Ο παλμός στην κερκίδα, ιδιαίτερα από το πιο εκδηλωτικό κομμάτι, αναντίρρητα έλειψε κατά τα τελευταία χρόνια από τα γήπεδά μας. Όταν απουσιάζουν τα συνθήματα, το πάθος, η ζωντάνια, τα πανό και το «έντονο χρώμα», η αλήθεια είναι ότι μοιραία δημιουργείται η εντύπωση πως έκοψες εισιτήριο για να δεις θέατρο. Το ζήσαμε σε σημαντικά παιχνίδια των «μεγάλων». Χάνεται η μαγεία και μαζί η «σπίθα» για να μπει και το λιγότερο εκδηλωτικό «σκέλος» στην εξίσωση του 90λέπτου.
Σήκωσαν τα… λάβαρα της αντίστασης με την εφαρμογή της Κάρτας Φιλάθλου, εξέδωσαν οι οργανωμένοι φίλαθλοι ολόκληρο σιδηρόδρομο ανακοινώσεων, βγήκαν στους δρόμους, ανήρτησαν πανό και παρέσυραν πολλούς άλλους που ανήκαν στο δικό τους (οικογενειακό/φιλικό) οργανωμένο σύνολο, μπλέκοντας ακόμα περισσότερο το κουβάρι. Αρνητές επιστροφής στα γήπεδα ή, για άλλους, επαναστάτες χωρίς αιτία.
Ο καθένας, προφανώς, δικαιούται να λέει ό,τι θέλει και να πράττει όπως κρίνει ορθότερο. Για να μην πάει κάποιος γήπεδο ωστόσο, εκτιμώ πως υπάρχουν σοβαρότεροι λόγοι. Το προσπερνώ, γιατί το κεντρικό θέμα είναι άλλο. Η δυναμική επιστροφή της μεγαλύτερης (τουλάχιστον) μερίδας των οργανωμένων οπαδών του ΑΠΟΕΛ μετά από 44 μήνες, προκάλεσε την αντίδραση άλλων, οι οποίοι λένε πως μένουν αμετακίνητοι από τις αρχικές τους αποφάσεις και εξακολουθούν να απέχουν.
Και σημειώνουμε τη λέξη «λένε», γιατί ξέχωρα από το αυξημένο αριθμό Καρτών που, όπως αφήνεται να διαρρεύσει, εκδόθηκαν κατά τις τελευταίες εβδομάδες, τα πλάνα που καταγράφονται στον τηλεοπτικό φακό πριν από συγκεκριμένα ματς, δείχνουν κάτι άλλο. Πύκνωσαν οι «γαλάζιοι», οι «κίτρινοι», οι «πράσινοι», οι «κόκκινοι» ή δεν ξέρω και εγώ ποιοι άλλοι. Το «κίνημα αποχής» μετατρέπεται σε «κίνημα επιστροφής», βρίσκοντας ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές. Οι κερκίδες παίρνουν ξανά χρώμα και ας μην το φωνάζουν αρκετοί. Επιστρέφουν ένας-ένας, όσο γίνεται ωστόσο πιο σιωπηρά.
20 και πλέον μήνες μακριά από τα γήπεδα, με τη δικαιολογία της Κάρτας Φιλάθλου, μοιάζει θαρρώ το λιγότερο αστείο. Κάλλιο αργά (που το κατάλαβαν πολλοί), παρά ποτέ.