσα ιδιαίτερα σεζόν, να παρακαλάνε τον κόσμο να πάει στο γήπεδο και αυτός να γυρίζει επανειλημμένως την πλάτη του.
Η κατάσταση «μύριζε» εδώ και χρόνια. Και η κάρτα φιλάθλου, απλώς, αποτέλεσε άλλη μια αφορμή για να «μαντριστούν» πολύ περισσότεροι μπροστά από την τηλεόραση, παίζοντας μάλιστα και τον ρόλο του επαναστάτη. Ο κόσμος -και δεν το επικεντρώνω στους οργανωμένους οπαδούς- δεν ξύπνησε μία ημέρα και είπε θα «κόψω» το γήπεδο λόγω της κάρτας. Στην πραγματικότητα, πολύ πιο πριν άρχισε να κόβει σταδιακά αυτή τη συνήθεια, άσχετα αν κάποιοι προσπαθούσαν να ωραιοποιήσουν την κατάσταση. Δεν αντλούσαν τα μηνύματα.
Συνήθως, θέλοντας και μη, κόβουμε τις συνήθειες που είναι επιβλαβείς. Το κάπνισμα, για παράδειγμα. Το γήπεδο όμως δεν νομίζω ότι βλάπτει την υγεία. Αλλιώς η σχετική προειδοποίηση θα υπήρχε και πάνω… στα εισιτήρια. Πώς, λοιπόν, μπορείς και στερείς τη διά ζώσης παρακολούθηση αγώνων από τον εαυτό σου; Θα πρέπει να έχεις φτάσει στο αμήν για να το κάνεις. Κι αυτό, βέβαια, δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη, παίρνει χρόνο και συνεχείς αναβολές μέχρι να πεις «στοπ, το κόβω».
Μειώθηκε δραματικά ο αριθμός αυτών που πάνε γήπεδο, με αποτέλεσμα σε πολλές κερκίδες να παρουσιάζεται εικόνα σκόρπιας διαδήλωσης, κάτι που προφανώς προκαλεί απογοήτευση. Η ατμόσφαιρα στα ματς, πλέον, παραπέμπει σε φιλικά προετοιμασίας. Για τη σταδιακή συρρίκνωση της «κερκίδας» υπάρχουν φυσικά λόγοι και λόγοι. Η απευθείας μετάδοση των αγώνων κρατεί μεγάλο αριθμό οπαδών μακριά από τα στάδια. Δεν επηρεάζουν όμως την πλατιά μάζα των οπαδών να πάνε στο γήπεδο. Το κόστος του εισιτηρίου, ναι, αυτός μπορεί να είναι ένας λόγος, που κρατά κόσμο μακριά από την ομάδα.
Και πάλι όμως, πιστεύω ότι θα τα χαλάλιζε (όπως πράττει για να πάει θέατρο, κινηματογράφο, ταβέρνα και πάει λέγοντας) αν ήξερε ότι πληρώνοντας 10, 15 ή 20 ευρώ θα: 1) Βρισκόταν στην εξέδρα ενός σύγχρονου γηπέδου. 2) Θα παρακολουθούσε ποδόσφαιρο και όχι κάτι που μοιάζει και πρωτίστως χωρίς σκοπιμότητες. 3) Θα περνούσε δυο ώρες δίπλα σε παίκτες-ινδάλματα που θα τα έδιναν όλα στον αγωνιστικό χώρο.
Αν οι πλείστες ομάδες τους παρείχαν τουλάχιστον αυτά τα τρία κίνητρα, εκτιμώ ότι πολλοί θα ξεπερνούσαν την όποια κάρτα φιλάθλου, αγκαλιάζοντας εκ νέου την ομάδα τους. Δεν θα έψαχναν λόγους για να πάνε γήπεδο.