ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες, ίσως ο μεγαλύτερος Έλληνας συγγραφέας των νεότερων χρόνων ήταν ο Νίκος Καζαντζάκης. Ο σπουδαίος Κρητικός συγγραφέας, φιλόσοφος-ποιητής, τον οποίο θα χρειαστεί όχι απλώς να τον διαβάζουμε αλλά και να τον αντιγράφουμε, κάποτε είχε γράψει πως… «Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει».
Συνήθως οι γονείς το μόνο που προσπαθούν είναι να βοηθήσουν τα παιδιά τους να τους ξεπεράσουν σε μόρφωση. Χάνουν όμως τις δύο πρώτες προτάσεις που είναι στάση ζωής. Μοιραία μπουρδουκλωθήκαμε σε αξίες που έχουν να κάνουν μόνο με το κέρδος και το κάθε τι, μετριέται με το χρήμα. Κάθε μας ενέργεια, κάθε σκέψη πρωτίστως ξεκινά από μια ζυγαριά, για το τι κερδίζω και τι όχι.
Μοιραία η κοινωνία μας έχασε τον προσανατολισμό της στις ανθρώπινες αξίες. Σε όλες τις εκφάνσεις της και στην αθλητική, ο οπαδισμός που εμπερικλείει πολλές φορές και άκρατο φανατισμό, δεν μας αφήνει να σκεφτούμε με διαύγεια. Να αναλογιστούμε την κάθε ενέργειά μας και από την ανάποδη. Το όφελός μας σε ένα συνάνθρωπο μας πολλές φορές είναι για τον άλλο ζημιά. Καμιά φορά οι συνέπειες των πράξεών μας είναι και δυσανάλογα μεγάλη.
Πολλές φορές στο παρελθόν, δεκάδες, στο πέρασμα του χρόνου εκατοντάδες συνάδελφοι, έχουν στηλιτεύσει διάφορες μορφών βίας. Οι πλείστοι περιμένουμε από την Αστυνομία και την Πολιτεία να αναλάβει δράση. Αφήνουμε δηλαδή κατά μέρος την ευθύνη που βαραίνει τον κάθε ένα ξεχωριστά και υπάρχει μια γονιμοποίηση του προβλήματος.
Ο αθλητικός φανατισμός με τη γέννηση του ποδοσφαίρου στο νησί μας δημιουργήθηκε και αυτός. Τον επωφελήθηκαν κάποιοι για αλλότρια συμφέροντα. Από τις χειρότερες μορφές φανατισμού είναι ο θρησκευτικός και ο πολιτικός.
Δύσκολα μπορείς να ξεφύγεις, όμως, επειδή «η γνώση είναι δύναμη» είχε πει τον μεσαίωνα ο κατά πολλούς και φιλόσοφος Φράνσις Μπέικον, η πολιτεία αυτό που καλείται να πράξει είναι να φωτίσει τα νέα παιδιά. Από το 1974 δόθηκε μεγάλο βάρος στη λύση του κυπριακού προβλήματος και στην ανάκαμψη της οικονομίας. Η παιδεία δεν ήταν ψηλά στις προτεραιότητές της. Μοιραία φτάσαμε στο σημείο να έχουμε χιλιάδες πτυχιούχους ανθρώπους αλλά όχι καλλιεργημένους. Μόνο ειδικούς και κοινωνικά… ξερόλες.
Μοναδική μας σωτηρία για ένα καλύτερο αύριο, ένα καλύτερο μέλλον με περισσότερο ανθρωπισμό, ένα κράτος που θα δίνει προτεραιότητα στην παιδεία και στην υγεία και όχι στις επενδύσεις, είναι να φροντίσουμε τα παιδιά μας να γίνουν πρώτα απ’ όλα να γίνουν ενεργοί πολίτες και περισσότερο ανεκτικοί στη διαφορετικότητα, αυτό είναι το χρέος μας προς τη δική μας ράτσα.