Με δεδομένη την κακή οικονομική κατάσταση που βιώνει η χώρα και κατ’ επέκταση το ποδόσφαιρο, περιμέναμε να δούμε την πλειοψηφία των ομάδων να στρέφεται όχι μόνο στον Κύπριο ποδοσφαιριστή, αλλά και στον Κύπριο προπονητή. Το αποτέλεσμα ωστόσο δεν είναι ικανοποιητικό, αφού άλλοι βρίσκονται στα αζήτητα και άλλοι… πλήρωσαν με ευκολία το μάρμαρο αποτελεσμάτων ή τις πρακτικές που ακολουθούνται.
Σε ένα ολόκληρο πρωτάθλημα Α’ Κατηγορίας με τη συμμετοχή 14 ομάδων, είναι πραγματικά κατάντια να εμπιστεύεται μόλις το Παραλίμνι έναν δικό μας κόουτς. Ο Μαρίνος Σατσιάς, προφανώς, δεν είναι ο καλύτερος του κόσμου. Ωστόσο, δεν παύει να αποτελεί έναν καλό προπονητή. Ανέλαβε τους βυσσινί την περσινή σεζόν και όχι μόνο κέρδισε την άνοδο στη «μεγάλη» κατηγορία, αλλά με ψίχουλα στον προϋπολογισμό, σε σχέση με πολλές άλλες ομάδες, παρουσιάζει «κανονικό» σύνολο. Με αρχή, μέση και τέλος.
Στην Κύπρο του σήμερα, είτε αυτός είναι φίλαθλος είτε παράγοντας, έχει μπολιαστεί με τη νοοτροπία τού να κερδίζω (σχεδόν πάντα) με κάθε τρόπο. Η υπομονή είναι μία λέξη που τείνει να αφαιρεθεί από το λεξιλόγιο. Όπως και η εμπιστοσύνη στα «δικά» του παιδιά. Μία ακόμη πτυχή της «κρίσης» που μαστίζει το κυπριακό ποδόσφαιρο και βάζει όσους γνοιάζονται για το άθλημα (και όχι μόνο) να δούνε τα πράγματα με διαφορετικό πρίσμα.