Μια ατάκα που ακούγεται συχνά πυκνά στον αθλητισμό και στο ποδόσφαιρο είναι ότι «στο τέλος ο καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει». Χθες ο Γιώργος Κούμας εξέφρασε την πίστη του ότι αυτό θα ισχύσει με τη λήξη της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου, κατά τη συνάντηση του Μίλοραντ Μάζιτς με τους πρόεδρους των Σωματείων Α’ Κατηγορίας.
Δεν ξέρω αν θα δικαιωθεί ο πρόεδρος της ΚΟΠ. Ωστόσο, δύσκολα μπορούμε να απαλλαγούμε από την γκρίνια για τη διαιτησία. Κάποτε ο ίδιος είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στον Active πως ό,τι έργο και να πράξει η ομοσπονδία, εάν τα σφυρίγματα δεν είναι σωστά στο τέλος αυτό θα τα σκεπάζει όλα. Ορθά, αλλά με μία ένσταση. Ακόμα και άψογες διαιτησίες να έχουμε, η γκρίνια έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της επικοινωνιακής πολιτικής των κυπριακών συλλόγων.
«Κλαίει» ο ένας, «κλαίει» ο άλλος, «κλαίει» ο Τάδε, «κλαίει» ο Δείνα και ψάχνεις να δεις ποιος έχει δίκαιο και ποιος απλώς «φυλάει τα ρούχα του για να έχει τα μισά». Με τέτοια νοοτροπία, όμως, το κυπριακό ποδόσφαιρο χωρίς τη διαιτησία στο επίκεντρο μοιάζει με ευσεβοποθισμό.